ေလယာဥ္ႀကီး နဲ႔ ကိုယ္

တေန႔က မိတ္ေဆြတေယာက္ျပန္တာ ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ရင္း ေလယာဥ္စီးရတာေတြ၊ ေလဆိပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာေတြ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။

ကိုယ္က ေလဆိပ္ေတြ ေရာက္တိုင္း၊ လိုက္ပို႔၊ လာႀကိဳရတိုင္း ေပ်ာ္ၿပီး ခရီးထြက္ခ်င္စိတ္ အျမဲျဖစ္တယ္။ လူေတြ ဥဒဟုိ သြားေနတာ အားက်ၿပီး ကိုယ္လဲ ခရီး ထြက္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ဘူတာရုံက်ေတာ႔ ၀မ္းနည္းတာ။ ကိုယ္သာ ရထားႀကီးနဲ႔ လိုက္မသြားရဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ဘူတာရုံကို လိုက္မပို႔ခ်င္ဘူး။ ဘာမွန္းမသိ ၀မ္းနည္းတတ္လို႔။ ေလဆိပ္နဲ႔ ဘူတာမွာ ခြဲခြာရျခင္းေတာင္ ခံစားမွဳက မတူဘူး။

ေလယာဥ္ေတြကို ျမင္ဖူးတာ ငယ္ငယ္က တိုင္းမ္တို႔ နယူးစ္၀ိခ္ မဂၢဇင္းေတြထဲက ေၾကာ္ျငာေတြမွာပါ။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက လွလိုက္တာ။ အမ်ားအားျဖင္႔ ထိုင္းေလေၾကာင္းလိုင္း ေၾကာ္ျငာေတြ ထင္ပါရဲ႔။ တခါတေလ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ၿပီး ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြ တန္းစီၿပီးေနရင္ ကိုယ္တို႔မွာ ဘယ္တေယာက္ကို အလွဆုံးလဲ အႀကိဳက္ဆုံးလဲဆိုၿပီး ေရြးရတာ အေမာ။

ပထမဆုံး ေလယာဥ္စီးေတာ႔ စင္ကာပူကိုေပါ႔။ စီးရတာ ေၾကာက္ေတာ႔ ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ေလယာဥ္ တက္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ ဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ လက္ရန္းကို ကုပ္ၿပီး ကိုင္ထားရတာေပါ႔။ ကိုယ္႔တူေလးကို တခါက ၾကြားၿပီး အံတီခ်ိဳက တိုက္ေလယာဥ္ေမာင္းမွာ လို႔ ေျပာဖူးတာ သြားသတိရမိတယ္။ ဘယ္လို စိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ေျပာမိပါလိမ္႔လို႔ အဲဒီလို ေလယာဥ္အတက္ အဆင္းေတြမွာ ေနာင္တ ရတတ္ပါတယ္။ အခုလို ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေလး တက္ေန၊ ဆင္းေနတာေတာင္ ဘုရားတ ေနရတာ မဟုတ္လား။ တိုက္ေလယာဥ္ဆို အသဲေတြ အူေတြ ေျဗာင္းဆန္ကုန္မွာေပါ႔။

ေလထဲေရာက္သြားရင္ေတာ႔ ေအးေဆးပါ။ ေလယာဥ္ထဲမွာေပးတဲ႔ သတင္းစာဖတ္၊ ေစ်း၀ယ္ လမ္းညႊန္ ေၾကာ္ျငာေလးေတြေလွ်ာက္္ၾကည္႔ ၿပီးရင္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန တိမ္ေတြနဲ႔ လွေနတဲ႔ ေကာင္းကင္အျပာႀကီးကို တေမ႔တေမာ ေငးေတာ႔တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔ လာေကၽြးသမွ်စား၊ တိုက္သမွ် ေသာက္ေပါ႔။ တခါမွ မျငင္းဖူးဘူး ထင္တာပဲ။ စားသမွ်လဲ အကုန္ေကာင္းတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒါ အာရွတြင္း သြားတဲ႔ ေလယာဥ္ေတြ စီးလို႔ပါ။

အေမရိကန္ ျပည္တြင္းသြား ေလယာဥ္ေတြကေတာ႔ ေလေၾကာင္းလိိုင္းေတြ မ်ားသေလာက္ ကိုယ္စီးသမွ်ေတာ႔ service မေကာင္းဘူး။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကလဲ ငယ္ငယ္လွလွ ေလးေတြ သိပ္မေတြ႔ရသလိုပဲ။ အသက္ႀကီးႀကီး ႏွဳတ္ခမ္းနီရဲရဲႀကီးေတြ ဆိုးထားၿပီး မုန္႔လဲ မေကၽြးဘူး။ အမ်ားဆုံးေကၽြးမွ မုန္႔က်ိဳးလိမ္ တခုေလာက္ ပစ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ခရီးသြားတဲ႔သူက မ်ားလြန္းေတာ႔ ထူးၿပီး ခရီးသည္ကို ေခ်ာ႔ေနစရာ မလိုဘူးလို႔မ်ား ထင္သလား မသိ။

နယူးေယာက္ခ္သြားတုန္းကလဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္မယ္ဆိုေတာ႔ ဆင္းမဲ႔ ေလဆိပ္က လဂြားဒီးယား တဲ႔။ ဘယ္႔ႏွယ္ နံမည္ႀကီးပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ကိုယ္က အဲဒီေလဆိပ္ကို မဆင္းဘူး။ နံမည္ မလွလို႔။ JFK ဂၽြန္ အက္ဖ္ ကေနဒီ ေလဆိပ္ကို ဆင္းတဲ႔လက္မွတ္ပဲ ေရြး၀ယ္တယ္။ အဲဒီေလဆိပ္က ျမိဳ႔နဲ႔ လွမ္းတာမို႔ မိတ္ေဆြေတြ အေ၀းႀကီး လာႀကိဳရတယ္။ လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲပဲ။

ေနာက္ထပ္ ေလဆိပ္အေတြအၾကံဳတခုက အယ္လ္ေအမွာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ဗိုက္ခြဲၿပီး ေအာ္ပေရးရွင္း လုပ္ထားလို႔ အိမ္မွာ bed rest နားေနရတဲ႔ ကာလ။ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုက မိုးမခ စကား၀ိုင္းအတြက္ အေဖ သြားေတာ႔ ဟိုမွာ အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပရမယ္ တဲ႔။ မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းခ်ခ်ခ်င္း ထူပူၿပီး ေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို အနီးဆုံးအခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ၿပီး အိမ္က ခ်က္ခ်င္းထြက္ရတာမို႔ ေလယာဥ္ မမီမွာစိုးလို႔ ေလဆိပ္မွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေရွ႔က ေျပးသြားတယ္။ ကိုယ္က ဗိုက္ခြဲထားလို႔ ေျဖးေျဖးပဲ ေနာက္က လိုက္ရတယ္။ ခါးမွာလဲ ခါးပတ္ျပားႀကီး ပတ္ထားရၿပီး အက်ီ ၤနဲ႔ ဖုံးထားရတာ။ security စစ္တဲ႔ ေနရာလဲ ေရာက္ေရာ ကိုယ္႔ကိုေတြ႔တာနဲ႔ လုံျခံဳေရး ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္ပ်ာကုန္တာ။ သူတို႔က ပုံမွန္မဟုတ္တာ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။

VIP မို႔လို႔ မဟုတ္ဘူး။ Suicide Bomber ထင္လို႔ေလ။ ကိုယ္႔ကို မလွဳပ္နဲ႔၊ ေရွ႔မတိုးနဲ႔ တဲ႔။ ခါးမွာ ထိုးထားတဲ႔ ေသနတ္ေပၚကို လက္ေတြတင္ရင္း ေျပာတယ္။ အားလုံးက ကိုယ္႔ကို ၾကည္႔လို႔။ ကိုယ္ကလဲ ေလယာဥ္ မမီလိုက္မွာစိုးလို႔ ေရွ႔ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တိုးမလို႔။ တေယာက္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္တယ္။ မင္းအက်ီ ၤေအာက္မွာ ဘာလဲ တဲ႔။ တခုခု ရွိတယ္ တဲ႔။ (ဗုံးေတြ ခ်ိတ္ထားတာေဟ႔ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႔ ပြဲၿပီးၿပီ။ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေတာင္ လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။)

အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ ငါအခုမွ ေဆးရုံက ဆင္းတာ ရက္ပိုင္းပဲ ရွိပါေသးတယ္ လို႔။ ေအာ္ပေရးရွင္း လုပ္ထားရလို႔ ခါးပတ္ပတ္ထားရတာပါ လို႔။ အခု ငါ႔အေဖ ေနမေကာင္းလို႔ သြားေတြ႔မွာ လို႔။ သူတို႔က ေၾကာက္ေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေအာ္ေမးတာမို႔ ကိုယ္ကလဲ ေအာ္ေျပာရတာ။ အဲဒီေတာ႔ သူတို႔က အေဖ႔ကို စိတ္ပူလို႔ ငိုခ်င္သလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ကုိယ္႔ပုံကိုၾကည္႔ၿပီး ယုံသြားလား မသိဘူး။

အခန္းတခန္းထဲေခၚသြားၿပီး အမ်ိဳးသမီး ေအာ္ဖစ္ဆာ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တကုိယ္လုံး စစ္ေဆးေတာ႔တာပဲ။ ၿပီးမွ မွန္ကန္ေတာ႔မွ “ငါတို႔ တြန္းလွည္းနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးရမလား” ဘာညာ ေမးတာ။ အေဖာ္ေရာ မပါဘူးလား တဲ႔။ ဒီလိုအခ်ိန္ ခရီးမသြားသင္႔ဘူးလဲ ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အမ်ိဳးသားပါပါတယ္။ သူလဲ စိတ္ပူလို႔ ေရွ႔က ေျပးၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ျဖစ္လိုက္ရင္ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းပဲေလ။

ပထမဆုံး အေမရိကားကို လာတုန္းကေတာ႔ ေလယာဥ္ကို ၁၆နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ စီးရတာ။ အၾကာႀကီးစီးရတာ အဲဒီအႀကိမ္ ပထမဆုံးဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးမို႔ သေဘာက်လိုက္တာ။ လူတေယာက္ကို ကိုယ္႔ေရွ႔မွာ တီဗီ တလုံးနဲ႔။ ရုပ္ရွင္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ ေရြးၿပီး ၾကည္႔လို႔ရတယ္။ ဂိမ္းေတြေဆာ႔၊ စတိတ္ရွိဳးေတြ ၾကည္႔သြားလဲ ရတယ္။

ခက္တာက ထိုင္ခုံမွာ ခလုတ္ေတြ စုံေနတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ေလာကဓာတ္ပညာေတြကို လန္႔တဲ႔ အခံကလဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရုပ္ရွင္ကလဲ အရမ္းႀကိဳက္ေတာ႔ ၾကည္႔လဲ ၾကည္႔ခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ တခုၾကည္႔ခ်င္တိုင္း ေဘးနားက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို လုပ္ေပးပါအုံး၊ ခ်ယ္နယ္ ေျပာင္းေပးပါအုံး ေျပာရတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူလဲ အိပ္ေရာ ကိုယ္လဲ မႏွိဳးခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ စမ္းသပ္မယ္ ဆိုၿပီးစိတ္ထဲက ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုခလုတ္ေလး ႏွိပ္ၾကည္႔လိုက္၊ တီဗီက ဖလပ္ဆို ပိတ္သြားလိုက္၊ ခ်ယ္နယ္ေျပာင္းမယ္ဆိုၿပီး ခလုတ္တခု ႏွိပ္လိုက္ ေျခနင္းခုံက ျဗဳန္းဆို ေျမာက္တက္လာလိုက္နဲ႔..။

ေတာ္ပါၿပီေလ မစမ္းေတာ႔ပါဘူးဆိုၿပီး ဇိမ္နဲ႔ၾကည္႔မယ္ လုပ္ျပန္ေတာ႔ တံေတာင္နဲ႔ ရီမုဒ္ကို ဖိမိၿပီး တခုၿပီးတခု ေျပာင္းကုန္လို႔ ဟိုက္ ေသာက္ပလုတ္တုပ္ ျဖစ္ရေသး။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အတင္းႀကိဳးစားၿပီး ဒါက ဒါကို ႏွိပ္တာ၊ ဟိုဟာက ဟုိဟာကို ႏွိပ္တာနဲ႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ၿပီး သိသလိုလို ရွိၿပီဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္က အယ္လ္ေအျမိဳ႔ေပၚမွာ ဆင္းဖို႔ ၀ဲေနၿပီ။ ကိုယ္က လုပ္တတ္တုန္းေလး ခဏ စမ္းၾကည္႔ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ေနခဲ႔လိုက္ခ်င္ေသးတာ။

အဲဒီခရီးမွာပဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိမ္သာကိုသြားေတာ႔ တံခါးလက္ကိုင္ကို ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ဓာတ္လိုက္တာပါ။ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီးပါလိမ္႔ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတုန္း၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား လို႔လဲ ထင္မိေသးတယ္။ အမွန္ပဲ။ အေမရိကားအလာ ေလယာဥ္ေပၚမွာကတည္းက စ လိုက္တာ သတၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ ဓာတ္လိုက္တာ အခုထိပဲ။

ကိုယ္႔ကုိယ္မွာ မတရား ဓာတ္ေတြ စီးေနၿပီထင္တယ္ လို႔ စိတ္ေတာ႔ ပူမိသား။ ေနာက္မွ သူမ်ားေတြလဲ ဓာတ္ေတြ လိုက္ၾကတာ ေမးၾကည္႔လို႔ သိရတယ္။ လူတိုင္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႔ေပါ႔။ ကိုယ္လဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ ဓာတ္လိုက္တာမ်ား တခါတေလ မီးေတာင္ပြင္႔တယ္။ လာမထိနဲ႔ မီးပြင္႔သြားမယ္ ဆိုတာ ကိုယ္က တကယ္ႀကီး ေျပာတာ..။

တခါကေတာ႔ Mall ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေဘးနားက မွန္မွာ ကိုယ္႔ပုံကို ၾကည္႔မိေတာ႔ ဆံပင္ေတြ အကုန္လုံး ေထာင္လို႔။ ကာတြန္းကားထဲက ဆံပင္ေတြေထာင္ေနတဲ႔ ရုပ္ေျပာင္ပုံလိုမ်ိဳးပဲ။ သူကလဲ အံ႔ၾသလို႔။ အဲဒီေန႔က သိုးေမႊးအက်ီ ၤ ေခါင္းစြပ္၀တ္ထားတယ္။ သတိထားမိတာ သိုးေမႊးအက်ီ ၤ၀တ္ရင္ ပိုျဖစ္သလိုပဲ။ လွ်ပ္ကူးျမန္လို႔ ထင္ပါရဲ႔။

အခုေတာ႔ ကိုယ္က သံေတြ၊ သတၳဳေတြဆို ဘာမွ မကုိင္ရဲေတာ႔တာမို႔ အခန္႔ႀကီးစားလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဥပမာ စတိုးဆိုင္ထဲ ၀င္မယ္ဆိုရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာ၊ တန္း၀င္သြားရုံပဲ။ တံခါးလက္ကိုင္က သံမို႔ မကိုင္ရဲလို႔ သူက တံခါးဖြင္႔ေပးထားတယ္ေလ။ စတိုင္ေပါ႔။ ကုသိုလ္ကံမ်ား ေျပာပါတယ္။ သူကလဲ ကားတံခါး၊ ဆိုင္တံခါး ဖြင္႔ဖြင္႔ေပးရတာ Lady first မို႔ ဦးစားပဲ ေပးေနရသလိုလို။ တကယ္က ဓာတ္လိုက္မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္တို႔ပဲ သိတယ္ေလ။

အဲဒါ ေလယာဥ္ေပၚကတည္းက စ တဲ႔ဇာတ္လမ္း။ ခုထိ မဆုံးေသးဘူး။

မိုးခ်ိဳသင္း

33 comments:

ဇနိ said...

မမခ်ိဳသင္း ေလယာဥ္ႀကီးက စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းေလး တယ္မိုက္တာပဲ။ ခုထိဇိမ္က်လိုက္တာ။ နိနိလည္း ဓါတ္လိုက္တတ္တယ္လို႔ ညာေျပာမယ္ ဒါမွ တံခါးေလးေတြ ဖြင့္ေပးမွာေလ။ ေလယာဥ္ႀကီးျမင္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

စူး said...

အမေရ.. ျမတ္ႏိုးလည္း ဒိေရာက္ေတာ့ တခါတေလ ဓာတ္လိုက္သလိုျဖစ္တယ္။ ..ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲေတြ ေနရာေတြ ကုလားထိုင္ အေပၚကတန္းကေလးေတြ မွာ အျဖစ္မ်ားတယ္။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး။
တခါတေလမွပါ။ လန့္လန္႔သြားတယ္။
အေဖာ္ရိွပီကြ..။

အမနဲ့ေလယာဥ္လုိက္စီးလိုက္တယ္။ ပီးေတာ့ အမလို ဗိုက္ပါစည္းလိုက္တယ္။ အဟီး

MANORHARY said...

တခ်ိဳ ့ေတြကအဲဒီလိုပဲ..ကိုယ္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္မ်ားေနတတ္တယ္...သတိထားေပါ့..ဟို
တစ္ေယာက္လည္းအဲလိုပဲေလ..လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆုိကိုင္တာ
နဲ႔ပ်က္ၿပီးသြားၿပီ ..း)

ဟန္လင္းထြန္း said...

ဓတ္လုိက္တာ က ဇိမ္ပဲေနာ္။ ဓတ္လုိက္တာက အမသူ႔ကုိ ျပန္လုိက္ရင္ သူမလုိက္ဘူး။ ေနာက္တခါ ကုိယ္က အရင္ ဦးေအာင္ လုိက္။ မွတ္ၿပီလားဆုိၿပီး ေအာ္ၿပီးေမး ဒါဆုိရၿပီ

Taungoo said...

အဲလိုမ်ိဳးဓါတ္လိုက္တဲ့သူေတြရွိသလား။ ဒီထဲမွာတင္ မမသင္းရယ္၊ မမျမတ္ႏိုးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ပဲ။ သတိလည္းထားၾကပါဦးဗ်ာ။ ထူးဆန္းပါေပ့။

kay said...

က်မ တို႕ဆီမွာလည္း လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့..အဲလို တဦးတေယာက္ ထဲမဟုတ္- အားလံုးလိုလိုပဲ.. မ်ားမ်ား ျဖစ္တာ နဲ႕နဲနဲ ျဖစ္တာပဲ ကြာတယ္။ ဒီမွာေတာ့..ေျမေတြက.. mineralization မ်ားလို႕ ဓါတ္ကူးပစၥည္းေတြ ပါေနလို႕ -လို႕ယူဆရတာပဲ။ ေနအံုး- မခ်ိဳသင္း ဗိုက္ခြဲ တုန္း..အထဲမွာ- တခု ခု မ်ား က်န္ခဲ့လားမသိ။ း)

tututha said...

အမေရ ဒီေန႔ပဲလာျပန္ေအာ္မလို႔ဟာ .. ေအာ္ေတာင္ မေအာ္လိုက္ရဘူး ေခါင္းစဥ္အသစ္ကေလး ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အမကေတာ့ ေရလည္မိုက္ပဲ။ တူးလည္း ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးၿပီး ခရီးအေဝးႀကီးသြားခ်င္လိုက္တာ။ ခုေတာ့ ထိုင္ရံုရွိေသး ရႊတ္ဆိုေရာက္သြားတဲ့ ေနရာေတြပဲ သြားဖူးေသးတယ္။

khin oo may said...

ဟာသ ဝတ္ထု ေရးေန တာလားဟင္ ။ရယ္ လိုက္ရတာ။ အဆက္ မၿပတ္။ ၿမင္ေယာင္ ၿကည္.႔ပါရ႕ဲ ခြိ ခြိ။

nu-san said...

အမေရ... ဘာလုိ႔လည္း မသိ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ်ားနဲ႔ သြားထိမိရင္ ဓာတ္လိုက္တယ္.. မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္ထဲမွာ.. က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္က ေက်ာခ်င္းကပ္ထုိင္တာမုိ႔ သူ႔ကုိ တခုခု သိခ်င္လုိ႔ ေမးမယ္ဆုိျပီး လွမး္တုိ႔လိုက္ရင္ ဓာတ္လုိက္ေရာ.. တခါတေလဆုိ လန္႔ေတာင္ လန္႔တယ္.. အမရဲ႕ LA ခရီးစဥ္ကေတာ့ အေတာ္ေလး ရီရသား.. ဒါေပမယ့္လည္း အမ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူေနမယ္ဆုိတာ မွန္းလုိ႔ရတယ္.. :) ေလယာဥ္ကုိ ၁၆ နာရီေတာင္စီးရတာ အမုန္းပဲေနာ္.. က်ေနာ္ျဖင့္ ၆ နာရီစီးရတာကိုေတာင္ တြန္႔လိမ္ေနတာ.. ေညာင္းလုိ႔ အမေရ.. :D

PAUK said...

မခ်ိဳသင္းေရ..
ဗိုက္မွာခါးပါတ္ဆီးထားျပီး ေလဆိပ္မွာ ကိုးယိုးကားယားျဖစ္ေနပံုကိုျမင္ေယာင္ေနတယ္..
ဟားဟား
အရမ္းရီေနရတယ္..

ဒူကဘာ said...

ဓါတ္လိုက္တာျခင္းမ်ား တူသဗ်ဳိး၊ ေလယာဥ္စီးတာကေတာ႔ ကြာတယ္ ဒူကဘာတို႔ ငယ္စဥ္က ဗန္းေမာ္ ကေန ျမစ္ႀကီးနား သြားတဲ႔ စစ္က်န္ ဒါကိုတာ ေလယာဥ္ႀကီးစီးတာ မိုးရြာလို႔ မိုးယိုေတာ႔ အေမက ထီးဖြင္႔ေဆာင္းေပးေတာ႔ ေလယာဥ္မယ္က မဖြင္႔ဖို႔ေျပာေတာ႔ စကားမ်ားၾကတာ တခုတ္တရ ရွိေနေသးတယ္။

Anonymous said...

မမိုးခ်ိဳေရ..ရွင္မင္းလဲဓါတ္လိုက္လြန္းလို႔ေအာ္ေနတာ
တယ္တခ်ိန္လံုး.. ကားတခါးဖြင့္လဲလိုက္.. ေဆာင္းတြင္းအက်ီခြ်တ္ လိုက္ရင္အက်ီကေန မီးေတြပြင့္နဲ႔စံုေနတာပဲ....

အေမရိကားလာကိုလာတိုင္း မမိုးခ်ိဳလိုေလယာဥ္ေပၚမွာ မေပ်ာ္နိုင္ဘူးငါဘာလို႔ဒီခရီးလာမိတာလဲ..
ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးပ်က္က်ရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ပထမဆံုးလာတဲ့
တခါရယ္ေက်ာင္းပိတ္လို႔ခဏ ၿပန္လာတုန္းကရယ္ ၿပန္မလာခ်င္လို႔ေတြးမိတယ္...

pandora said...

အစ္မေရ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္။
စကၤာပူမွာ ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္.. သိတယ္မဟုတ္လား .. ဒီမွာက မိုးႀကိဳးေတာ္ေတာ္ပစ္တယ္

ပန္းခရမ္းျပာ said...

Suicide Bomber ထင္လို႔ ရဲေတြ“ျပာ” သြားတာ ဖတ္ရင္း ရယ္မိတယ္။ တကယ့္ ရုပ္ရွင္ထဲက ျပကြက္ေတြလိုပဲေနာ္။

:P said...

လာဖတ္သြားပါတယ္ ဆရာမ

Phyo Evergreen said...

အစ္မေရ အၿမဲလာဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္...။ အေရးအသားေတြ
ၾကိဳက္လြန္းလို႔ပါ...။ ဖတ္ရင္းရီလိုက္ရတာ...။ ခဏခဏ ၿပန္ဖတ္လို႔ ရီရတာေတာင္ေမာေနၿပီ...။

Anonymous said...

အမေရ ေလယာဥ္စီး အေတြ႕အႀကံဳဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ။
post နဲ႔မဆိုင္ေပမယ့္cbox မေတြ႔ email မသိလို႔ ဒီမွာပဲ ေရးခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ မနက္ၿဖန္ Oct 19, 2008 Sunday မွာ အေဖ့အတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းကပ္ပြဲကို
Burma Buddhist Monetary
710 Grandview Ln,
La Puente, CA 91744
မွာ လုပ္မွာဗ်။ LAမွာေနတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ မိသားစု လာစားပါလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိတ္ပါတယ္။
ေလးစားလွ်က္
Daniel

Anonymous said...

မနက္(၁၀:၀၀)နာရီ စမွာဗ်။

Anonymous said...

လာလည္ဖတ္ရွုရယ္ေမာ သြားတယ္။ အရမ္းဖတ္လို ့ ေကာင္းတယ္။ အားလည္းက်တယ္။ အားေပးေနပါတယ္။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး.....
မမိုးရဲ ့ထူးျခားခ်က္က စာေရးတတ္တာဗ်....။
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေလးကို ေရးတတ္ေတာ့ မီးပြင့္တာ....
အဲ....ေရႊျဖစ္တာ...။
မမိုး ကုန္တိုက္ထဲကို ခန္ ့ခန္ ့ၾကီး ၀င္သြားတာ..
တစ္ခါေလာက္ၾကည့္ခ်င္တာ..။
ကားလမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းတာ...
ခါးပတ္ျပားၾကီးနဲ ့ျခိမ္းေျခာက္တာ...
အမွတ္တရေတြပါဘဲ...။
ေလးစားပါတယ္။

ဖီးနစ္ said...

ဓာတ္လိုက္တာေတာ့က်ြန္ေတာ္လဲခနခနျဖစ္တယ္ဗ်
ကားဆိုတံခါးကိုကိုင္လုိက္ရင္ေျဖာင္းဆိုမီးပါပြင့္တယ္
ကားကိုဆိုင္ကိုျပန္အပ္ျပီးစစ္ခိုင္းေတာ့လဲဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုပဲ
ဘယ္ကားကိုကိုင္ကိုင္ျဖစ္တယ္
ဆဲလ္ဖုန္းဆိုပ်က္တာမ်ားလို ့အာမခံကေတာင္မယံုေတာ့ဘူး
အိပ္ရင္လဲ သိုးေမြးေစာင္ဆို မီးေတြတေျဖာက္ေျဖာက္ပြင့္တယ္အစကေတာ့ေတာ္ေတာ္လန့္ ့တယ္ ျဖစ္ပါမ်ားလာေတာ့လဲယဥ္လာသလိုပဲ
ဘာလို ့လဲေတာ့မသိဘူး တစ္ခုသတိထားမိတာက
ေဆာင္းတြင္းဆိုပိုျဖစ္သလိုပဲ။
ေဆာရီးေနာ္ မဆုိင္တာေတြေလွ်ာက္ေရးတာမ်ားသြားလို ့

ေဆာင္း said...

မမုိးခ်ိဳသင္း ဓါတ္လုိက္တာက တယ္မုိက္တာဘဲ။ တံခါးဖြင့္ေပးမဲ့လူ အသင့္နဲ ့ ခန္ ့ခန့္ၾကီး၀င္သြားရံုဘဲ
ဘုရင္မတုိ ့ အိမ္ေရွ ့စံမင္းသမီးတုိ ့ ဘာတုိ ့လုိဘဲ ..... (မုန္ ့ေကြ်းေနာ္)

ဓါတ္လိုက္တာက ခ်ည္သားမ၀တ္လို ့ပါ။ ေအးတဲ့ နုိင္ငံေတြမွာ ေႏြးေအာင္ ၀တ္ဖို ့ နုိင္လြန္တို ့သိုးေမႊးတုိ ့သာ၀တ္မွ ေႏြးတာ။အဲဒီ အရာေတြက ဓါတ္လုိက္တတ္ ပါတယ္။ က်မဆုိ ရန္ကုန္မွာေတာင္ ျဖစ္ဘူးပါတယ္။ ေအးတဲ့ နုိင္ငံေရာက္လာေတာ့ လူတုိင္း ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မခ်ဳိသင္း အစ္မရဲ႕ ခါးပတ္ျပား ပုံျပင္ကုိ ဖတ္ျပီး ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလလို႕။ ပုံရိပ္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ ပထမဆုံး စီးဖူးေတာ့ ဘာမွ မစားႏုိင္ဘူး။ အစားအေသာက္ကုိ အနံ႕ေတာင္ မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ မူးခဲ့ဖူးတယ္။

thwe thwe said...

ဟာ---

ဓါတ္စီးသမားေတြ အမ်ားႀကီးပါ့လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆြယ္တာ၀တ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ေနေတာ့ ဒီဇိုင္းက မိုက္တာေပါ့။ ဇိမ္လည္းက်ေသးေနာ။
ေကာင္းတယ္ မမေရ။

Anonymous said...

ဟုတ္တယ္ဆရာမေရ... က်မကေတာ႔ လူခ်င္းထိရင္ ပိုဓာတ္လုိက္တတ္တယ္....ေဆာင္းတြင္းမွာ ပိုဆိုးတယ္...

လင္း said...

ဟီးဟီး ရီရတာ မ်က္ရည္ေတာင္ထြက္တယ္။ ေလယဥ္ကြင္းထဲမွာ လံုျခံဳေရးေတြနဲ ့ အမျဖစ္ေနပံုကို ျမင္ေယာင္ျပီး ရီတာအူတက္ေနျပီ။ ေလယဥ္ကြင္းကို နာမည္မႀကိဳက္လို ့တျခားေလယဥ္ကြင္းေရြးတာလဲ ရီရတာဘဲ။ ဓါတ္လိုက္တာေတာ့ အေဖာ္ရိွသြားျပီ ။

Kaung Kin Ko said...

သဲထိတ္ရင္ဖို ပါလား အစ္မ။

လင္းလက္ၾကယ္စင္ said...

မမမိုးခ်ိဳသင္းေရ ေရးလည္းေရးတတ္ပါ့။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ျပံဳးရီေနမိတယ္။ ဆံပင္ေတြ ေထာင္တယ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္သြားဖို႕ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး တခါတည္း စတိုင္ျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္ :P

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္းေရ… ရံုးမွာကတည္းက ေကာ္မန္ ့တင္ေနတာ အရမ္းေနွးေနလို ့ခုမွ ျပန္တင္ရတယ္…
ခ်ိဳသင္းအျဖစ္ေလးေတြက ျပံုးစရာ… ခ်စ္စရာ… Suicide Bomber အခန္းကို အၾကိုက္ဆံုးပဲ… ခ်ိဳသင္းလို အဲလို ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ နဲ ့ အားက်လိုက္တာ… တို ့ကေတာ့ ခရီးရွည္မေျပာနဲ ့ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ ့ ခရီးတိုေလးမွာေတာင္ မစားနိုင္ မေျပာနိုင္… ေလယာဥ္မူးလို ့ေလ…

ေမျငိမ္း said...

ခ်ိဳသင္းေျပာျပတုန္းက အဲလိုဓာတ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဟယ္..ဟုတ္လားလို႔ ဆန္းေနခဲ့တာ..ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..သူမ်ားေတြလည္း အေဖာ္ေတြရွိလို႔..။ မဟုတ္ရင္ ငါ့သမီးေလးတေယာက္တည္း ဓာတ္ေတြမ်ားစီး၀င္ေနသလား.. ဒုကၡပါပဲလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာ။

Life is for Success said...

ma gyi moe,
i am really proud of you for receiving a lot of comments every article. It means a lot of ppl enjoying all ur post including me also. Now i have a habit already, when starting open my net first i doing is going to ur blog and look for new post. when i see new post i so happy otherwise so sad. Keep it up ma gyi.... i hope u can post so many post eveyday. :)
enjoy! take care ur health

with rgrds

Anonymous said...

အဟိ ခါးပတ္ၾကီးနဲ့ ကိစၥကို ရယ္ခ်င္ဆံုးပဲ း)

Unknown said...

ဟုတ္တယ္အမ။ ညီမလည္းအမလိုပဲခဏခဏဓါတ္လိုက္တတ္တယ္။ ဘဝတူေတြလာေတြ႕ၾကတာေပါ့။