လာမဲ႔ ေသာၾကာေန႔က်ရင္ ကိုယ္တို႔ ခရီးတိုေလးတခု သြားပါမယ္။ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ကိုပါ။ အယ္လ္ေအနဲ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ဆိုတာ နီးတယ္လဲ ေျပာလို႔ရသလို ေဝးတယ္လဲ ေျပာလို႔ရတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ခရီးအကြာအေဝးက မိုင္ ၄၀၀ေက်ာ္ ေဝးတာမို႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ခရီး ေလာက္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လမ္းက ေခ်ာေတာ႔ ကားေမာင္းသြားရင္ ၆နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ အခုသြားမွာက စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားနားေထာင္မလို႔ပါ။ ရန္ကုန္မွာလိုေပါ႔။ စာေပေဟာေျပာပြဲရွိရင္ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ႔ စာေရးဆရာဆိုရင္ ေဝးလဲ လိုက္နားေထာင္သလိုေပါ႔။
ေဟာေျပာပြဲက ၈ရက္ စေနေန႔ လုပ္မွာ။ စာေရးဆရာေတြက ဆရာဦးဝင္းေဖ၊ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ဆရာ ဦးေအာင္ေဝး၊ ေဒၚမာမာေအး နဲ႔ ျမိဳ႔ခံ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏိက (စာေရးဆရာ ဥာဏ္ဦးေမာင္) တို႔ ေဟာေျပာမွာပါ။ ၉ရက္ေန႔က်ရင္ ဒီဆရာေတြနဲ႔ပဲ မိုးမခ ၅ႏွစ္ျပည္႔ မိတ္ဆုံပြဲလုပ္မွာမို႔ မိုးမခပြဲကို တက္ခ်င္တာလဲ ပါတာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔က အယ္လ္ေအကေန ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ရုံးက ေန႔တ၀က္ဆင္းၿပီး သြားၾကမွာ။ အေဖာ္ကလဲ ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဘိုဘိုရဲ႔ ကားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၅ေယာက္ တက္ၾကမယ္။ မလြင္မာ (ကိုဇာဂနာ အမ်ိဳးသမီး) ရယ္၊ သမီး ငယ္ငယ္ ရယ္၊ ဘိုဘို နဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာ အမအရင္းက ၃ေယာက္ရွိေပမဲ႔ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးရတဲ႔ အမေတြကလဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒီအထဲမွာ ဒီေရာက္မွ ေတြ႔ဖူး ခင္ဖူးေပမဲ႔ ကိုယ္႔အမအရင္းေတြလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မေမသန္းေဌးနဲ႔ မလြင္မာေပါ႔။ မေမသန္းေဌးက မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္ရဲ႔ မေဟသီ၊ မလြင္မာက ကိုဇာဂနာ႔ မေဟသီပဲ။
ကိုယ္တို႔ ၃ေယာက္မွာ မလြင္မာက အႀကီးဆုံး၊ ၿပီးေတာ႔ မေမသန္းေဌး၊ ၿပီးမွ ကိုယ္ေလ။ မလြင္မာက အႀကီးဆုံးဆိုေပမဲ႔ ရုပ္က ႏုေတာ႔ အငယ္ဆုံးလိုပဲ၊ ဒါ႔အျပင္ အျမဲတမ္း ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေနတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလဲ အစားအေသာက္က အစ ဂရုစိုက္တယ္။ အမ မ်ား ျပင္ဆင္ၿပီး ထြက္လာရင္ ကိုယ္တို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ပါးစပ္ႀကီး ဟ ၿပီး ေငးေနရတာ။ ေဘးကမိတ္ေဆြေတြက “ခ်ိဳဳသင္းေတာ႔ သူ႔အမကို ေငးတာ ေအာက္ေမးျပဳတ္ေနၿပီ” တဲ႔။
မေမသန္းေဌးကေတာ႔ သြက္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးလဲ အရမ္းေကာင္းတယ္။ လုပ္စရာရွိရင္ ျမန္ျမန္သြက္သြက္နဲ႔ အကုန္စီမံ သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ဟင္းခ်က္ က အစ၊ ပိုက္ဆံ သုံးစြဲတာအဆုံး သင္ေပးတာပါ။ မလိုအပ္တဲ႔ေနရာ မကုန္ရေအာင္ စီးတဲ႔ေရ ဆည္တဲ႔ကန္သင္း လုပ္တတ္တယ္။
ကိုယ္႔ကို ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး စ ဖို႔ အမ တိုက္တြန္းခဲ႔တာ။ အမလဲ ၀င္ေရးမယ္ ဆိုၿပီး အားေပးလို႔ ကိုယ္က အမနဲ႔ဆို အေဖာ္ရွိၿပီဆိုၿပီး အားတက္ၿပီး လုပ္ခဲ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ အမက မေရးဘူး။ အမက ေဟမာန္သဇင္ဆိုတဲ႔ နံမည္နဲ႔ ေရးၿပီး မိုးမခကို ပို႔တာ စာမူထည္႔ဖို႔ ၆လေလာက္ သည္းခံ ေစာင္႔ရတယ္။ အယ္ဒီတာ ညစ္တဲ႔သေဘာေပါ႔။
အခု ကိုယ္တို႔က စာေပေဟာေျပာပြဲလဲ သြားနားေထာင္ရင္း ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြလဲ ဆုံရင္းေပါ႔။ ကိုယ္နဲ႔ မလြင္မာက အယ္လ္ေအမွာ ေနတာဆိုေတာ႔ တပတ္ကို မဆုံျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ၂ခါေတာ႔ အနည္းဆုံး ဆုံၾကတယ္။ အိမ္မွာ အတူ ခ်က္စား၊ စကားေျပာ ၾကတာေပါ႔။ အမရဲ႔ သမီးေလး ငယ္ငယ္ကလဲ ကိုယ္တို႔ ၀ိုင္းေတာ္သား ျဖစ္လာၿပီ။ ဘ၀ရဲ႔ အနိမ္႔အျမင္႔ေတြကို အတူရင္ဆိုင္ၾက၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခံစားနားလည္ၾက၊ အခက္အခဲေတြကုိ အတူေျဖရွင္းၾကရတယ္။
မေမသန္းေဌးကေတာ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကို မွာေနတာမို႔ အခုလို သြားပါမွ၊ သူတို႔ကလဲ လာပါမွ ေတြ႔ၾက၊ ဆုံၾကရတယ္။ ပိတ္ရက္ရွိတာနဲ႔ အမတို႔က အယ္လ္ေအကို အျမဲ ဆင္းလာတတ္တာမို႔ အမတို႔ မိတ္ေဆြေတြက ဒီမိသားစုကို ဘယ္သြားမလို႔လဲ မေမးေတာ႔ဘူး။ အယ္လ္ေအပဲ သြားမွာပဲဆိုတာ ေမးစရာမလိုေအာင္ သိၿပီးသား။ ေရာက္ရင္လဲ ဘယ္မွ သိပ္မသြားျဖစ္ဘဲ တေန႔လုံး တညလုံး စကားေျပာၾကတယ္။ အေရာင္တူ၊ စိတ္တူဆိုေတာ႔ ေျပာစရာ မ်ားတာေပါ႔။
မဆုံျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာလဲ ဖုန္းကေတာ႔ အျမဲလိုလို ဆက္ျဖစ္တယ္။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ဘန္ေကာက္ကေန ခရီးသြား ျပန္လာေတာ႔ ေျပာစရာေတြမ်ားၿပီး အတိုးခ် ေျပာလိုက္တာ အဲဒီလ ဖုန္းဖိုး ၂၀၀ ေက်ာ္သြားတယ္။ အမရဲ႔ ဖုန္း ဘီလ္မွာ ကိုယ္႔နံပါတ္ေတြ ျပဴးျပဲေနေအာင္ ေပၚေနတာေလ။ တခါေခၚရင္ မိနစ္ ၁၀၀ အသာေလးပဲ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္ရွိန္သပ္ၿပီး ဖုန္းဆက္တဲ႔ရက္၊ အခ်ိန္ေတြကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထားထားရတာေပါ႔။
ကိုေမာင္ရစ္တို႔ အမတို႔မွာလဲ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး တေယာက္ရွိေသးတယ္။ နံမည္က ပြင္႔ျဖဴ နႏၵာ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔က မီးမီးလို႔ပဲ ေခၚတယ္။ မီးမီးက ေအးတယ္။ စာဖတ္၊ စာေရး၊ ပုံဆြဲပဲ လုပ္တယ္။ စာေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကစားနည္းဆိုရင္ ဘယ္ကစားနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမကစားရဲဘူး။ ရွဳံးမွာ ေၾကာက္လို႔။ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ စာေရး အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ႔ ျမစ္ကေလး။ သူက အေတြးသမား။ ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းမွ ရုိလာ ကိုစတာ စီးဖူးတာမို႔ ကုိယ္႔ကို ေခၚတာ ရုိလာကိုစတာ မမ တဲ႔။
မလြင္မာ႔ သမီး ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခုမွ ၁၈ႏွစ္။ အေဖခ်စ္ သမီးေခ်ာေပါ႔။ သူလဲ စာေတာ္တာပါပဲ။ နံမည္က ငယ္ဦးမြန္ တဲ႔။ သူကေတာ႔ သတၱိရွိတယ္။ ၁၈ႏွစ္ျပည္႔ျပည္႔ခ်င္း ကားေမာင္းလိုင္စင္သြားေျဖတာ တႀကိမ္တည္းနဲ႔ ေအာင္သြားၿပီ။ သူ႔ကို ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ႔ ဆရာက နင္ငါ႔ကို ဂ်ပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ လို႔ အေျပာခံရသူေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကားကုိ ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္လို႔ ေရွ႔ကို ဟိုက္ ဆိုၿပီး ငိုက္ ငိုက္သြားတာမို႔ ဂ်ပန္ျဖစ္ရတာ တဲ႔။
ကေလး ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိရိစာၦန္ ခ်စ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ အဖြဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔လဲ သူငယ္ခ်င္း၊ ကေလးတို႔ အေမေတြနဲ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ ဒီလိုပဲ တေယာက္ကို တေယာက္ ေစာင္႔ေစာင္႔ေရွာက္ေရွာက္၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကရတာပဲေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ အားငယ္ေနတဲ႔အခ်ိန္၊ ၀မ္းနည္းေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီအမႏွစ္ေယာက္က ေဘးကေန အျမဲ ရပ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို ထူခဲ႔ၾကဖူးတယ္။ ေပ်ာ္စရာဆိုလဲ အတူတူ မွ်ေဝ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကတယ္။
ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ႔ စာေပစကားေတြ၊ စာေပအေတြ႔အၾကံဳေတြ နားေထာင္ရမွာဆိုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကေန ခြင္႔ ၅ရက္ေလာက္ ယူရင္လဲ အျပစ္ယူမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
မိုးခ်ိဳသင္း
