မေန႔က ဟင္းခ်က္တဲ႔အေၾကာင္း ေရးလိုက္တာ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူေတြကို မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင္႔ရ လိုက္တယ္။ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပဲ။ တအားတက္စရာ ျဖစ္ရတာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ေလာကႀကီးမွာ ဒီလိုပဲ အေပါက္အလမ္း မတည္႔တာေလးေတြကလဲ ေနေပ်ာ္ဖို႔ ဖန္တီးလာတတ္တာပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေဖာ႔ေတြးရတာေပါ႔။
ျပည္ပကိုေရာက္ၿပီ၊ ကိုယ္႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အရိပ္က ခြဲထြက္လာရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အေသးအဖြဲေလးေတြကစလို႔ ႀကီးႀကီးမားမားေတြအထိ ရင္ဆိုင္ေပေတာ့ပဲ။ ေရျခား၊ ေျမျခားမွာ ကိုယ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳမတူ၊ အက်င္႔စရုိက္မတူ၊ ဓေလ႔ထုံးစံမတူ တဲ႔သူေတြနဲ႔ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေပေတာ႔ပဲ။
အဲဒီေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ “ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ” ဆိုတာကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနပါမွ။ ဘာမဆို ကိုယ္တိုင္လုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ေျပာ၊ ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္၊ ကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္။ အနည္းဆုံး ကိုယ္႔က်န္းမာေရးေတာင္ ကိုယ္တိုင္ဂရုစိုက္ပါမွ သူမ်ားကို ဂရုစိုက္ရာ ေရာက္တယ္ေလ။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူမ်ား ၀န္မပိဘူးေပါ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေရာက္မွ ေဆးရုံေတြ ေဆးခန္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေဖာ္လုပ္ရတာ၊ ကိုယ္႔အိမ္နားက ေဆးရုံဆို ေနရာေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ ဘယ္ေနရာကေန၀င္ရင္ ျဖတ္လမ္းပဲ၊ ပိုနီးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေဆးသြားယူရင္ေတာ့ လူနည္းလို႔ သိပ္မေစာင္႔ရဘူး၊ ဒီဖက္ကသြားရင္ ေဆးရုံထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေရာက္တယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။
ကိုယ္က ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳကို အေမ႔ဆီက အေမြရထားေတာ့ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္ လုပ္ရတယ္။ အပ္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုးရေတာ့ စိတ္ညစ္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရုပ္ကလဲ ဘယ္လိုမွ စိတ္ညစ္တဲ႔ပုံ မေပါက္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မသနားဘူး။ ေသြးခ်ိဳေတြတက္ေနလဲ စပ္ျဖဲျဖဲပဲ။
ဆရာ၀န္က ေန႔တိုင္း ေသြးေဖာက္စစ္ခိုင္းေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ၾကံရတယ္။ မေန႔ညက သိပ္စားတာ မ်ားသြားတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ တက္ေနၿပီ၊ အဲဒါဆို မနက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္က ေသြးစစ္ဖို႔ပဲ ေမ႔သြားသလိုလို၊ အလုပ္ပဲမ်ားလို႔ အခ်ိန္လုေနရသလိုလို၊ အစာမစားခင္ စစ္ရတာဆိုေတာ့ သိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစာစားၿပီးေနလို႔ ေနာက္က်သြားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္႔နဖူးေတြဘာေတြ ရုိက္လိုက္ရတယ္။ ဟာ ေမ႔သြားတယ္ကြာ ေပါ႔။ တခါတေလ စုတ္ေလးေတာင္ သပ္လိုက္ေသး။
တေလာကေတာ့ ဆရာ၀န္က ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ပညာေပးမွပါ ဆိုၿပီး ေသြးခ်ိဳသမားေတြ သိသင္႔တာေတြ၊ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ ပညာေပးတဲ႔ သင္တန္း တက္ခိုင္းပါတယ္။ ၁လ သင္တန္းေလးပါ။ ကိုယ္ကလဲ အာစရိ စကားဆို နားေထာင္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ အလုပ္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္ ေရြးၿပီး သြားတက္လိုက္ပါတယ္။
သင္တန္းပထမေန႔မွာပဲ အခန္းထဲ ၀င္လာလိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သင္တန္းတခုလုံးမွာ ကိုယ္က အပိန္ဆုံး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သိတဲ႔အတိုင္း ဒီကလူေတြက ထြားကလဲထြား၊ စားခ်င္တာကလဲ စားဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုင္ေနၾကပုံမ်ား သစ္သီး၀လံ ျပပြဲမွာ ေရႊဖရုံသီးခင္းထဲ ၀င္သြားရသလိုပါပဲ။
ကိုယ္၀င္လာေတာ့ ငခၽြတ္ေလးပါလား၊ မြတ္တားေလးပါလား ဆိုတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ေဒါင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးက လွမ္းၾကည္႔ၾကတယ္။ သူတို႔ဆရာ၀န္ေတြက အတင္းတြန္းပို႔လိုက္လို႔သာ လာရတာ၊ သူတို႔ေရွ႔က စားပြဲေပၚမွာ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြ၊ စားစရာေတြ အစီအရီ တင္ထားၾကတာပါ။ သင္တန္းဆရာမ ပိန္ပိန္ေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကို မုန္႔စားရင္း နားေထာင္ေနတာေလ။
ဆရာမကလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ရုိးေနၿပီဆိုတဲ႔ အေပါက္ပါပဲ။ “အခု ရွင္တို႔ကို ပညာေပးၿပီး ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆိုရင္ ဒီစားပြဲေပၚက အစားအစာေတြဟာ ရွင္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္နားလည္ သေဘာေပါက္္ၿပီး ျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒီအခါ ဒီစားပြဲေပၚမွာ စားစရာေတြ မရွိေတာ႔ဘဲ ရွင္းသြားမွာပါ” တဲ႔။ စိန္ေခၚပါတယ္။
အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ႔အခါမွာ စားပြဲေပၚမွာ အခိ်ဳရည္ပုလင္းေတြ၊ မုန္႔ေတြအစား ေရပုလင္းေတြ ေနရာယူလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သိပ္ကို ထိေရာက္တာပဲေနာ္လို႔ အထင္မေစာလိုက္ပါနဲ႔ေလ။ စားပြဲေပၚကေန စားပြဲေအာက္ သူတို႔အိတ္ကေလးေတြထဲ ေနရာေျပာင္းၿပီး ေရာက္သြားၾကတာပါ။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေရဗူးပဲ ခပ္တည္တည္ တင္ထားတာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ သူတို႔နည္းေလးေတြ အတု ယူေပါ႔ေနာ္။ ေအာ္ ဒီလိုလားေပါ႔။
ဆရာမကလဲ အခ်ိဳရည္ဗူးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၊ ေလဘယ္လ္ကို ၾကည္႔ၿပီး သၾကားဓာတ္ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္၊ သူတို႔ကလဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ေပါ႔။ အားလပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး အားရပါးရ အိတ္ထဲက အခ်ိဳရည္ေတြ ေမာ႔၊ မုန္႔ေတြ ထုတ္တီးၾကေတာ႔တာပဲ။ ကုိယ္ကလဲ ဆရာမသင္တဲ႔စာထက္ စာသင္သားေတြကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။
ေနာက္ဆုံးေန႔ကေတာ့ အားလုံး ဆရာမေရွ႔မွာ ေသြးစစ္ရပါတယ္။ ဆရာမက တေယာက္ခ်င္းစစ္တာပါ။ အားလုံး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႔ ရီဇတ္ကို သူမ်ား ေတြ႔မွာစိုးလို႔လဲ လက္နဲ႔ အုပ္ထားၾကေသးတာ။
သင္တန္းကျပန္လာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သင္တန္းၿပီးဆုံးေၾကာင္း လက္မွတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ငါေတာ့ ေနာက္ကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနမွပါ လို႔။ ဒီလို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္စားရမွာကို လိပ္ျပာမသန္႔လို႔ေလ။
ျပည္ပကိုေရာက္ၿပီ၊ ကိုယ္႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အရိပ္က ခြဲထြက္လာရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အေသးအဖြဲေလးေတြကစလို႔ ႀကီးႀကီးမားမားေတြအထိ ရင္ဆိုင္ေပေတာ့ပဲ။ ေရျခား၊ ေျမျခားမွာ ကိုယ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳမတူ၊ အက်င္႔စရုိက္မတူ၊ ဓေလ႔ထုံးစံမတူ တဲ႔သူေတြနဲ႔ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေပေတာ႔ပဲ။
အဲဒီေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ “ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ” ဆိုတာကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနပါမွ။ ဘာမဆို ကိုယ္တိုင္လုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ေျပာ၊ ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္၊ ကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္။ အနည္းဆုံး ကိုယ္႔က်န္းမာေရးေတာင္ ကိုယ္တိုင္ဂရုစိုက္ပါမွ သူမ်ားကို ဂရုစိုက္ရာ ေရာက္တယ္ေလ။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူမ်ား ၀န္မပိဘူးေပါ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေရာက္မွ ေဆးရုံေတြ ေဆးခန္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေဖာ္လုပ္ရတာ၊ ကိုယ္႔အိမ္နားက ေဆးရုံဆို ေနရာေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ ဘယ္ေနရာကေန၀င္ရင္ ျဖတ္လမ္းပဲ၊ ပိုနီးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေဆးသြားယူရင္ေတာ့ လူနည္းလို႔ သိပ္မေစာင္႔ရဘူး၊ ဒီဖက္ကသြားရင္ ေဆးရုံထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေရာက္တယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။
ကိုယ္က ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳကို အေမ႔ဆီက အေမြရထားေတာ့ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္ လုပ္ရတယ္။ အပ္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုးရေတာ့ စိတ္ညစ္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရုပ္ကလဲ ဘယ္လိုမွ စိတ္ညစ္တဲ႔ပုံ မေပါက္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မသနားဘူး။ ေသြးခ်ိဳေတြတက္ေနလဲ စပ္ျဖဲျဖဲပဲ။
ဆရာ၀န္က ေန႔တိုင္း ေသြးေဖာက္စစ္ခိုင္းေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ၾကံရတယ္။ မေန႔ညက သိပ္စားတာ မ်ားသြားတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ တက္ေနၿပီ၊ အဲဒါဆို မနက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္က ေသြးစစ္ဖို႔ပဲ ေမ႔သြားသလိုလို၊ အလုပ္ပဲမ်ားလို႔ အခ်ိန္လုေနရသလိုလို၊ အစာမစားခင္ စစ္ရတာဆိုေတာ့ သိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစာစားၿပီးေနလို႔ ေနာက္က်သြားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္႔နဖူးေတြဘာေတြ ရုိက္လိုက္ရတယ္။ ဟာ ေမ႔သြားတယ္ကြာ ေပါ႔။ တခါတေလ စုတ္ေလးေတာင္ သပ္လိုက္ေသး။
တေလာကေတာ့ ဆရာ၀န္က ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ပညာေပးမွပါ ဆိုၿပီး ေသြးခ်ိဳသမားေတြ သိသင္႔တာေတြ၊ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ ပညာေပးတဲ႔ သင္တန္း တက္ခိုင္းပါတယ္။ ၁လ သင္တန္းေလးပါ။ ကိုယ္ကလဲ အာစရိ စကားဆို နားေထာင္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ အလုပ္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္ ေရြးၿပီး သြားတက္လိုက္ပါတယ္။
သင္တန္းပထမေန႔မွာပဲ အခန္းထဲ ၀င္လာလိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သင္တန္းတခုလုံးမွာ ကိုယ္က အပိန္ဆုံး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သိတဲ႔အတိုင္း ဒီကလူေတြက ထြားကလဲထြား၊ စားခ်င္တာကလဲ စားဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုင္ေနၾကပုံမ်ား သစ္သီး၀လံ ျပပြဲမွာ ေရႊဖရုံသီးခင္းထဲ ၀င္သြားရသလိုပါပဲ။
ကိုယ္၀င္လာေတာ့ ငခၽြတ္ေလးပါလား၊ မြတ္တားေလးပါလား ဆိုတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ေဒါင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးက လွမ္းၾကည္႔ၾကတယ္။ သူတို႔ဆရာ၀န္ေတြက အတင္းတြန္းပို႔လိုက္လို႔သာ လာရတာ၊ သူတို႔ေရွ႔က စားပြဲေပၚမွာ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြ၊ စားစရာေတြ အစီအရီ တင္ထားၾကတာပါ။ သင္တန္းဆရာမ ပိန္ပိန္ေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကို မုန္႔စားရင္း နားေထာင္ေနတာေလ။
ဆရာမကလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ရုိးေနၿပီဆိုတဲ႔ အေပါက္ပါပဲ။ “အခု ရွင္တို႔ကို ပညာေပးၿပီး ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆိုရင္ ဒီစားပြဲေပၚက အစားအစာေတြဟာ ရွင္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္နားလည္ သေဘာေပါက္္ၿပီး ျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒီအခါ ဒီစားပြဲေပၚမွာ စားစရာေတြ မရွိေတာ႔ဘဲ ရွင္းသြားမွာပါ” တဲ႔။ စိန္ေခၚပါတယ္။
အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ႔အခါမွာ စားပြဲေပၚမွာ အခိ်ဳရည္ပုလင္းေတြ၊ မုန္႔ေတြအစား ေရပုလင္းေတြ ေနရာယူလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သိပ္ကို ထိေရာက္တာပဲေနာ္လို႔ အထင္မေစာလိုက္ပါနဲ႔ေလ။ စားပြဲေပၚကေန စားပြဲေအာက္ သူတို႔အိတ္ကေလးေတြထဲ ေနရာေျပာင္းၿပီး ေရာက္သြားၾကတာပါ။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေရဗူးပဲ ခပ္တည္တည္ တင္ထားတာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ သူတို႔နည္းေလးေတြ အတု ယူေပါ႔ေနာ္။ ေအာ္ ဒီလိုလားေပါ႔။
ဆရာမကလဲ အခ်ိဳရည္ဗူးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၊ ေလဘယ္လ္ကို ၾကည္႔ၿပီး သၾကားဓာတ္ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္၊ သူတို႔ကလဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ေပါ႔။ အားလပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး အားရပါးရ အိတ္ထဲက အခ်ိဳရည္ေတြ ေမာ႔၊ မုန္႔ေတြ ထုတ္တီးၾကေတာ႔တာပဲ။ ကုိယ္ကလဲ ဆရာမသင္တဲ႔စာထက္ စာသင္သားေတြကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။
ေနာက္ဆုံးေန႔ကေတာ့ အားလုံး ဆရာမေရွ႔မွာ ေသြးစစ္ရပါတယ္။ ဆရာမက တေယာက္ခ်င္းစစ္တာပါ။ အားလုံး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႔ ရီဇတ္ကို သူမ်ား ေတြ႔မွာစိုးလို႔လဲ လက္နဲ႔ အုပ္ထားၾကေသးတာ။
သင္တန္းကျပန္လာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သင္တန္းၿပီးဆုံးေၾကာင္း လက္မွတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ငါေတာ့ ေနာက္ကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနမွပါ လို႔။ ဒီလို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္စားရမွာကို လိပ္ျပာမသန္႔လို႔ေလ။
အင္း အခုပို႔စ္ကလဲ ၇၃ႏွစ္အရြယ္က ေရးတဲ႔ ေလသံ လိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိ။
မိုးခ်ိဳသင္း
10 Comments
