မေန႔က ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေရးၿပီးေတာ႔ ဒီေန႔ သီခ်င္းအေၾကာင္း ေရးမလို႔။
ကိုယ္တို႔ တအိမ္လုံးက ဂီတ သီခ်င္း သိပ္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ အေမကဆို ကိုယ္ငယ္ငယ္က ေမရွင္သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဆိုျပတာ မွတ္မိတယ္။ အေမ႔အသံေလးက ခ်ိဳၿပီးေအးေနတာပဲ။ ကိုယ္က ေဘးမွာ ျငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေပါ႔။ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲရင္း သီခ်င္းေတြဆိုၾကတာပဲ။ အေမက တေယာလဲ ထိုးတတ္တယ္။
အေဖကေတာ႔ တူရိယာအားလုံးကို ဟုိနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း အကုန္တီးတတ္ေနသလိုပဲ။ သံစဥ္နားလည္ေနေတာ႔ တတ္လြယ္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ တေယာ၊ ဘင္ဂ်ိဳ၊ ေအာ္ဂင္ အိမ္မွာ ရွိတဲ႔အျပင္ လမ္းမွာ ဗုံေလးေတြ သူမ်ားတီးေနတာ ေတြ႔လို႔ သေဘာက်ၿပီး ဟုိမွာ ဗုံ၊ ဗုံ ဆိုၿပီး လက္ညိွဳးထိုး ၀ယ္ခိုင္း ေနတတ္ေသးတာ။ သီခ်င္းေတြကေတာ႔ ေျပာမေနေတာ႔၊ အကုန္ရ ပဲ။
ကိုယ္တို႔ အလွည္႔က်ေတာ႔ အဲဒီလိုႀကီး မတီးတတ္၊ မမွဳတ္တတ္ေပမဲ႔ နားေထာင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မျငီး ဘူး။ အသံကေတာ႔ ကိုယ္႔ဂုဏ္ကိုယ္ မေဖာ္ေတာ႔ပါဘူးေလ။ အေဖေျပာတာေတာ႔ အ၀င္အထြက္လဲ မမွန္၊ ကီးလဲ မကိုက္ ဆိုပဲ။ ဘယ္႕ႏွယ္မ်ား ဆိုေနပါလိမ္႔ ငါ႔သမီးရယ္၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ေသးရဲ႔လား တဲ႔။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္သိၿပီး နားေထာင္တဲ႔ ဖက္ အားသန္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ အိမ္မွာလဲ သီခ်င္း၊ အျပင္သြားဖို႔ ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔လဲ သီခ်င္းပဲ။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္လဲ ေန႔ဖက္နားေထာင္တဲ႔သီခ်င္း၊ ညဖက္ နားေထာင္တဲ႔သီခ်င္းလို႔ ေရြးထားေသးတာ။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ သီခ်င္းေတြကို လက္ေရြးစင္ ေရြးၿပီး စီဒီတခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ စိတ္ရွည္ရွည္ ကူးေပးထားတယ္။
ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က ရုပ္ရွင္ႀကိဳက္တာတူသလို သီခ်င္းႀကိဳက္တာလဲ တူၾကေသးတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္ဖက္ကို သီခ်င္းမႀကိဳက္တတ္မွာ၊ သီခ်င္းေတြကို နားညည္းတယ္ဆိုတဲ႔သူမ်ိဳးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်မွာ သိပ္ေၾကာက္တာ။
သူကလဲ မိုက္ခဲ ပဲ။ ေခသူမဟုတ္ ေပါ႔။ သူသီခ်င္း စ ဆိုေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး အသံစမ္းေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ အိမ္တံခါးေတြ၊ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အကုန္လိုက္ပိတ္ၿပီ။ ကိုယ္ကခႏၶီပါရမီ ျပည္႔စုံတယ္ဆိုေပမဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက်ေတာ႔ သိႏိုင္ဘူးေလ။
အဲဒီလို သူ႔အႀကိဳက္၊ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္လိုက္၊ ဆိုလိုက္ လုပ္ေနေတာ႔ တေယာက္ အႀကိဳက္ တေယာက္သိလာရတယ္။ ကိုယ္႔အထာက သီခ်င္းတပုဒ္ကို ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္သာ ဖြင္႔ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ တ၀က္တပ်က္က နားမေထာင္ခ်င္တာပါပဲ။ တ၀က္တပ်က္နဲ႔ ရပ္လိုက္ရရင္လဲ ေနာက္တခါနားေထာင္ရင္ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနေအာင္ အစကို ျပန္ရစ္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒါကို သူက ေျပာတယ္ေလ။ အတိအက် ဦးေအာင္လွ ႀကီး ပါလားတဲ႔။
တခါကေတာ႔ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက သီခ်င္းေတြကို အရမ္းခ်စ္ေတာ႔ တျမတ္တႏိုး ျဖစ္လြန္းလို႔ အပြန္းအပဲ႔ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္ဘူး တဲ႔ေလ။ ဘာျဖစ္လဲ၊ သီခ်င္းဆိုတာပဲ၊ ေပ်ာ္လို႔ဆိုတာ မွားမွားမွန္မွန္ေပါ႔ လို႔ ေျပာလဲ မရပါဘူး။ သူ႔ေရွ႔မွာေတာ႔ မွားမဆိုနဲ႔ဘဲ။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔နားမွာ သီခ်င္းဆုိရင္ သတိထားၿပီး ဆိုေနရတယ္ တဲ႔။ သူက ေဘးကေန ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတာ၊ မွန္ မမွန္ကုိေပါ႔။
တေန႔ေတာ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔အေၾကာင္း မသိေသးလို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ ညည္းလိုက္တာ တဲ႔။ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႔ ကုန္လြယ္လြန္းလိုက္တာ သီခ်င္းေပါ႔။ စိမ္းလဲ႔ကာ ရြာရဲ႔ေနာက္ကြယ္ လြင္ျပင္မွာ … ဆိုၿပီး မွားဆိုလိုက္တာ။ အဲဒီေတာ႔ ဟုိတေယာက္က ေဘးကေန နားေထာင္ရင္း နား ကေလာ သြားတယ္ ထင္ပါရ႔ဲ။ “ေအး၊ ရြာရဲ႔ေနာက္ကြယ္ လြင္ျပင္မွာေတာ႔ မင္႔ႀကီးေဒၚႀကီး သခ်ိဳၤင္းပဲ ရွိတာပဲကြ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ေရွ႔မွာ သီခ်င္းဆိုခ်င္ရင္ေတာင္ သူမၾကားႏိုင္ေအာင္ ပါးစပ္ေလး လွဳပ္ရုံ လွဳပ္ေနရတာေပါ႔ေလ။
ဒါလဲ မမွတ္ေသးဘူး။ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ေဘးမွာ လာဆိုျပန္ေရာ။ ခိုင္ထူးရဲ႔ အေ၀းဆုံး သီခ်င္းေပါ႔။ လြမ္းစမ်က္ရည္ေတြ.. ရင္မွာ သိမ္းထားမယ္ အခ်စ္ရယ္၊ စစ္အတြင္းက နာၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႔.. တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ စိတ္အတြင္းက နာၾကည္းခ်က္ ျဖစ္ရမွာ။ အဲဒီေတာ႔ အမွားမခံတဲ႔တေယာက္က ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတာပါ။ “ဘာလဲ၊ စစ္အတြင္းက နာၾကည္းခ်က္ဆိုေတာ႔ မင္း အဖြားနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ ဇာတ္လမ္းရွိခဲ႔လို႔လား” တဲ႔။
ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔ေလာက္ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူး ထင္တာပဲ။
သီခ်င္းဆိုတာပဲ၊ ခြင္႔လႊတ္ရမွာေပါ႔။ နဂါးနီဆိုလဲ ျဖစ္တယ္၊ အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းဆိုလဲ ရတယ္။ ကမၻာမေၾကဘူး ဆိုလဲ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ကိုယ္ေတာင္ လိုက္ဆိုလိုက္အုံးမွာ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
