အာေရာဂ်ံ သင္တန္း

မေန႔က ဟင္းခ်က္တဲ႔အေၾကာင္း ေရးလိုက္တာ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူေတြကို မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင္႔ရ လိုက္တယ္။ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပဲ။ တအားတက္စရာ ျဖစ္ရတာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ေလာကႀကီးမွာ ဒီလိုပဲ အေပါက္အလမ္း မတည္႔တာေလးေတြကလဲ ေနေပ်ာ္ဖို႔ ဖန္တီးလာတတ္တာပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေဖာ႔ေတြးရတာေပါ႔။

ျပည္ပကိုေရာက္ၿပီ၊ ကိုယ္႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အရိပ္က ခြဲထြက္လာရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အေသးအဖြဲေလးေတြကစလို႔ ႀကီးႀကီးမားမားေတြအထိ ရင္ဆိုင္ေပေတာ့ပဲ။ ေရျခား၊ ေျမျခားမွာ ကိုယ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳမတူ၊ အက်င္႔စရုိက္မတူ၊ ဓေလ႔ထုံးစံမတူ တဲ႔သူေတြနဲ႔ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေပေတာ႔ပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ “ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ” ဆိုတာကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနပါမွ။ ဘာမဆို ကိုယ္တိုင္လုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ေျပာ၊ ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္၊ ကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္။ အနည္းဆုံး ကိုယ္႔က်န္းမာေရးေတာင္ ကိုယ္တိုင္ဂရုစိုက္ပါမွ သူမ်ားကို ဂရုစိုက္ရာ ေရာက္တယ္ေလ။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူမ်ား ၀န္မပိဘူးေပါ႔။

ကိုယ္လဲ ဒီေရာက္မွ ေဆးရုံေတြ ေဆးခန္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေဖာ္လုပ္ရတာ၊ ကိုယ္႔အိမ္နားက ေဆးရုံဆို ေနရာေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ ဘယ္ေနရာကေန၀င္ရင္ ျဖတ္လမ္းပဲ၊ ပိုနီးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေဆးသြားယူရင္ေတာ့ လူနည္းလို႔ သိပ္မေစာင္႔ရဘူး၊ ဒီဖက္ကသြားရင္ ေဆးရုံထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေရာက္တယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။

ကိုယ္က ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳကို အေမ႔ဆီက အေမြရထားေတာ့ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္ လုပ္ရတယ္။ အပ္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုးရေတာ့ စိတ္ညစ္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရုပ္ကလဲ ဘယ္လိုမွ စိတ္ညစ္တဲ႔ပုံ မေပါက္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မသနားဘူး။ ေသြးခ်ိဳေတြတက္ေနလဲ စပ္ျဖဲျဖဲပဲ။

ဆရာ၀န္က ေန႔တိုင္း ေသြးေဖာက္စစ္ခိုင္းေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ၾကံရတယ္။ မေန႔ညက သိပ္စားတာ မ်ားသြားတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ တက္ေနၿပီ၊ အဲဒါဆို မနက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္က ေသြးစစ္ဖို႔ပဲ ေမ႔သြားသလိုလို၊ အလုပ္ပဲမ်ားလို႔ အခ်ိန္လုေနရသလိုလို၊ အစာမစားခင္ စစ္ရတာဆိုေတာ့ သိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစာစားၿပီးေနလို႔ ေနာက္က်သြားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္႔နဖူးေတြဘာေတြ ရုိက္လိုက္ရတယ္။ ဟာ ေမ႔သြားတယ္ကြာ ေပါ႔။ တခါတေလ စုတ္ေလးေတာင္ သပ္လိုက္ေသး။

တေလာကေတာ့ ဆရာ၀န္က ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ပညာေပးမွပါ ဆိုၿပီး ေသြးခ်ိဳသမားေတြ သိသင္႔တာေတြ၊ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ ပညာေပးတဲ႔ သင္တန္း တက္ခိုင္းပါတယ္။ ၁လ သင္တန္းေလးပါ။ ကိုယ္ကလဲ အာစရိ စကားဆို နားေထာင္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ အလုပ္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္ ေရြးၿပီး သြားတက္လိုက္ပါတယ္။

သင္တန္းပထမေန႔မွာပဲ အခန္းထဲ ၀င္လာလိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သင္တန္းတခုလုံးမွာ ကိုယ္က အပိန္ဆုံး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သိတဲ႔အတိုင္း ဒီကလူေတြက ထြားကလဲထြား၊ စားခ်င္တာကလဲ စားဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုင္ေနၾကပုံမ်ား သစ္သီး၀လံ ျပပြဲမွာ ေရႊဖရုံသီးခင္းထဲ ၀င္သြားရသလိုပါပဲ။

ကိုယ္၀င္လာေတာ့ ငခၽြတ္ေလးပါလား၊ မြတ္တားေလးပါလား ဆိုတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ေဒါင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးက လွမ္းၾကည္႔ၾကတယ္။ သူတို႔ဆရာ၀န္ေတြက အတင္းတြန္းပို႔လိုက္လို႔သာ လာရတာ၊ သူတို႔ေရွ႔က စားပြဲေပၚမွာ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြ၊ စားစရာေတြ အစီအရီ တင္ထားၾကတာပါ။ သင္တန္းဆရာမ ပိန္ပိန္ေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကို မုန္႔စားရင္း နားေထာင္ေနတာေလ။

ဆရာမကလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ရုိးေနၿပီဆိုတဲ႔ အေပါက္ပါပဲ။ “အခု ရွင္တို႔ကို ပညာေပးၿပီး ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆိုရင္ ဒီစားပြဲေပၚက အစားအစာေတြဟာ ရွင္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္နားလည္ သေဘာေပါက္္ၿပီး ျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒီအခါ ဒီစားပြဲေပၚမွာ စားစရာေတြ မရွိေတာ႔ဘဲ ရွင္းသြားမွာပါ” တဲ႔။ စိန္ေခၚပါတယ္။

အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ႔အခါမွာ စားပြဲေပၚမွာ အခိ်ဳရည္ပုလင္းေတြ၊ မုန္႔ေတြအစား ေရပုလင္းေတြ ေနရာယူလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သိပ္ကို ထိေရာက္တာပဲေနာ္လို႔ အထင္မေစာလိုက္ပါနဲ႔ေလ။ စားပြဲေပၚကေန စားပြဲေအာက္ သူတို႔အိတ္ကေလးေတြထဲ ေနရာေျပာင္းၿပီး ေရာက္သြားၾကတာပါ။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေရဗူးပဲ ခပ္တည္တည္ တင္ထားတာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ သူတို႔နည္းေလးေတြ အတု ယူေပါ႔ေနာ္။ ေအာ္ ဒီလိုလားေပါ႔။

ဆရာမကလဲ အခ်ိဳရည္ဗူးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၊ ေလဘယ္လ္ကို ၾကည္႔ၿပီး သၾကားဓာတ္ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္၊ သူတို႔ကလဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ေပါ႔။ အားလပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး အားရပါးရ အိတ္ထဲက အခ်ိဳရည္ေတြ ေမာ႔၊ မုန္႔ေတြ ထုတ္တီးၾကေတာ႔တာပဲ။ ကုိယ္ကလဲ ဆရာမသင္တဲ႔စာထက္ စာသင္သားေတြကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံးေန႔ကေတာ့ အားလုံး ဆရာမေရွ႔မွာ ေသြးစစ္ရပါတယ္။ ဆရာမက တေယာက္ခ်င္းစစ္တာပါ။ အားလုံး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႔ ရီဇတ္ကို သူမ်ား ေတြ႔မွာစိုးလို႔လဲ လက္နဲ႔ အုပ္ထားၾကေသးတာ။

သင္တန္းကျပန္လာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သင္တန္းၿပီးဆုံးေၾကာင္း လက္မွတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ငါေတာ့ ေနာက္ကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနမွပါ လို႔။ ဒီလို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္စားရမွာကို လိပ္ျပာမသန္႔လို႔ေလ။

အင္း အခုပို႔စ္ကလဲ ၇၃ႏွစ္အရြယ္က ေရးတဲ႔ ေလသံ လိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိ။


မိုးခ်ိဳသင္း

10 comments:

လင္း said...

ကိုယ္ထူကိုယ္ထဆိုေပမဲ့ အမက ေဘးမွာထူမဲ့သူႀကီးက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစားအေသာက္ကိုေတာ့ ဆင္ျခင္ပါ အမရယ္။ဆီးခ်ိဳက ကိုယ္ကဆင္ျခင္ႏိုင္မွ ေတာ္ရံုက်တာ။ေျပာသာေျပာရတာပါေလ မတည့္တာဆိုရင္ကုိ ပိုေသြးေတာင္းတယ္ထင္တယ္ေနာ္။ လင္းဆိုလဲ ျဖစ္မွသာ ျဖစ္ အစပ္ေတြကို ေလွ်ာ့ကိုမစားႏိုင္တာ။ အစာအိမ္ျပန္နာလာလိုက္ ေဆးေလးေသာက္လုိက္နဲ႕။ အေဖာ္ရျပီဆိုျပီးေတာ႕ အားတက္ျ့ပီး မတည့္တာေတြကို စြတ္မစားလိုက္ပါနဲ႕ေနာ္ ။ ဆီးခ်ိဳက အစာအိမ္အနာထက္ပိုဆိုးပါသည္ း)

P.Ti said...

ဆီးခ်ိဳကေတာ့ ဆင္ျခင္မွာေတာ္ကာက်တာေနာ္။ ခက္တာကလည္း ေရွာင္ျပန္ရင္လည္း စားစရာက ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ေရွာင္စားပါ အမရယ္…

yannaing said...

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆိုတာ ျပည္ပေရာက္ေနသူမ်ားသာ
မဟုတ္ ျပည္တြင္းက လူမ်ားပါ ဟိုးေရွးယခင္ကတည္း
ကပင္ က်င့္သံုးေနပါသည္ ။
ဆီခ်ိဳဆိုေတာ့ မတည့္တာေတြ သိပ္မစားနဲ႔ေပါ့...
မမိုးခ်ိဳတို႕လိုလူမ်ိဳးေတြ ႏိုင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမွာ
လိုအပ္တဲ့ ဂီယာေလးတခုပါ

ႏိုုင္ငံေရးၿငင္းခုုန္မႈမ်ား ၊ အႏုုပညာေမွာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးဝတ္မႈန္ said...

မမိုးခ်ိဳသင္း
ခင္ဗ်ားစာေတြဖတ္ရတာအရသာရိွတယ္။ (ဟင္းခ်က္မေကာင္းေပမဲ့)
ႏိုင္ငံေရးေႀကြးေႀကာ္သံေတြႀကားမွာရသစာေပေတြမဖတ္ရတာႀကာၿပီ။ ဆက္ေရးပါအံုး။ “ကံဆိုးတာလားကံေကာင္းတာလားမသိဘူး၊ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕က်ေနာ္ကတရံုးထဲ၊ ခံုကလည္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က်ေနတယ္ ”ဆုိတဲ့ သူႀကီးကိုလည္းထဲ့ေရးအံုး။ က်ေနာ္ကေတာ့ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးတာေပါ့လို႔။ တၿခားေကာင္မေလးေတြကိုဘယ္မွာသြားႀကည့္လို႔ရပါေတာ့မလဲလို႔။
ခင္မင္စြာၿဖင့္
ေအာင္မိုးဝင္း

တန္ခူး said...

မ ေရ… ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရြွင္တဲ့ဘက္က ၾကည့္တတ္တဲ့ မ ကို အားက်မိတယ္…
က်န္းမာေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ပါ မ ေရ… ကြ်န္မဆို ၾကိုက္တာကို နင္းကန္စားမိလို ့ ခုဆို အၾကိုက္ဆုံး လဘက္ေတာင္ စားလို ့မရေတာ့ဘူး…
အစပ္ဆို သူမ်ား ရွ ူးရွဲလုပ္တာေလးၾကည့္ျပီး အားက်ေနရတယ္… မ က်န္းမာေပ်ာ္ရြွင္ပါေစ…

စူး said...

အမရာ.. ေရးတတ္လိုက္တာမ်ားး ေမ်ာပါသြားတာ အဟီး..
အမဆီးခ်ိဳရိွတယ္ဆိုေပမဲ့ သင့္တင့္ေအာင္စားပီး ေဆးမွန္မွန္ မီွ၀ဲရင္ ရပါတယ္..။
အမ ဂရုေတာ့ စိုက္ပါ အမရယ္။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္ပါတယ္.။
စားခ်င္တာကို စားပီး ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ေပါ့ ေနာ္..။
ျမတ္ႏိုးတိူ့က ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ေသးဘူးလို့ထင္တာပဲ။

ကလိုေစးထူး said...

ေရးထားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆုိေပမယ့္ က်န္းမာေရး အရေတာ့ ဆီးခ်ိဳေရာဂါဆိုတာႀကီးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မႏုိင္လွဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။ အမ ေရးထားတာ ေကာင္းေတာ့ စိုးရိမ္ရမယ့္ အစား စာထဲမွာပဲ ေမ်ာသြားတယ္။ အတုယူစရာ စာေရးနည္းပါ။

သက္ေဝ said...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ကေလးကို သေဘာက်တယ္...။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ေစခ်င္ပါတယ္..။

Ka Daung Nyin Thar said...

ေရးထားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ အင္မတန္ ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္ အန္တီမိုးခ်ိဳေရ

ပထမဆံုး လာလည္ေပမဲ့ အေရးအသားက ျပည္တြင္းက စာေရးဆရာမတေယာက္မွန္း မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ဆက္သာ ဖြင့္ဟပါ။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈလ်က္ပါ။

ကေဒါင္း

:P said...

Sayama,
Take care of ur health..