ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္ေမြးကတည္းက ႏွစ္ဖက္မိဘရဲ႔ မိဘ၊ ကိုယ္႔အတြက္ အဖိုးအဖြားေတြဆိုတာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလုုံး ကိုယ္ေမြးခ်ိန္မွာ ဆုံးပါး ကြယ္လြန္ ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔လား မသိဘူး။ ကိုယ္က သက္ႀကီး ၀ါႀကီး လူႀကီးအဆုံးအမ မခံခဲ႔ရေတာ႔ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မျဖစ္ခဲ႔ဘူး ထင္ပါရဲ႔။
ဒါေပမဲ႔ အဖိုးအဖြား အရြယ္ေတြဆို ခ်စ္ခင္ မိေနတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ဘဘ လူထု ဦးလွ (အေဖ႔အေခၚ ဦးေလးလွ) ဆီ အေဖက အျမဲတမ္း စာေတြ ေရးခိုင္းတယ္။ လူကို အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္ဖူးေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးၿပီးေနတယ္။ ပုံျပင္စာအုပ္ေလးေတြ ပို႔ေပးရင္ သေဘာက်လိုက္တာ။ ကိုယ္႔ကို အေရးတယူ လုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။
ဒါေၾကာင္႔ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္စပ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔မိဘက အေလးအနက္ထားတဲ႔ လူႀကီးေတြဆို ကိုယ္႔အဖိုးအဖြားေတြလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနမိတာေပါ႔။ ဘဘမင္းသု၀ဏ္၊ ဘဘေဇာ္ဂ်ီ၊ ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဘဘဦးသုခ စသျဖင္႔ေပါ႔။ အဖြားအရြယ္ဆို အေမလူထု ေဒၚအမာ ေပါ႔။ အဖိုးအဖြားအရင္းမွ မေတြ႔ဖူးလိုက္ဘဲကိုး။ သူတို႔ကိုဆို ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္လုိေနေန စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေနတယ္။
အေဖကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အေဖ႔ဖက္က အဖြားနဲ႔တူတယ္ လို႔ တခါတရံ ေျပာတတ္တယ္။ အဖြားလို ခပ္ေအးေအးနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ လုပ္မွန္းမသိရေအာင္ လုပ္ေနတတ္လို႔ တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာၿပီးကတည္းက ကိုယ္လဲ အရင္က ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္တတ္သေလာက္ တခါတည္း ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲေလ။
ဘာျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး။ လုပ္စရာရွိရင္ တေယာက္တည္း ဆူညံ ပြက္ေလာကို ရုိက္လို႔။ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ အေဖ႔ေရွ႔မွာ ဟိုဖက္ေျပးလိုက္ ဒီဖက္ေျပးလိုက္ လုပ္ေနလို႔ အေဖလဲ ငါေျပာမိတာ မွားၿပီလို႔ ထင္ၿပီး ဘာမွကို ထပ္မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဆးလိပ္ခ်ည္း ဖိေသာက္ေနေတာ႔တာ။ ငါ႔သမီးႏွယ္ ဘယ္႔ႏွယ္ ျဖစ္သြားပါလိမ္႔ ထင္မွာပဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အဖုိးအဖြားရွိရင္လဲ သေဘာက်တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေတြ သြားလည္ရင္ ဒါက ငါတို႔ အဖိုးေပါ႔၊ ဒါက ငါတို႔ အဖြားေပါ႔ ဆိုရင္ ကိုယ္က ကိုယ္႔အဖိုးအဖြားေတြ႔ရသလို ေက်နပ္လို႔။ ျပန္ၿပီဆိုရင္ တကူးတက ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးမွ ျပန္ရတာ။ လူႀကီးခမ်ာ နားခ်င္လို႔ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္အိပ္ေနလဲ အလုိက္ကန္းဆိုးမသိ ၀င္ႏွဳတ္ဆက္တတ္ေသးတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီကို ရုပ္ရွင္ ဒါရုိက္တာႀကီး ဘဘဦးသုခ နဲ႔ ႀကီးႀကီး ေဒၚၾကင္ေမတို႔ လာေနလို႔ ၄လ ေက်ာ္ အတူေနခဲ႔ရတယ္။ ႀကီးႀကီးက အဖြားအရြယ္ေလာက္ မႀကီးေသးလို႔ ကိုယ္က ႀကီးႀကီးလုိ႔ပဲ ေခၚတယ္။
ႀကီးႀကီးက ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္။ ဘဘကို ျပဳစုတာ တကယ္႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း ပီသရွာတယ္။ ဘဘကို ခ်က္ေကၽြးတာမ်ား ဟင္းေတြဆိုတာ စုံလို႔၊ အျမဲ အရိပ္ၾကည္႔ ေနတတ္တာ။ ဘဘကေတာ႔ မ်က္စိ သိပ္မျမင္ေပမဲ႔ တေန႔လုံး တီဗီၾကည္႔တာပဲ။ သိပ္ ၀ါသနာႀကီးတယ္။ တီဗီနဲ႔ တေပေလာက္ပဲ ခြာၿပီး ထိုင္ခုံေရွ႔တိုးၿပီး တေန႔လုံး တကားၿပီး တကားၾကည္႔ေတာ႔တာပဲ။
ကိုယ္ကေတာ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေနရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ႀကီးႀကီးက အရမ္းခင္ဖို႔ ေကာင္းတာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ ကိုယ္နဲ႔ အကုိက္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဟင္းခ်က္ေနၿပီဆိုရင္ တ၀ါး၀ါးတဟားဟားပဲ။ ႀကီးႀကီးက ဟာသဥာဏ္ရႊင္တာကိုး။ ဘဘက အတည္ေပါက္လုပ္သမွ် ႀကီးႀကီးက ရီစရာလုပ္ပစ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ တခ်ိန္လုံး ရီေနရတာေပါ႔။
ညေနဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ျပန္လာလို႔ ထမင္းစားၿပီးရင္ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကိုယ္က ရုပ္ရွင္ေတြကို ဘာသာျပန္ၿပီး ဘဘတို႔ ႀကီးႀကီးတို႔ကို ေျပာျပေနတာ။ တကယ္က တတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္က အဲဒီလိုေျပာရတာ ၀ါသနာပါေနလို႔။ ဘဘတို႔လဲ နားလည္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ရုပ္ရွင္မွာ ဇာတ္ေကာင္က ေျပာတာက နည္းနည္း ကိုယ္ျဖည္႔ေျပာတာက မ်ားမ်ား။
တခါတေလ ေျပာျပရင္း ကိုယ္က မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုလို႔။ အဲဒီလို တဲ႔-ဘဘရဲ႔ ဆိုၿပီး ႏွပ္ေတြဘာေတြ ညွစ္လိုက္ေသးတာ။ ဘဘက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔။ သူက ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ အရွည္အေ၀းႀကီး ေတြးၿပီး ခံစားပစ္လိုက္တာ။ ဇာတ္ကားေကာင္းၿပီဆို တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ စျမဳံ႔ ျပန္လို႔ မၿပီးဘူး။
အက္ရွင္ကားဆိုရင္ ကိုယ္ကလဲ ေဘးကေန တကယ္႔ အက္ရွင္။ ဒုကၡပါပဲ ဘဘေရ၊ ဟုိမွာ လူဆိုးေတြ လာကုန္ၿပီ၊ မိေတာ႔မယ္ မိေတာ႔မယ္ နဲ႔ လူႀကီး စိတ္လွဳပ္ရွားေအာင္ လုပ္ေသးတယ္။ ဘဘကလဲ အသည္းယားၿပီး တီဗီေရွ႔ တိုးရင္းတိုးရင္း နဲ႔ တီဗီထဲေတာင္ ၀င္ေတာ႔မွာ။ ကိုယ္လုပ္ပုံကေလ။
ဘဘကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ ရုိက္ၿပီဆိုရင္ မ်က္စိမျမင္ေတာ႔ အသံကို နားေထာင္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္တာကို ရုိက္တယ္ တဲ႔။ အသံမႀကိဳက္မခ်င္း အထပ္ထပ္ ျပန္လုပ္ခိုင္းတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္မင္းသား၊ မင္းသမီးကို ရုိက္ရတာ သေဘာအက်ဆုံးလဲ ေမးတာေပါ႔။ ရဟန္းစားေသာ ဆြမ္းတနပ္ ရုိက္ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္း ေရာေပါ႔။ ကိုယ္က စကားက ခပ္မ်ားမ်ား ဆိုေတာ႔ေလ။ ဒါက ကိုယ္နဲ႔ အတူေနလိုက္ဖူးတဲ႔ အဖိုးအေၾကာင္းပဲ ဆိုပါေတာ႔။
ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကေတာ႔ ကံေကာင္းတယ္။ သူက သူႀကီးတဲ႔အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ဖက္ အဖိုးအဖြား ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေတာ႔ မဆုံဖူးလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ႔ ႏွစ္ကူးမွာ သူက သူ႔အဖိုးကို “အဖိုး၊ က်ေနာ္႔မွာ ခ်စ္သူ ရွိေနၿပီ”လုိ႔ ေျပာလိုက္လို႔ ကိုယ္႔အတြက္ အန္ေပါင္း ၇၅ က်ပ္ ေပးလိုက္တာ ရဖူးတယ္။ သူ႔ေျမးေလးရဲ႔ ခ်စ္သူဆိုတာကို မျမင္ဖူးေသးေပမဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳမွဳေလး တခုလို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။ အဲဒီေခတ္က ၇၅က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာ။
သူကလဲ သူ႔အေဖဖက္က အဖြားက ကိုယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္ လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမ်ားတူပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ျပံဳးနားေထာင္တာေပါ႔။ ဆိုးတာ တူတာ တဲ႔။ လာပဟ လို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိေသး။ သူ႔အဖိုးကို အဖြားက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ တဲ႔။ (ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီးေတာ႔ ေတာ႔ ေျပာေနပါၿပီေလ) ဒါနဲ႔ ဥပမာ ေျပာစမ္းပါအုံး ဆိုေတာ႔ သူက အျဖစ္အပ်က္တခုကို ေျပာပါတယ္။
တခါက သူနဲ႔ သူ႔အဖိုးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား က်ိဳက္ထီးရုိး တက္ၾကတာ တဲ႔။ အဖိုးက အသက္ ၇၀ေက်ာ္ေပမဲ႔ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ သေဘာေကာင္းေကာင္း တဲ႔။ ဒါနဲ႔ က်ိဳက္ထီးရုိး ေတာင္ေျခမွာ ေတာင္ေ၀ွး ၀ယ္မယ္ ထင္တာ အဖိုးက မ၀ယ္ဘဲ ဒီအတိုင္း လက္ခ်ည္း ေတာင္ေပၚတက္တယ္။ သူကလဲ အဖိုးေတာင္ ေတာင္ေ၀ွး နဲ႔ မတက္တာ သူလဲ ဘာလို႔ ၀ယ္မလဲ ဆိုၿပီး မ၀ယ္ဘဲ တက္ၾကတယ္ တဲ႔။
ဒါန႔ဲ ဘုရားဖူးၿပီးလို႔ ေတာင္ေအာက္ ဆင္းေတာ႔မွ အဖိုးက ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ အဖြားက မွာလိုက္လို႔။ အတက္ ကတည္းက ၀ယ္သြားရင္ ေထာက္ၿပီးတက္ေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွးပြန္းၿပီး မလွမွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ႔ မုဒုံ ခဏ၀င္ၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာၾကတာ အဖိုးက ေတာင္ေ၀ွးကို တခ်ိန္လုံး ဂရုတစုိက္နဲ႔ေပါ႔။ ဒတ္ဆန္းကားရဲ႔ အမိုးေပၚမွာ ထားထားရတာ၊ လူထိုးမိမွာစိုးလို႔။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ဆင္းရမဲ႔ေနရာမွာ ကားကမရပ္ဘဲ ေက်ာ္ၿပီး ရပ္မိတာမို႔ စပယ္ယာက ျမန္ျမန္ဆင္းခိုင္းေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွး မပါဘဲ ဆင္းမိေရာ။ ကားထြက္မွ သတိရေတာ႔ ကားက သြားၿပီ။ အဖိုးလဲ မ်က္ႏွာညိွဳးၿပီး ေနတာ၊ စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ တဲ႔။
အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွးမပါလာတာ သိေတာ႔ အဖြားက မၾကည္ဘူး။ အဖိုးကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကား မေျပာဘူး။ အဖိုးက ေခ်ာ႔တယ္၊ ရွင္းျပတယ္။ အဖြားက ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဖိုးလဲ အၾကံထုတ္ၿပီး စဥ္းစားရွာတာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ မုဒုံက အဖြားအတြက္ ၀ယ္လာတဲ႔ ေရာင္စုံ ၾကယ္သီးေလးေတြ သြားသတိရတယ္။
ဒါနဲ႔ အဖိုးက “စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြယ္၊ မင္းအတြက္ မင္းသေဘာက်မဲ႔ ေရာင္စုံ ၾကယ္သီးေလးေတြ ပါလာပါတယ္” ဆိုၿပီး အဖြားကို ေပးလိုက္တယ္ တဲ႔။ အဖြားလဲ ၾကယ္သီးေလးေတြဆိုေတာ႔ သေဘာက်တယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုဟာေလးလဲ ဆိုၿပီး မ်က္လုံးေစြၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ တခါတည္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ ရီမိပါေလေရာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီၾကယ္သီးက သူတို႔ တအိမ္ေက်ာ္က လုပ္တဲ႔ ၾကယ္သီးေလးေတြ..။ အဖိုးက မသိဘဲ မုဒုံကေန သြားၿပီး ၀ယ္လာရတာဆိုေတာ႔ ရီမိတာတဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဖြားလဲ စိတ္ဆိုးေျပသြားတယ္ တဲ႔ေလ။
ေနာက္ထပ္ အဖြားဆိုးတာေလးေတြ ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔တူတယ္လို႔ စကားခံထားေလေတာ႔ ေျပာျပရင္ ယွဥ္ ယွဥ္ၿပီး ၾကည္႔ၾကမွာစိုးလို႔ သိပ္မေျပာျပရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
လူဆိုတာကလဲ တယ္ခက္တာပဲ။ လိမ္မာတာက်ေတာ႔ မျမင္တတ္ဘဲကိုး။
မိုးခ်ိဳသင္း
