ဆန္ဖရန္စစ္စကိုမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားတာ မေန႔က ည ၉နာရီခြဲေလာက္မွာ အယ္လ္ေအ ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနတနဂၤေႏြကေတာ႔ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ႔ နားရက္ပါပဲ။
ကိုယ္က စာေပေဟာေျပာပြဲကို မသြားခင္ ဗုဒၶဟူးေန႔ေလာက္မွာကတည္းက ခရီးတိုေလး သြားမယ္ဆိုၿပီး ဘေလာ႔ဂ္မိတ္ေဆြေတြကို ခြင္႔ေတာင္း ခြင္႔တိုင္ သြားတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္မွာ သြားတာ၊ တနဂၤေႏြညမွာ ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုေတာ႔ တကယ္ ခရီးသြားတဲ႔အခ်ိန္က ၂ရက္ခြဲ ၃ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ႀကိဳေပ်ာ္ေနတာက ၂ရက္ဆိုေတာ႔ စုစုေပါင္း ေရာေသာၿပီး ၅ရက္ခြင္႔တိုင္လိုက္တယ္။ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ႔ မသိဘူး၊ သၾကၤန္ဆိုလဲ သၾကၤန္အၾကိဳရက္ေတြ ပိတ္တာပဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ခရီးအႀကိဳဆိုၿပီး ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ေပ်ာ္ေနတယ္။
တကယ္ေတာ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုနဲ႔ အယ္လ္ေအဆိုတာ မေဝးလြန္းတာမို႔ ဂဒီးဂဒီး ေရာက္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီတေခါက္ကေတာ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲမို႔ ပိုၿပီးေပ်ာ္မိ၊ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိရတာပါ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္တို႔အိမ္မွာပဲ တည္းေနက်ဆိုေတာ႔ သြားကတည္းက အဲဒီကိုပဲ ဦးတည္သြားတယ္။
လာသမွ်စာေရးဆရာႀကီးေတြကလဲ အဲဒီမွာပဲ တည္းၾကမွာဆိုေတာ႔ စကားေတြ ေျပာၾကရေတာ႔မွာေပါ႔။ ကိုေမာင္ရစ္နဲ႔အမတို႔အိမ္က San Francisco State University ထဲမွာ။ တည္းဖို႔က သူတို႔အိမ္အျပင္ တကၠသိုလ္က ဧည္႔ရိပ္သာ ၂ခန္းလဲ ငွားထားတယ္။
ကိုယ္တို႔စ ထြက္ေတာ႔ လူက ၅ေယာက္။ မလြင္မာ၊ ငယ္ငယ္၊ ဘိုဘိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္။ ရုံးကို ေန႔လည္ ၁၂နာရီအတိမွာ ဘိုဘို႔ကားနဲ႔ အမတို႔လာႀကိဳတယ္။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္စာ ထိုင္းဆိုင္ေလး တဆိုင္မွာ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္း ေမာင္းၾကတာေပါ႔။ ကားေပၚမွာ စကားလဲ ေျပာ၊ သီခ်င္းလဲ ဆို၊ အသီးေတြလဲ စားၾကတယ္။ Rest Area ေတြမွာလဲ နားရင္း အေညာင္းေျဖ ရတာေပါ႔။
ကိုေမာင္ရစ္နဲ႔ မေမသန္းေဌးတို႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ည ၈နာရီထိုးၿပီ။ အိမ္မွာ ဆရာဦးဝင္းေဖ၊ ဆရာဦးစြမ္းရည္၊ အံတီေဒၚမာမာေအး၊ ဆရာ ဦးေအာင္ေဝးတို႔နဲ႔ ဆုံရတာေပါ႔။ မိုးမခ ဝိုင္းေတာ္သားေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုထိန္လင္းနဲ႔ ဒီဇင္မိုးတို႔ ေမာင္ႏွံ၊ ကိုဇာနည္ဝင္းတို႔ကလဲ ေစာင္႔ေနေသးတယ္။
ကိုယ္တို႔ကို ေစာင္႔ရင္း ညစာ ထမင္းစားၾကတာမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ ဆူညံေနတာပဲ။ ဒီလူႀကီးသူမေတြက အေဖ႔မိတ္ေဆြရင္းႀကီးေတြ။ ကိုယ္က သူတို႔မ်က္စိေအာက္မွာ သူတို႔လက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာရတာ။ ကိုယ္႔ဦးေလး၊ အေဒၚေတြဆိုလဲ ဟုတ္၊ ကိုယ္ေလးစား ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြလဲ ဟုတ္တာကိုး။
ကိုယ္တို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားေတြလုေျပာ၊ ျပိဳင္ေျပာေနၾကတာကို လူႀကီးေတြက ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေန နားေထာင္ေနတာ။ ဦးေအာင္ေဝးက ေပ်ာ္ၿပီး ဆရာ ဦးစြမ္းရည္ရဲ႔ အခ်စ္ကဗ်ာတပုဒ္ကို အဲဒီတညတည္းမွာပဲ ၄ေခါက္တိတိ ထ ရြတ္တယ္။ သူ႔တကုိယ္လုံး ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔၊ အလြတ္ရလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။
ဦးေအာင္ေဝးက ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔မို႔ ဆံပင္စည္းထားရင္ ထူးအိမ္သင္နဲ႔တူၿပီး ဆံပင္ခ်ထားရင္ေတာ႔ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ နဲ႔ တူျပန္ေရာ။ သူက ေအာင္ေဝးဟန္အတိုင္း ေရွ႔တိုး ေနာက္ငင္ ကဗ်ာရြတ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ ရီလိုက္ရတာ။
ဒါနဲ႔ ည ၁၂နာရီေလာက္က်ေတာ႔ လူႀကီးေတြလဲ အိပ္ခ်င္ၿပီမို႔ လူစုခြဲၿပီး ဆရာေတြနဲ႔ ေယာက်ာၤးေလးေတြ က ဧည္႔ရိပ္သာကို သြားျပန္အိပ္ၾကၿပီး ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးေတြက မေမသန္းေဌးတို႔အိမ္မွာပဲ အိပ္ၾကတယ္။ ေတြ႔တုန္းေတြ႔ခိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာေနရင္း ေျပာလို႔လဲ ေကာင္းပါရဲ႔၊ ကိုယ္ကေတာ႔ အိပ္လို႔လဲ ေကာင္းသြားတယ္။ စားတာမ်ားလို႔ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။
စေနေန႔မနက္ကိုေတာ႔ ဗမာဆန္ဆန္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ စားၾကတယ္။ ေန႔လည္စာကိုေတာ႔ မေမသန္းေဌးက အကုန္ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ဟင္းေတြက စုံလို႔။ အမက တကၠသိုလ္က ဆရာမ ဆိုေတာ႔ ဒီတေခါက္ စာေမးပြဲစစ္ရာမွာ တပည္႔ေတြကို ေမးခြန္းေတြ အရင္လို ခက္ခက္ခဲခဲ မစဥ္းစားႏိုင္ဘဲ လြယ္လြယ္ေလးေတြခ်ည္း ေမးလိုက္တာ တဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ လူအမ်ားႀကီးစာ ဟင္းေတြ စီစဥ္ရ၊ ႀကိဳခ်က္ရတာမို႔ အခ်ိန္မရွိလို႔ေလ။ သူ႔တပည္႔ေတြ ကံေကာင္းသြားတာ။
ကိုေမာင္ရစ္က ဧည္႔ဝတ္ေက်ရမွာေတြနဲ႔ သူ႔အလုပ္က TTMY (ဗမာလို ေတာက္တိုမယ္ရ) ျဖစ္ေနတာမို႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ဖို႔ ကင္မရာကို ငယ္ငယ္႔ကို တာ၀န္ေပးထားတယ္။ ငယ္ငယ္ ဓာတ္ပုံရုိက္မွာကို သေဘာအက်ဆုံးက ကိုယ္တို႔ ညီအမ ၃ေယာက္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကိုေမာင္ရစ္ ဓာတ္ပုံရုိက္ရင္ ကိုယ္တို႔ပုံေတြက ထမင္းစားတုန္း ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး သြင္းေနပုံတို႔၊ ကိုယ္တျခမ္းႀကီး လိမ္ေနတာတို႔၊ မ်က္စိေတြမွိတ္ၿပီး ထမင္းလုံးစီ ငိုက္ေနတာတို႔ ေရြးၿပီး ရုိက္တတ္လို႔ပါ။
ငယ္ငယ္က်ေတာ႔ အိုေကတယ္ေလ။ ရုိက္ၿပီးတာနဲ႔ သမီးေရ၊ အံတီ႔ကို ျပပါအုန္းဆိုၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ။ မလွဘူး ထင္ရင္၊ ဒါႀကီးက မလွဘူးကြ၊ ဖ်က္လိုက္ ဖ်က္လိုက္ လုပ္တာ။ ကိုယ္တို႔ကို ဓာတ္ပုံရုိက္ဖို႔ ခ်ိန္ေနၿပီဆိုရင္လဲ တကိုယ္လုံး မရုိက္နဲ႔ေနာ္၊ သိပ္ဝ ေနၿပီ၊ ကိုယ္တဝက္ပဲ ရုိက္၊ ေအာက္ပိုင္း မပါဘူးေဟ႔ လို႔ ေအာ္ၾကတာ။
ပြဲၿပီးလို႔ ငယ္ငယ္ရုိက္ထားတဲ႔ပုံေတြ ၾကည္႔ေတာ႔ ေနာက္စိပဲ ပါတဲ႔ပုံနဲ႔၊ မ်က္ႏွာတျခမ္းမွာ ဆံပင္ေတြအုပ္ေနတာမို႔ သူလဲ ဝတာေတြ ေရွာင္ရုိက္ရင္း ရုိက္္ရင္းနဲ႔ ဒီလိုပုံေတြပဲ က်န္ရွာေတာ႔တယ္။ တကယ္က ကိုယ္က ဘေလာ႔ဂ္မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ဓာတ္ပုံ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ တင္ေပးခ်င္ေပမဲ႔ တပုံမွ အဆင္မေျပတာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ရတာပါ။
စေနေန႔ ညေန ၄နာရီကေန ည ၁၀နာရီအထိ ဆရာေတြ တလွည္႔စီ စာေပေဟာေျပာၾကတယ္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဗမာျပည္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ရတဲ႔ ေဆာင္းညခ်မ္းေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဝတၳဳအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ ကို ထိန္းသိမ္းသင္႔တဲ႔ အေျခခံအခ်က္ေတြအေၾကာင္း။ ဆရာဦးဝင္းေဖနဲ႔ အံတီေဒၚမာမာေအးက version ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သမွ်ကို သျဖန္ကို ဆိုျပသြားေသးတယ္။ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။ ဗဟုသုတလဲရ၊ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာလဲေကာင္း၊ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ အေဖ႔ကိုလဲ လြမ္းေပါ႔ေလ။
တနဂၤေႏြက်ေတာ႔ မိုးမခ (၅)ႏွစ္ျပည္႔ စကားဝိုင္းကို ေမတၱာနႏၵ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္ပါတယ္။ ပထမဆုံး ဘုန္းဘုန္းဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြကို အားလုံးကန္ေတာ႔ၾကတယ္။ ၿပီးမွ တဦးခ်င္းစီ မိတ္ဆက္၊ ဆရာေတြ ျမင္တဲ႔ ညီညြတ္ေရး သေဘာထားအယူအဆေတြ နားေထာင္ၾက၊ ဒီမွာေမြးတဲ႔ ျမန္မာကေလးေတြကို ကိုယ္႔ျမန္မာစကား မေမ႔ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားအားထုတ္မလဲ ေဆြးေႏြးၾက ေပါ႔။
ညေန ၃နာရီထိုးေတာ႔ အားလုံးကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ္တို႔ အိမ္ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္ဖန္မနက္ အလုပ္သြားရအုံးမွာမို႔ ၇နာရီၾကာ ကားေမာင္းၿပီး အိမ္ကို အေသာ႔ႏွင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒီလိုေလး စာေပေဟာေျပာပြဲေလးလုပ္တာ တႏွစ္စာ ေက်နပ္မွဳေတြ ရလိုက္သလိုပါပဲေလ။
အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဝမ္းမနာသား သမီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလး ၄ေကာင္က အိမ္ထိပ္မွာ ေမွ်ာ္လို႔။ ကိုယ္တို႔မရွိတဲ႔ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အတြင္း သခင္ေတြမ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီလား ဆိုၿပီး သူတို႔ပူရွာေပလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ လိုက္ၾကည္႔လို႔။ အစာေတြ အျပည္႔ထားခဲ႔တာေတာင္ မကုန္ပါဘူး။
ေၾကာင္သမီး ပဲထုပ္ကေလး (ပဲမ်ားလြန္းလို႔ပါ)က ဘာနဲ႔ ထိခိုက္မိမွန္း မသိ၊ လက္တဖက္က ေထာ႔က်ိဳး ေထာ႔က်ိဳး ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ သြားစြယ္ေလးတေခ်ာင္းလဲ ကၽြတ္ထားေသးတယ္။ သားပိညွက္ကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေရွ႔ေရာက္မွ ေခ်ာင္းပိုဆိုးျပတယ္။ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္ျပေနလို႔ အဆုပ္မ်ား အေအးမိကုန္ပလားဟဲ႔ လို႔ ပူရေသး။ ေနာက္သားႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ႔ အိုဘားမား နဲ႔ အၾကီးေကာင္ကေတာ႔ တမိွဳင္မိွဳင္နဲ႔။ မိဘေတြ မရွိလို႔ အလြမ္းအေဆြးပဲ ပိုေနသလိုလို။
ဒါနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးလဲ အျပစ္ပိုႀကီးၿပီး စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ေျပာရတယ္။ သားတို႔ သမီးတို႔ေရ.. အေဖတို႔ အေမတို႔ ဒီပိတ္ရက္ေလး ၂ရက္မွာ ေပ်ာ္မိပါတယ္ကြယ္၊ ကေလးတို႔ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါလို႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
(ဒီေန႔ ရုံးကျပန္လာေတာ႔ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ႔ေနၾကပါေရာလား ။.. ဤကား စကားခ်ပ္။)
