မဆုံးတဲ႔ အလြမ္း

အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ ၾကားရတဲ႔သတင္းေတြကလဲ မေကာင္းဘူး။ ၆၅ ႏွစ္တဲ႔၊ အႏွစ္ ၂၀ တဲ႔၊ ၄၅ ႏွစ္တဲ႔။ အမိန္႔ခ်တဲ႔လူေတြေတာင္ အဲဒီေလာက္ အသက္မရွည္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ပါးစပ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ ရွက္စရာေကာင္းလွတယ္။ အဲဒီေလာက္လဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔။

ဒီမနက္မွာေတာ႔ ကိုဇာဂနာ႔အမ်ိဳးသမီး မလြင္မာနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၄ ႏွစ္တဲ႔ ညီမေရ..တဲ႔။ ပထမအႀကိမ္ ၄၅ ႏွစ္ ခ်ၿပီးသား။ ေနာက္တိုး ၁၄ႏွစ္ဆိုေတာ႔ စုစုေပါင္း ၅၉ ႏွစ္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အကိုက သီခ်င္းေလးဆိုၿပီး ေထာင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္ တဲ႔။ ေနာက္ထပ္ တရားရုံးကို ထပ္လာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ သူ႔ေ၀စု ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ ႏွစ္ေတြ တပ္တပ္၊ မမွဳပါဘူး။ ဒါေတြက ကိန္းဂဏန္းေတြပဲ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ကေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ မိသားစုလဲ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ၄ႏွစ္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ေစ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က အေမဆုံးၿပီးခါစ၊ အေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုေတာ႔ စိတ္က ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔မို႔၊ ကိုယ္တို႔ကလဲ သမီးေတြမို႔ ကိုယ္႔အေဖကို ပူမိတာေပါ႔။

အဲဒီ ၄ႏွစ္စလုံး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင္႔ရတဲ႔ စေနေန႔ေတြတိုင္း ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ေတြ႔ခြင္႔တိုကင္ယူတိုင္း အျမဲတမ္း တိုကင္ နံပါတ္ (၁)။ ေထာင္၀င္စာ စ လက္ခံခ်ိန္ မနက္ ၆နာရီဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြကို ေထာင္ဗူး၀မွာ ေတြ႔ရၿပီ။ အေစာဆုံးပဲ။ ၄ႏွစ္စလုံး တႀကိမ္မွ မပ်က္ခဲ႔ဘူး။ အျမဲတမ္း တိုကင္ နံပါတ္ (၁) ပဲ။

ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုကင္ေစာယူထား၊ ယူထား၊ ေန႔လည္ ၂နာရီေက်ာ္မွ ေပးေတြ႔တာပါ။ သူတို႔ဖာသာ ဘယ္အခိ်န္မွ ေပးေတြ႔ပါေစ၊ ကိုယ္တို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔၀တၱရားမပ်က္ တိုကင္ အေစာဆုံးယူတာပဲ။ သူတို႔လဲ သူတို႔အလုပ္ လုပ္သလို၊ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။

ေထာင္ဆိုတာက မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္တဲ႔ ေနရာ။ မ်က္လုံးကန္း၊ နားမၾကား၊ စကားေျပာခြင္႔ ဆြံ႔အ ရတဲ႔ ေနရာ။ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးသလို ျဖစ္ရတဲ႔ ေနရာ။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ အတူတကြ မေနရ တဲ႔ သီးျခား အက်ဥ္းစံ ေနရာ။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို ခ်စ္တဲ႔ အေဖ၊ အႏုပညာ အလွအပကိုသာ ခံစားၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းခ်င္တဲ႔ အေဖ႔အတြက္ လူသတ္သမားေတြ၊ လူဆိုးေတြနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ စားအတူအိပ္အတူ လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုတာ မူးလို႔ ရွဴစရာမရွိတဲ႔ ေနရာမွာ အေဖေနရရွာတာကို ေတြးၿပီး ခံစားခဲ႔ရတာ။

ကဗ်ာဆရာမို႔ စိတ္ကေလးက ႏုႏုမို႔ အေဖမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေနမလား၊ စိတ္ဓာတ္က်ေနမလား ေတြးၿပီးပူပန္ရေတြဟာ အေဖနဲ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ၿပီးတာနဲ႔ အားေတြရွိၿပီး ျပန္လာရတယ္။ အထဲကလူက အျပင္ကလူကို အားေပးတယ္။ သံဇကာၾကားက အေဖ႔ကို ၾကည္႔တိုင္း ေထာင္၀တ္စုံ အျဖဴေလးနဲ႔အတူ မ်က္ႏွာက အျမဲ ျပံဳးရႊင္ ၾကည္စင္ေနတာ။

အေဖ႔ စိတ္အေျခအေနျပ ဂရပ္ဖ္မွာ အျမဲတမ္း ပုံမွန္။ ေလာက အထုအေထာင္းကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ႔တယ္။ ထိေတြ႔ခြင္႔ေတာင္ မရတဲ႔ သံဇကာ ႏွစ္ထပ္ျခားၿပီး ေတြ႔ရတဲ႔ ၁၀မိနစ္၊ ၁၅မိနစ္မွာ သမီးေတြကို ခြန္အားေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး၊ အေဖတို႔ဟာ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔အတြက္ ခံရတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သင္ျပ ခဲ႔တယ္။ မတရားတာကို လက္မခံတာ၊ ျငိမ္မခံေနတာသာ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ တန္ဖိုးျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ဓာတ္အေမြ ေပးခဲ႔တယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ဒီ၀တၳဳေလးကို အဲဒီတုန္းက အေဖ႔ေမြးေန႔မွာ ေရးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ အေဖ႔ကို ခ်စ္တာေပါ႔၊ ခြဲေနရရင္ လြမ္းတာေပါ႔။ ဘာျငင္းစရာ လိုမလဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖနဲ႔ေတြ႔ၿပီးတိုင္း ကိုယ္႔စိတ္ေတြ ပိုခိုင္မာလာသလိုပဲ။ အေဖ႔ကိုလဲ စိတ္ခ်တယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္႔အေဖ၊ တရားမွ်တမွဳအတြက္ ေထာင္က်ခံေနတာ ကိုယ္႔အေဖလို႔ ေျပာရဲတယ္။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္ေနစရာမလိုဘဲ လိပ္ျပာလုံတဲ႔အတြက္ လူၾကားထဲမွာလဲ ေနရဲ သြားရဲပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားလို လြတ္လပ္တဲ႔ အျပင္မွာ တိုက္ႀကီးတာႀကီးနဲ႔ ဟိန္းေနေအာင္ ေနႏိုင္ေပမဲ႔ ျပည္သူၾကားထဲမသြားရဲလို႔ အေစာင္႔အေရွာက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ မေသမခ်င္း ေထာင္ခ်ခံေနရတဲ႔သူေတြနဲ႔ေတာ႔ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာေပလိမ္႔မယ္။ ဒီလို ဘ၀ေသတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး ကိုယ္တို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မမက္ေမာဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္၊ ၁၉၉၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တဲ႔ မဆုံးတဲ႔ အလြမ္း ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေပစိစစ္ေရး လြတ္ေအာင္လို႔ အေဖ႔ကို နာမ္စားသုံး ေရးခဲ႔ရတာပါ။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို သရုပ္ေဖာ္ပုံဆြဲေပးခဲ႔တာ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုမုတ္သုန္ပါ။ သူက ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလး တေကာင္ပုံရယ္၊ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္စည္းထားတဲ႔ ကေလးမေလး တေယာက္ပုံရယ္ကို ဆြဲေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

မဆံုးတဲ့အလြမ္း
မေဟသီ၊ ၁၉၉၃ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ။

တဆိတ္ေက်းဇူးျပဳၿပီး က်မေတာင္းပန္ပါရေစရွင္။ က်မကိုမသနားၾကပါနဲ႔။

က်မရဲ့ ကံမေကာင္းမႈဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ က်မဟာ ကံထူးတဲ့ မိန္းမတေယာက္လို႔မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ သူနဲ႔စာရင္ေတာ့ က်မ ကံေကာင္းပါေသးတယ္။
က်မမွာ ကိုယ္စိုးကုိယ္ပိုင္ျခယ္လွယ္ႏို္င္တဲ့ စိတ္ကေလးရိွေသးတယ္။ က်မသြားခ်င္ရာကို သြားလာႏုိင္တယ္။ က်မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေျပာႏိုင္တယ္။ အယူအဆေတြ ေဆြးေႏြးခ်င္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္။ မေဆြးေႏြးပဲ ေနခ်င္လည္း ေနႏိုင္တယ္။ သီခ်င္းဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။ က်မေဘးမွာရိွတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အလွအပထဲမွာလည္း နစ္ေမ်ာခ်င္နစ္ေမ်ာႏိုင္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္စရာေကာင္းလဲ။
ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးတဲ့မေတာ္တဆျဖစ္ရပ္တခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ ပ်က္စီးသြားရွာတဲ့၊ ေျခလက္ေတြက်ိဳးပဲ့ကုန္ရတဲ့၊ စကားဆြံ႔အသြားရွာတဲ့၊ သူေတြမွာေတာ့….။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွခြဲလို႔မရတဲ့က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ၾကရ တာပါပဲေလ။ က်မအတြက္ စိတ္ထိခိုက္မႈဟာ အေၾကာင္းတခ်က္ပဲရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူနဲ႔က်မ ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခြဲခြာရျခင္းပါပဲ။

က်မသူ႔ကို အၿမဲသတိရေနမိတယ္။ အဲဒီသတိရျခင္းမွာ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစြာ ထိခို္က္ျခင္းဟာ ထိပ္ဆံုးက ပါေနပါလိမ့္မယ္။ က်မရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ သူ႔ကိုလြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ကိုက္ခဲေနတတ္ရဲ့။ သူ႔အတြက္ေသာကေတြနဲ႔ တအံုေႏြးေႏြးရိွေနတတ္ရဲ့။

သူအခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိမ်ားေနပါမလဲ။ က်မရဲ့ေအာက္ေမ့ျခင္းေတြဟာ သူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ အေရာက္သြားေနၾကပါၿပီ။

ခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္ေလးကေနၿပီး အျပင္ကိုတေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေငးၾကည့္ေနမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာမွျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ အလြမ္းေငြ႔ေတြျပည့္ေနမွာလား။ သူ မလြမ္းပါေစနဲ႔လို႔ က်မဆုေတာင္းေနပါရေစ။ သူ႔ရဲ့ ပင္ပန္းတဲ့ စိတ္ကေလးမွာ အလြမ္းဒဏ္ျဖင့္ ဝန္မပိေစလို။
တခါတေလမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကို လက္ေထာက္ၿပီး သူ႔ရဲ့တခုတည္းေသာအာရံုျဖစ္တဲ့ အသံေတြကို နားစိုက္ေထာင္ေနမွာပဲ။ ကားသံ၊ စကားေျပာသံ၊ အလႉခံတဲ့အသံခ်ဲ ႔စက္ကအသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ သူသေဘာက်တဲ့ ငွက္ကေလးေတြသီခ်င္းဆိုသံေရာ နားစြင့္ေနမွာလား မသိဘူး။

ဟုိး မေဝးလွတဲ့ အတိတ္ကေလးဆီမွာ က်မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေတြ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္မေတြးပါရေစနဲ႔။ သူ႔ရဲ့လစ္ဟာမႈဟာ က်မရင္ထဲမွာ ႀကီးစိုးအႏိုင္ယူလြန္းလို႔ က်မစိတ္ေတြကို မနည္းတင္းထားရတာပါ။ သူဟာ က်မအေပၚမွာ မိုးထားတဲ့ ေအးျမသိပ္သည္းတဲ့ အရိပ္ကေလးပါ။

ဒီအခ်ိန္ဆို သူလက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္ေနလိမ့္မယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အစဥ္ၿပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေဖာင္ေနရတာ အေက်နပ္ဆံုးလို႔ သူ ထုတ္မေျပာလည္း က်မ သိပါတယ္ေလ။

သူ႔အတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ ႔ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ သုခိတာ(ေရႊပတ္မဟုတ္) ႏွစ္က်ပ္ဖိုး ေျပးေျပးဝယ္ရတာလဲ လြမ္းမိတယ္။ သူအသားညိဳညိဳမွာ လက္ဖဝါးက်ေတာ့ ေဖာင္းၿပီးနီရဲလို႔။ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ဘူးတဲ့လက္။ အဲဒီလက္က ေဖာင္တိန္ပဲ ကိုင္ဖူးတဲ့လက္ပါ။ အဲဒီလက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြနဲ႔ က်မဝမ္းနည္းအားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆုပ္ကိုင္ အားေပးခဲ့တာေတြလည္း ဘယ္ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။

သူနဲ႔အတူတူသြားေနက် လမ္းနီနီေလးမွာ က်မတေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ သူက ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ “ရဲရဲေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ သူက ခ်ိဳျမေပမယ့္ ရဲရင့္တယ္လို႔ က်မထင္တယ္။

ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ၊ ႏွင္းက်က် သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တာေတြ သတိရေနေသးေတာ့တယ္။
က်မယံုၾကည္ပါတယ္၊ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ အိမ္ထဲမွာကုပ္္ေနဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း သဘာဝေတာေတာင္အလွကိုခံစားမယ္။ တိုးတက္လာတဲ့ အေဆာက္အဦေတြကို ေငးေမာမယ္။ ႀကံဳရာလူတန္းစားမေရြးနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး ဗဟုသုတအသစ္အဆန္းေတြ တိုးမယ္။ ဒါေတြဟာ သူ႔ရဲ့စိတ္ေရာလူပါ ပင္ပန္းသမွ်ကို အပန္းေျဖတဲ့နည္း တခုတဲ့ေလ။

အခုေရာ သူဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္။ ျပင္ပေလာကဟာ သူနဲ႔မသက္ဆိုင္သလို အခန္းေအာင္းေနရတာကို သူဘယ္ေလာက္ ၿငီးေငြ႔လိုက္မလဲ။ ျဖဳန္းကနဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အေျခအေနတခုမွာ သူေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရမွာပဲလို႔ က်မ ထိခိုက္မိပါတယ္။

သူ႔မွာ အ့ံၾသစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္တခုရိွေသးတယ္။ အဲဒါကိုလည္း က်မခ်စ္တယ္။ သူ အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ “အိပ္ခ်င္ၿပီ”လို႔ စကားမဆံုးခင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ဒါဟာလည္း စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ထားႏိုင္လို႔ေပါ့။ သူ႔မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြရိွမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက စိတ္ကိုအၿမဲရွင္းေနတဲ့လူမ်ိဳး။ စိတ္ညစ္စရာကို ေခါင္းထဲမွာ ၾကာၾကာေအာင္းမထားဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ကို က်မ ႀကိဳးစားၿပီးက်င့္ယူရတာအေမာ။

က်မမွာသာ ညညဆို ဟုိေတြး ဒီေတြး ဟိုကိစၥစိုးရိမ္ ဒီကိစၥစိုးရိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူရဲ့အိပ္ေမာက်တဲ့ ေဟာက္သံကေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ သံစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ဒီလို သူ႔အေၾကာင္း ခ်စ္စႏိုးေတြးမိေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာေရာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ အိပ္ႏိုင္ေသးရဲ့လားလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မိျပန္ေရာ။
အခုလို သူ က်မနဲ႔ေဝးေနခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘာတခုမွ မစိုးရိမ္သင့္တာ မရိွဘူးလို႔ က်မက ေခါင္းမာစြာ ယူဆထားတယ္ေလ။ က်မ မလြန္ပါဘူးေနာ္။

သူနဲ႔ က်မမွာ တူတဲ့အခ်က္ေတြရိွသလို ကြဲျပားခ်က္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ စိတ္ရွည္လြန္းသေလာက္ က်မ စိတ္တိုလြယ္တယ္။ သူက အရာရာကို အေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္တတ္ၿပီး က်မကေတာ့ မေကာင္းရင္ မေကာင္းသလို သေဘာမေကာင္းတတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ေရာင့္ရဲစိတ္ရိွၿပီး က်မကေတာ့ လုိခ်င္ၿပီဆိုရင္ မရမကပဲ။ သူက ဆံုးမစကားေတာင္ နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာႏိုင္ၿပီး၊ က်မကေတာ့ သာမန္စကားေတာင္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ့ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြဟာလည္း သူ႔ရဲ့ နားဝင္ခ်ိဳတဲ့ ဆံုးမစကားေအာက္မွာ ဝပ္တြားသြားရတာပဲေလ။

သူနဲ႔အတူ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး စာေတြအတူဖတ္ခ်င္ပါေသးရဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေလးဟာ သႀကၤန္ပြဲတခုလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတတ္တယ္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်င္းစရာမေကာင္းတာ ထံုးစံပဲ မဟုတ္လား။

သူက ငွက္ကေလးေတြ ႏိုးတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထထၿပီး ကဗ်ာေတြေရး။ ပဲျပဳတ္သည္ သံုးေလးေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီးခ်ိန္မွ က်မကႏိုးေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးၿပီးေနၿပီ။ က်မက သူ႔ကဗ်ာေတြ အသံထြက္ၿပီးဖတ္ သူက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း နားေထာင္။

အဲဒီအခ်ိန္ကေလးေတြဟာ က်မ အျမတ္ႏိုးဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲက တခုမို႔ လြမ္းဆြတ္မိတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အခုဆို သူ႔ကဗ်ာေဟာင္းေလးေတြကို က်မ တေယာက္တည္း ဖတ္ေနရၿပီ။ သူကလည္း က်မစာေတြကို ဖတ္ႏိုင္ပါေသးရဲ့လား။

သူနဲ႔ က်မ ကြဲကြာမႈဟာ တာရွည္ၾကာလြန္းလိုက္တာေလ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ႏႈတ္မဆက္ရပါပဲ ေဝးကြာခဲ့ၾကရတာပါ။ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၾကရေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ အေငြ႔အသက္က က်မ လက္ဖဝါးမွာ ဘယ္လုိမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရႏိုင္စြာ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနတုန္း …။

တကယ္ပါ။ ေတာင့္တတိုင္းသာ ျဖစ္ရရင္ က်မဟာ နာရီျပင္သမားတေယာက္ျဖစ္ေနမွာပဲ။ နာရီလက္တံေတြကို ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေရြ ႔ေနမိမယ္ထင္တယ္။ မႏၲေလးေစ်းခ်ိဳနာရီစင္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ခက္ခဲပါေစ ေလွကားေထာင္ၿပီး တက္ရတာပ။ အျမန္ဆံုး၊ အျမန္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆံုၾကရမယ့္ရက္ေတြဆီကို…။

သူေနတဲ့အိမ္ကေလးမွာ သူ႔ပစၥည္းေတြ၊ သူ႔ကုတင္ေလးေတြ၊ သူ႔စာအုပ္ေလးေတြဟာ အရင္ပံုစံအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ။ သူ႔ကို ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္လြန္းလွတဲ့ က်မရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေတြကလည္း …။

ဒီေန႔ဟာ သူ႔ေမြးေန႔ပါ။ သူ အိမ္ျပန္လာေနက်လမ္းကေလးကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ရိွရိွသမွ် တံခါးေပါက္ေတြကို အကုန္ဖြင့္ၿပီး ခံုေသးေသးေလး တလံုးနဲ႔ က်မဟာ သူခ်စ္တဲ့စာေရးျခင္းအလုပ္ကို တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ လုပ္ေနမိတယ္။ က်မ ေခါင္းထိပ္က ဆံဖ်ားကေန ေအာက္ဆံုးက ေျခဖ်ားေလးအထိ သူ႔ကို သတိရစိတ္ေတြနဲ႔ တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္။ က်မ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဘယ္လိုတည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။

သူျပန္ေနေကာင္းလာမွာပါေနာ္။ သူေနေကာင္းသြားတဲ့အခါ သူ ဒီအိမ္ေလးကို ျပန္လာမွာပဲဆိုတာ က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာ က်မဟာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ေရွ ႔ေမွာက္မွာ ယံုၾကည္ေလးနက္စြာ သူ အျမန္ဆံုးက်န္းမာစြာ ျပန္ေရာက္ရိွလာဖို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ဆုေတာင္းျခင္းသည္သာ အတတ္ႏိုင္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ့ အိမ္ကေလးဟာလည္း သူရိွမွာသာ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအိပ္မက္က ႏိုးထလာႏိုင္ေတာ့မွာ အမွန္ပဲ။

ေျခဖဝါးေတြ ထံုက်င္လာတဲ့အထိ ျမတ္စြာဘုရားေရွ ႔ေမွာက္မွာ က်မ ရပ္ေနမိဆဲ..။ က်မဟာ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ဘုရားရိွခိုးသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မဟာ ယခင္အေျခအေနနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ …။ ဘုရားသခင္ ေရွ ႔ေမွာက္၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုအတြက္ ရူးသြပ္စြာ….။ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးစြာ….။ ခယဝပ္တြားစြာ….။ နီရဲစိုစြတ္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္…..။ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္….။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးရိွလွေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္……။

ေမြးေန႔တိုင္းမွာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆံုၾကတာေတြကို သူသတိရေနမွာပဲ။ သူမ်ားေမြးေန႔ေတြမွာ အလုိက္တသိ သတိတရရိွလြန္းလွတဲ့ သူ႔အတြက္ က်မေလ မေရးတတ္ ေရးတတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ ပို႔လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ကာရံမညီမညာနဲ႔ က်မ ကဗ်ာေလးကို သူဖတ္ရရင္ လက္ရိွဘဝက ခဏလြတ္ေျမာက္ၿပီး ရယ္ေမာႏိုင္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ “တဂိုး”ရဲ့ ကဗ်ာ တပိုင္းတစ ……

ေဝဒနာ
ၿငိမ္းပါေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းျခင္းမျပဳလို။

နာက်င္ျခင္းအား
မႈမထားပဲ
ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေၾကာင္း
အသည္းေကာင္းလိုသည္။


(“ဗမိုး” ဘာသာျပန္)

ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလး တပိုင္းတစပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ ဒါေပမယ့္ စာငတ္မြတ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ဖြင့္ထားေပမယ့္ ျမင္မွမျမင္ရဘဲ။

သူနဲ႔ က်မရဲ့ ကြဲကြာျခင္းဟာ သူက်န္းမာတဲ့တေန႔က်ရင္ အဆံုးသတ္ရမွာပါ။ က်မတို႔ဟာ လူခ်င္းေဝးေပမယ့္ စိ္တ္ခ်င္းမေဝးပါဘူး။ ကံၾကမၼာက က်မတို႔ကို တသီးတျခားစီခြဲထားေပမယ့္ စိ္တ္ခ်င္းကိုေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ခြဲထားလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ဒါကို က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းဟာ ျဖည္း ေဆး ေႏွး ေကြး ေလး လံ လ်က္ ေနဆဲပါ။ သမရိုးက်ေလာကႀကီးကို ဘယ္အရာေတြက ႏိုးၾကားဖ်တ္လတ္ေစမွာလဲ။ ကမာၻေလာကႀကီးတခုလံုး ေပါ့ဆမႈႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္ေနသလိုပဲ။

အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ အကုန္ျမန္လိုက္တာ။
အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ႏိုင္ခဲလုိက္တာ။

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကိုေတြ႔ရတယ္။ တခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ ေဆးရံုးေလးထဲကို က်မေရာက္သြားတယ္တဲ့။ ေဆးရံုတခုလံုးဟာ လူအမ်ားႀကီးရိွတယ္လို႔ မထင္ရေအာင္ ဣေျႏၵႀကီးေနတယ္တဲ့။ တခ်က္တခ်က္ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားလုိက္တဲ့ လူနာေတြရဲ့အသံသာ နံရံေတြျပန္ၾကားရၿပီး ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေနတယ္။

သူေနတဲ့အခန္းမွာ လူနာကုတင္ေတြဟာ လူသြားလမ္းကိုေတာင္ ေနရာမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုတင္တိုင္ေလးေတြကို ပြတ္တိုက္တိုးေဝွ႔ၿပီး သူ႔ဆီအေရာက္သြားေနတဲ့ က်မကို ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ လူနာေတြက မ်က္လံုးျပဴးေၾကာင္ေတြနဲ႔ သိစိတ္မဲ့ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္တဲ့။

သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေလးတေပါက္ရိွၿပီး သူက က်မလာေနတဲ့ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတယ္။ သူမျမင္ႏိုင္တာကို ေမ့ၿပီး က်မ လွမ္းလက္ျပမိတာကို စိတ္ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲမိပါရဲ့။

သူ႔အနားေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့အေၾကာဆိုင္းေနတဲ့ လက္ကေလးေတြ၊ ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ေကြးခ်ည္ ျဖန္႔ခ်ည္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ က်မရဲ့ျမန္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ဟာ ခဏ ရပ္တန္႔သြားသလားပဲ။

က်မ ခႏၶာကိုယ္ဟာ သူ႔ကုတင္ေဘးမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ယိမ္းထုိးေနၿပီး သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ေဘးနားမွာ ရိွေနတာကို ခံစားမိပံုနဲ႔ ဖ်တ္ကနဲေမာ့ၾကည့္တယ္။

အို ….. သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်မ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ဟိုးတျခားစီမွာ။ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ၾကည္စင္ေနၿမဲျဖစ္တဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြမွာ တစံုတခုကို က်မ အေသအခ်ာေတြ႔လိုက္ရတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔အေပၚစိတ္ခ်ျခင္း၊ ေက်နပ္ျခင္း၊ အားေပးျခင္းေတြနဲ႔ က်မဟာ အသံမထြက္ပဲ မ်က္လံုးခ်င္း စကားအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အိပ္မက္ေတြကို စိတ္မဝင္စားတဲ့ က်မဟာ ဒီအိပ္မက္ကို အေသးစိတ္ကအစ ျပန္မွတ္မိေနတာ ေလာကရဲ့ အံ့ၾသစရာထဲက တခုပါပဲ။

က်မ သူ႔ကုတင္ေဘးက တိတ္တဆိတ္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းမွာ ေဆးမွတ္တမ္းကဒ္ျပားေလး ခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လို႔ ယူၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္တဲ့။

သူ႔ရဲ့အေျခအေနျပ ဇယားကြက္ေလးမွာ ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မွ အခုခ်ိန္ထိ ဂရပ္မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးဟာ ေအာက္ကိုလည္း မက်၊ အထက္ကိုလည္း မတက္ပဲ သာမန္အေျခအေနအတိုင္း ပံုမွန္ရိွေနတာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပဲ က်မ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္တဲ့။

ဒီထက္ထူးဆန္းတာကေတာ့ ေရာဂါအမ်ိဳးအစားမွာ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္လက္အဂၤါထိခိုက္မႈအေၾကာင္း ဆရာဝန္က တခုမွ မွတ္ခ်က္ေရးမထားပဲ စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ စာေၾကာင္းတေၾကာင္းပဲ ေရးထားတာ က်မေတြ႔ရတယ္။

အဲဒါကေတာ့ …..
“ႏွလံုးသားထဲက ဒဏ္ရာ” တဲ့။

က်မ အိပ္မက္ကေလးဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။


မိုးခ်ဳိသင္း

(သမီး ငယ္ငယ္ အတြက္ တင္တဲ႔စာ)

37 comments:

CONTACT said...

နာက်င္ရပါတယ္။ KM

ကုိေအာင္ said...

အခုလုိ ျပန္ဖတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ အမ မုိးခ်ဳိသင္း
ကုိ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။

ThuHninSee said...

ငယ္ငယ္နဲ႔မလြင္မာ အားတင္းႏုိင္ပါေစ။

ATN said...

ညီမေရ အကိုတို႕မိသားစုကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၇ ႏွစ္က စျပီး အေဖ့ကို ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႕ရဖူးခဲ့တာ။
ဒဏ္ရာေတြ ေၾကမြေနတဲ့ မိသားစုေတြ
ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနျပီလဲ။
ေတြးမိတိုင္း နာက်င္ေနတယ္။

ေရႊဂ်မ္း said...

ခုလုိ ျပန္ေဖာ္ျပေပးတာ ေက်းဇူးပါ အမေရ။

Unknown said...

ၿမတ္ေကာင္းတို႔ မိသားစု သူ႐ို႕အေဖႀကီးရဲ႕ အမ်ားအတြက္ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈကို္ ဂုဏ္ယူ ႏိူင္ပါေစ။ ေလးစားစြာ ဦးညႊတ္လွ်က္....... အညတရ

:P said...

စိတ္ထိခိုက္မိတယ္ အစ္မရယ္

MANORHARY said...

အဲဒီကာလကတည္းက အဲဒီစာေလးကိုမေဟသီမွာ မဖတ္
ဖူးခင္ကတည္းက ကဗ်ာဆရာအတြက္ေတြးပူေနတဲ့သူ
ေတြအမ်ားၾကီး႐ွိေနခဲ့တာကိုကိုယ္ကအၿပင္လူတစ္ေယာက္
အေနနဲ႔သိခဲ့ဖူးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ အႏူးည့ံဆံုးနန္းၾကိဳးမွ်င္
ေလးေတြလိုပဲ..ဒါဏ္ခံအားေကာင္းတယ္..ဒါေတာ့ေသ
ခ်ာပါတယ္...

ေကေက said...

ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ခံစားရပါတယ္အစ္မေရ..

လင္း said...

အမေရ ရင္နဲ ့အမွ်ခံစားသြားပါတယ္။
နံရံေလးဘက္ ကာရံထားတဲ့ အခန္းထဲက ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို စာနာနားလည္စြာျဖင့္ပါ။
အမေျပာသလို နာရီျပင္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး အခ်ိန္ေတြကို ေရႊ ့ေပးႏိုင္ရင္လည္းေကာင္းသား။

ဇနိ said...

အမေရ ဒီစာကို ဖတ္ရတာ လြမ္းဆြတ္စြာ ခံစားရပါတယ္...
အမရယ္ - ဒီလို ဒုကၡေတြ ျမန္ျမန္ အရွင္း ေပ်ာက္ေစခ်င္လွပါၿပီ

kay said...

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က..မခ်ိဳသင္း ရယ္..အခု ငယ္ငယ္ေလးရယ္.. ေနာက္ထပ္.. ငယ္ငယ္ေလးမ်ားရယ္.. အတြက္..အေလးအနက္..အားေပး ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ဦးဇာဂနာ ေျပာသလိုပဲ.. အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့..ကိန္းဂဏန္းေတြမွာ.. အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့..ဘ၀ေတြကို နင္းေခ်၀ါးျမိဳဖို႕ ၾကိဳးစားေနေပမဲ့..၀ိညဥ္ေတြကို..အျမင့္ဆံုးမွာ လႊင့္တင္ထားနိုင္တဲ့..သူရဲေကာင္းမ်ားအတြက္.. နံရံမ်ား ျပိဳလဲက်ပါေစသား။

လင္းလက္ၾကယ္စင္ said...

ဖတ္ရင္းနဲ႕ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္မိပါတယ္။ နံရံေတြၾကားမွာ မတရားမႈမ်ားစြာျဖင့္ ပိတ္ခံထားရေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားအတြက္ အမွန္တရား အလင္းေရာင္ဟာ သစၥာ၀ိဥာဥ္မ်ားႏွင့္အတူ မတရားမႈနံရံေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ ထြက္ေပၚလာမွာပါ။

ဟန္လင္းထြန္း said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူးအမရာ။ စနစ္ဆုိးႀကီးကုိ မုန္းတီးလွပါၿပီ

nu-san said...

အမေရ.. အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးေတြၾကံဳေနရတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ အလြမ္းေတြ ကုန္ဆုံးပါေစ.. အခ်ိန္ေတြ ကုန္ျမန္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္.. စိတ္ထဲလည္း မေကာင္းဘူး.. မတရားသက္သက္ၾကီး ခံေနၾကရတာ..

Unknown said...

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဖတ္ခ်င္ေနတာ အဲဒီ စာတစ္ပုဒ္ပဲ။

:P said...

အစ္မေရ.. မိုးမခမွာ ဒီစာေလးကိုဆရာၾကီးပံုနဲ႕တြဲတင္ထားလို႕ ထပ္ဖတ္ခဲ့ေသးတယ္

weik.zar said...

အမတို့ကအေစာဆံုးေရာက္မွာေပါ့၊
အင္းစိန္ေထာင္နဲ့အိမ္နဲ့က ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတားကိုး၊
စိတ္ဆိုးနဲ့ေနာ္၊ေနာက္တာာ။
လူငယ္ေတြစကားေၿပရင္ေငးၾကည့္ေနတတ္တဲ့ဆရာ့ကို သတိရတယ္ဗ်ာ။

ဂ်ဴနို said...

အမ်ားၿပည္သူ မႀကည္ၿဖဴတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေႀကာင္းကိုသိၿပီး လူႀကားဘယ္သြားရဲမွာလဲ။

သူတို ့က ကိုယ့္အရိပ္ေတာင္ ကိုယ္ၿပန္ေႀကာက္ေနတဲ့ သူေတြ။

ေထာင္ဒဏ္ေတြႀကီးႀကီးခ်ေလ သူတို ့ေႀကာက္ေႀကာင္း အသံုးမႀကေႀကာင္းေပၚေလပဲ။

RePublic said...

ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ဖတ္ျပီး ဆြံ႕အေနခဲ့တယ္ အစ္မMCT. ရင္ဘတ္ထဲေရာက္သြားတာ ဆိုတာ ဒါလားမသိဘူးဗ်ာ ၊၊

pandora said...

မိသားစုေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြမွာ ဒဏ္ရာကိုယ္စီ အနာရြတ္ေတြကိုယ္စီ ရွိေနၾကရတာ ...
အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ အၿမန္ဆံုး ကုန္ဆံုးပါေစ.။

ခ်ိဳသာေတး said...

ခံစားရပါတယ္

strike said...

Nice Post..Cheers

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ခ်ိဳသင္းေရ..
ဒီစာေလးဖတ္ၿပီး အမအေဖကို သတိရမိတယ္..
သူလဲ ဘယ္လုိေနရွာမလဲ...

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းပါ အစ္မေရ။

M.Y. said...

“xxxxx အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ အကုန္ျမန္လိုက္တာ။
အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ႏိုင္ခဲလုိက္တာ xxxxxxx။………………….”

နင့္နင့္သီးသီး လြမ္းတဲ့ဒါဏ္ရာတစ္ခုကို ကုန္လြယ္သြားတဲ့ အခိ်န္ေတြနဲ ့အားမရျဖစ္မိလိုက္၊ ဘာသာေျဖသိမ့္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆန္ ့က်င္ဘက္စိတ္ခံစားမႈအဖြဲ ့

“xxxxx သူက ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္တာ မႀကိဳက္ဘူး။
“ရဲရဲေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ သူက ခ်ိဳျမေပမယ့္ ရဲရင့္တယ္ xxxxxx ”………………

ဒါပဲေလ..ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြားထက္ဆိုတာ။ အင္မတန္မွာႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ ့စိတ္ဓာတ္ဟာတစ္ဖက္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားပမာ မာေက်ာလို “ ့။ဒါေႀကာင့္ပဲသူ ့ႏွလုံးသားကစီးက်လာတဲ့စကားလုံးေတြဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့သူေတြကိုစိန္ေခၚႏိုင္ခဲ့တာ။ ေႀကာက္ရြံ ့ေစခဲ့တာ။

“xxxxx က်မက သူ႔ကဗ်ာေတြ အသံထြက္ၿပီးဖတ္ သူက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း နားေထာင္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေလးေတြဟာ က်မ အျမတ္ႏိုးဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲက တခုမို႔ လြမ္းဆြတ္မိတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။xxxxx”….

အင္မတန္မွ ႀကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ့သႏၱရသကေလး ကိုလြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ရလိုက္တယ္..

မဆုံးတဲ့အလြမ္း နဲ ့“ႏွလံုးသားထဲက ဒဏ္ရာ” ဟာ အတြင္း စိတ္ ခံစားမႈေနာက္ကို ့ေမ်ာပါေခၚေဆာင္သြား ႏိုင္တဲ့ expressionism နဲ ့ဖြဲ ့ထားတဲ့၀တၳဳတိုေကာင္းတစ္ပုဒ္လို ့ဆိုခ်င္တယ္။ ဟိုးတုန္းထဲက ဖတ္ခဲ့ဖူးသား။ ခုေတာ့ဘေလာ့ဂ္ေက်းဇူးေႀကာင့္ စာေရးသူကိုတိုက္ရုိက္ႀကီး ကိုယ္ျမင္တဲ့ ခံစားမိသမွ် ကြန္မန္ ့ေပးလို ့ရသြားပီ။

ေမာင္ရင္

သက္ေဝ said...

ဖတ္ဖူးတယ္...
ေတာင့္တတိုင္းသာ ျဖစ္ရရင္ က်မဟာ နာရီျပင္သမားတေယာက္ျဖစ္ေနမွာပဲ... ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကို မွတ္မိေနတယ္...
ဒီကိန္းဂဏန္းေတြၾကားထဲက မိသားစုေတြအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္...။
ဆုေတာင္းၾကတာေပါ့ေနာ္...

ေမျငိမ္း said...

အဲဒီလို စိတ္ဒဏ္ရာေတြဟာ ခုဆို.. ေထာင္ေသးေသးေတြထဲက လူေတြနဲ႔အတူ.. ေထာင္အၾကီးၾကီးနဲ႔တူတဲ့ ဗမာျပည္ထဲက မိသားစုေတြေရာ..တိုင္းျပည္ျပင္ပေရာက္ေနေပမဲ့ ထပ္တူခံစားပူေဆြးေနရသူေတြဆီမွာေရာ.. အတိမ္အနက္သာ ကြာမယ္.. ဒဏ္ရာရပံုခ်င္းကေတာ့ အတူတူပဲ ထင္တယ္ေနာ္..။ အဲဒီ နံရံေတြကို မုန္းတယ္။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး...
နူးညံ့ေပမယ့္ အင္အားတစ္ရပ္ေပးနိုင္စြမ္းတဲ့
စာေတြကို လာဖတ္သြားပါတယ္...။
ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ဗ်ာ....။
ငယ္ငယ္တို ့သားအမိအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္းဘူး...။
ထပ္တူထပ္မွ်စိတ္မေကာင္းဘူး...။
ဒိထက္ေလးနက္တဲ ့စကားလံုးေတြနဲ ့ေျပာခ်င္ေပမယ့္
နိႈင္းစရာ စကားလံုးမရွိဘူးဗ်ာ...
ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ဆိုတဲ ့ စကားက
ကာယကံရွင္ရဲ ့ခံစားမႈေျခဖ်ားကိုေတာင္မမွီပါဘူး....။
သန္းေရႊဆိုတဲ ့နာမည္တူေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္သတ္လို ့မကုန္ေအာင္ ေဖာင္းပြေပါမ်ားေပမယ့္...
ဇာဂနာ....ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ...
တစ္ေယာက္ဘဲရွိပါတယ္...
နာမည္ေကာင္းတဲ့ သမိုင္းနဲ ့လူသားပါ...။

Eaindra said...

အစ္မခ်ိဳသင္းေရ..


မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ျပန္သြားရပါတယ္..။

အိျႏၵာ

kolay said...

တင္တဲ့စာနဲ႔ အခ်ိန္အခါ ကြက္တိပဲခ်ိဳသင္းေရ။ ငယ္ငယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားရဲ့ ရင္ေသြးေတြ အတြက္ ခြန္အားရွိတဲ့စာတပုဒ္ပါ။

Anonymous said...

အဲလိုစာမ်ိဳးေတြဖတ္ရရင္မဖတ္ခ်င္ဘူး...
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္..

ကလိုေစးထူး said...

မတရားမႈေတြရဲ့ နိဂုံးဆိုတာ ရိွကို ရိွရမယ္။

Libra said...

ဒီေလာက္ယုတ္မာေအာက္တန္းက်တဲ.ေခြသူေတာင္းစားေတြ ဘယ္ေတာ.မ်ားမွ ၀ဋ္လည္မွာလဲ

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

မမခ်ိဳသင္းေရ
အေနာ့ဘေလာ့ကို လာလည္တာေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။ အေနာ့ဘေလာ့ကေတာ့ ဆဲြေဆာင္မွဳ လံုး၀မရွိပါဘူး။ အမဆီကို လာရင္ေတာ့ အမစာေလးေတြကိုဖတ္ျပီး နစ္ေျမာေပ်ာ္၀င္သြား တယ္။

မဆံုးတဲ့အလြမ္းကို ဖတ္ရတာ ရင္ကိုထိရွေစတယ္။ အေရးအသားသိပ္ညက္ေညာျပီး ေကာင္းလွတဲ့အမ
အေနာ္အရမ္းေလးစားတယ္
ခ်ိဳမာ
www.kyiphyupaing.blogspot.com

the maw naing said...
This comment has been removed by the author.
the maw naing said...

At that time I am still remember, I was in F.M.A, I was in 21 years old, after reading your story in MahayThi ,I know this is about Saya U Tin Moe, I told and showed to Saya U Sein Win, we told about your story , my comment is, this is not a short story, this is a poem. He told this one is different with others. He told your are one of the students in F.M.A. He told some more about recent about of Saya U Tin Moe.
I told other F.M.A member , this is about our great poet, read it, I want to tell to them, not only about your story , how our great poet are pressed by this government , I want other student to know about recent situation of our country, how nice poet are departed with his family, how he was brave, but the poet never bound. Your writing is nice.
My father is also from Myin Gyan also friend of Saya U Tin Moe, Saya U Sein Win, they met each other in Mandalay University. Since our child hood time my father always told about Saya U Tin Moe and his poems. We live in Taunggyi.
When my dad heard , Saya U Tin Moe was arrested,he told us, Ko Tin Moe is very delicate,decent and nice poet. How cruel this government on him.
This story was a story first time to read among your other at that time.
I am still missing.
Thanks for your story.