ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ႔ အိမ္

အိမ္ လို႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ မိသားစု စုံစုံညီညီနဲ႔ ညေနထမင္း၀ိုင္းမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး စကားေျပာၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ႔ အိမ္ေလးေတြကိုပဲ သတိရမိတယ္။ အိမ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္မွာကိုက ခ်စ္ခင္မွဳ၊ ေႏြးေထြးမွဳေတြ ပါ၀င္ ေနတဲ႔ သေဘာမဟုတ္လား။

ေလာကထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေတြ တအိမ္ၿပီး တအိမ္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းေရႊ႔ေနခဲ႔ရေတာ႔ တခါတေလက်ေတာ႔လည္း အိမ္ဆိုတာကို စြဲလန္း ခ်စ္ခင္ဖို႔ဆိုတာလဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္႔အိမ္လို႔ သတ္မွတ္ လက္ခံပါမွ။ ေနရသမွ် စိတ္ၾကည္ႏူး ေအးခ်မ္းပါမွ အိမ္ ျဖစ္တာလို႔ နားလည္မိသူကိုး။

ကိုယ္႔ကို ေမြးေတာ႔ တကၠသိုလ္၀န္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေနခြင္႔ေပးတဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ပုံဂံျခံ၀င္းဆိုတဲ႔ အိမ္ေလးမွာ။ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစု အသိုက္အ၀ိုင္း ၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔ ကေလးဘ၀ဆိုတာလဲ မရွိမရွားဆိုေပမဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပဲ။

အဆင္႔အတန္းခြဲမွဳဆိုတာလဲ မရွိ၊ အျပိဳင္အဆိုင္ဆိုတာလဲ မသိ၊ သူ႔ရွိရင္ ကိုယ္ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ ကိုယ္႔ရွိရင္ သူ၀မ္းသာပဲ။ လူႀကီးေတြကလဲ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကို ကိုယ္႔တူ၊ တူမေတြလို။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကိုယ္႔ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြလို ေနခဲ႔ၾကတာ။

ဒီလို ေနလာလိုက္တာ ကိုယ္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေျပာင္းရဖို႔ ၾကံဳလာတယ္။ အစိုးရမင္းမ်ားက တကၠသိုလ္မွာ အေဖ အလုပ္လုပ္စရာ မလိုေတာ႔ လို႔ဆိုတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက ျခံေလးမွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီျခံေလးက ျခံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ကသြယ္ေခ်ာင္းလို႔ ေခၚတဲ႔ေခ်ာင္းေလးတခု ပတ္စီးေနတယ္။

ျခံေလးကို ၀ယ္စ က မိုးရြာႀကီးထဲ ျခံထဲမွာ ေရေတြေဖြးေနတဲ႔ အိမ္ေသးေသးေလးကို ကဗ်ာဆန္တယ္ဆိုၿပီး အေဖနဲ႔အေမက ခ်က္ခ်င္း ႀကိဳက္ခဲ႔ၾကတာ။ တကယ္အိမ္ေဆာက္မယ္ ဆိုေတာ႔ အဲဒီကဗ်ာဆန္တဲ႔ ေခ်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ပိုက္ဆံကုန္တာပါ။ အိမ္ရဲ႔ သုံးဖက္ သုံးတန္မွာ ေခ်ာင္းက ပတ္စီးေနေလေတာ႔ ေျမေတြပါမွာစိုးလို႔ ေျမဖို႔ရ၊ ေျမႀကီးအနက္ ၈ေပ တံတိုင္းတူးၿပီး အုတ္တံတိုင္းကာရလို႔ေလ။

အခု လက္ရွိအိမ္ေသးေသးေလးကို ဖ်က္ၿပီး မိသားစု ေနလို႔ရေအာင္ အိမ္ကေလး တလုံး ေဆာက္မယ္လို႔ ၾကံစည္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္႔မိသားစုတင္ မဟုတ္၊ အေဖရဲ႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကပါ သူတို႔ပါ အိမ္ေဆာက္မေလာက္ ၀ိုင္းစဥ္းစားရေတာ႔တာ။

ပထမဆုံး အေဖ႔ဆီကို RIT က ဗိသုကာဆရာ၊ ဆရာေရႊက အိမ္ပုံစံေလး ႏွစ္ခု ဆြဲလာတယ္။ တခုက တထပ္အိမ္ လုံးခ်င္းေလး။ ခ်စ္စရာေလးပါ။ ေနာက္တခုကေတာ႔ အိမ္အခၽြန္ေလးမွာ လမ္းမကို တံတားေလး ထိုးထားတဲ႔ပုံ။ အိမ္ပုံစံက ဆန္းဆန္း၊ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေပါ႔။ အိမ္က လမ္းမထက္ နိမ္႔ေနတာမို႔ မင္းႀကီးလမ္းကို အိမ္ရဲ ႔ ဒုတိယထပ္နဲ႔မွ တံတားထိုးၿပီး ၀င္ထြက္ရတဲ႔ ပုံစံမ်ိဳးေပါ႔။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က သိတတ္တဲ႔ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီမို႔ အေဖ အဲဒီအိမ္ပုံစံေလး ယူလာေတာ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိမ္ပုံစံကို ျဖန္႔ခင္းၿပီး မိသားစု ၀ိုင္းအုံၾကည္႔ၾကရတာကို မွတ္မိေနတယ္။ ပထမဆုံးကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ ျဖစ္ရမဲ႔ အိမ္ေလးဆိုေတာ႔ စိတ္၀င္စားၿပီး သေဘာက်တာေပါ႔။ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ၾကတာေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲမွာက ပိုက္ဆံ ၁ ေသာင္းပဲ ရွိတာ ကိုယ္တို႔အားလုံး သိေနတယ္။ တထပ္အိမ္ေလးက ၃ေသာင္းေလာက္ ကုန္မယ္တဲ႔ (၁၉၈၇ က ေစ်းေပါ႔ေလ)၊ ဆရာေရႊက ခန္႔မွန္းတယ္။ တံတားနဲ႔ အိမ္ေလးက ၁သိန္းခြဲေလာက္ က်မယ္ တဲ႔။ တကယ္က ကိုယ္တို႔ဘတ္ဂ်တ္နဲ႔က ဘယ္တခုမွ မမီဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ အေဖေရာ၊ အေမေရာ ကိုယ္တို႔အားလုံး ဟိုကဗ်ာဆန္တဲ႔ အိမ္ေလးပဲ ႀကိဳက္ေနၾကတယ္။

အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြက အေဖ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ၀ိုင္းေမးၾကေသးတာပါ။ ဆရာ ဘယ္အိမ္ ႀကိဳက္သလဲ တဲ႔။ အေဖက အိမ္အဆန္းေလးကို လက္ညိွဳးထိုးျပေတာ႔ သေဘာက်လိုက္တာ။ သူတို႔ထင္တာ တထပ္အိမ္ေလးကိုပဲ ေရြးမယ္ထင္တာ။ အေဖက ကဗ်ာဆန္တဲ႔အိမ္ေလးကို ေရြးလိုက္ေတာ႔ တကယ္႔ကဗ်ာဆရာပဲ လို႔ ျပံဳးၾကတာေပါ႔။ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္တာကိုး။

ဒါနဲ႔ လူရင္းေတြြက အေဖ အိမ္ေဆာက္မယ္လို႔ ပါးစပ္ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ေတာ႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပါက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူၾကပါတယ္။ က်ေနာ္႔ သစ္ ၁၀ တန္ ပါမစ္က်ထားတာ ဆရာ၊ ဆရာ သုံးပါ၊ ပိုက္ဆံ အဆင္ေျပမွ ေပးေပါ႔ တဲ႔။ အဲဒီလူက ကိုျမတ္စံ တဲ႔။ သစ္စက္ပိုင္တဲ႔ ဦးေရႊမန္းကလဲ က်ေနာ္႔သစ္ေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ သုံး တဲ႔။ ဆရာ႔အတြက္ ကၽြန္းေတြခ်ည္း က်ေနာ္ ဖယ္ေပးထားမယ္တဲ႔။ ေငြစကား မေျပာပါနဲ႔ တဲ႔။

ပိုက္ဆံေတြကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွ မေခ်းရပါဘူး။ မိတ္ေဆြေတြက သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ လာေပးၾကတာ။ ေရႊလက္ေကာက္ေတြကို အ၀တ္နဲ႔ထုပ္ၿပီး လာေပးတဲ႔သူေတာင္ ရွိပါတယ္။ အေဖက ေမတၱာနဲ႔ စာျပတ႔ဲ ေက်ာင္းဆရာ။ ဘာရာထူးရာခံမွလဲ မရွိ။ အေမက ကိုယ္႔တႏိုင္ မူႀကိဳေက်ာင္းေလး ဖြင္႔ထားတာ။ မ်က္ႏွာလုပ္စရာ အေၾကာင္းလဲ မရွိ။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေဖနဲ႔ အေမက အျမဲေျပာခဲ႔တာ။ ဒီအိမ္ေလးက ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ႔ အိမ္ တဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ အဲ႔ဒီ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက အိမ္ေလးကို ၃လ နဲ႔ အၿပီး ေဆာက္ခဲ႔တာပါ။ ဗိသုကာ ဆရာေရႊ က ဂ်ပန္မွာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ ဗိသုကာပညာကို သင္ခဲ႔တာမို႔ ေျမကြက္နည္းနည္းမွာ အထပ္နဲ႔ အိမ္ေလးကို ဂ်ပန္ပုံစံ ဆန္းဆန္းေလး ေဆာက္တတ္တယ္။ သူ႔ ပညာဖိုး ကေတာ႔ ေစ်း ႀကီးလွပါတယ္။ အိမ္ပုံစံဆြဲတာေရာ၊ ေဆာက္တ႔ဲအိမ္မွာ လာေန၊ လာအိပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႀကီးၾကပ္ခေရာ တျပားတခ်ပ္မွ မေပးရပါဘူး။ ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္ေပးတာမို႔ ပိုက္ဆံေပးရင္ မိတ္ပ်က္မယ္ တဲ႔။

ေဆာက္တဲ႔ အိမ္ပုံစံကလဲ အဆန္း၊ ေခါင္မိုးက တျခမ္းအခၽြန္ပဲ ပါတယ္။ အိမ္က ၂ထပ္ခြဲ။ ေပ ၅၀ ေလာက္ ရွည္တဲ႔ တံတားနဲ႔ လမ္းကို ဆက္ထားတာမို႔ အိမ္ေဆာက္တုန္းကဆိုရင္ အထူးအဆန္းပဲ။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆို အင္းစိန္တ၀ိုက္ကလူေတြက ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္မျပန္ေသးဘဲ လမ္းမေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ဘယ္လိုပုံစံ ထြက္လာမလဲ ခန္႔မွန္းၾကတာ။ ျဖတ္သြားတဲ႔ ဆိုက္ကားေတြ အိမ္ကို ေငးရင္း တိုက္ၾကတာလဲ ခဏခဏ။

အဲဒီလို ေဆာက္တုန္း ကိုယ္တို႔မိသားစုက ပုဂံျခံ၀င္းအိမ္မွာေနတုန္းမို႔ တပတ္ကို တခါ ပုံမွန္ အင္းစိန္ကို သြား သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ က်န္တာက အေဖေရာ အေမေရာ ဘာမွလဲ နားမလည္၊ ၾကီးလဲ မၾကီးၾကပ္တတ္ေတာ႔ ဆရာေရႊပဲ အကုန္စီစဥ္တယ္။ ကိုယ္တို႔သြားတဲ႔အခ်ိန္ဆို လက္သမားေတြ ပန္းရံဆရာေတြက ေပ်ာ္လြန္းလို႔။ တပတ္ တပတ္ကို ဘာေလး တိုးတက္လာၿပီ၊ ဘယ္သူ႔အခန္းေလး ၿပီးသြားၿပီဆိုတာ ျပခ်င္လြန္းလို႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ အဲဒါေလးေတြ ၾကည္႔ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာကိုး။

ေနာက္ေတာ႔ လမ္းထဲကလူေတြက အေဖ႔ကို လာေျပာရတယ္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ေတာင္ လက္သမားေတြက မီးထြန္းၿပီး အိမ္ေဆာက္ေနတာမို႔ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရလို႔ပါ တဲ႔။ ေန႔ခင္းဖက္ပဲ ေဆာက္ခိုင္းပါ တဲ႔။

တံတားေဆာက္တဲ႔ေန႔ကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပါ။ မနက္ေရာက္ေတာ႔ တံတားႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာၿပီး လမ္းမနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ဆက္ေနေလေတာ႔ ထူးဆန္းၿပီး ဘယ္ႏွယ္႔အိမ္ပါလိမ္႔လို႔ အလုပ္သြားရတာေတာင္ မသြားခ်င္ သြားခ်င္နဲ႔ ဆိုပဲ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကလဲ ေခ်ာင္း က စီးလို႔။ ညေနခင္း အလုပ္ကအျပန္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ဘဲ ထမင္းဗူးေလးေတြ ေဘးခ်ၿပီး ေငးၾကတာ မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိပါပဲ။

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာဆရာ႔အိမ္ ဆိုၿပီး အိမ္ပုံစံေလး ပါလာေတာ႔ လူေတြက ပိုစိတ္၀င္စားၾကတယ္။ အေဖကလဲ အိမ္က အခၽြန္ေလးမို႔ “ကဗ်ာေတြ တိမ္အေရာက္ ေရးေရာ႔ဟဲ႔ လို႔၊ ဆရာေရႊ အိမ္ေဆာက္ေပးခဲ႔တယ္” လို႔ ကဗ်ာစပ္ေသးတယ္။

လူေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚၾကတာပဲ။ သူတို႔အိမ္ေတြကို လမ္းညႊန္ရင္လဲ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ဆြဲဆြဲထည္႔တယ္။ “အိမ္အခၽြန္ေလးေလ သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအိမ္ေလးကို ေက်ာ္သြားရင္ ငါတို႔အိမ္ကို ေရာက္ၿပီ” ဆိုတာမ်ိဳး။ “ဟို တံတားေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးဟာေလ” (တံတားေလးနဲ႔ အိမ္ဆိုတာေတာ႔ သိပ္မမိုက္ဘူးေပါ႔။ ကိုယ္တို႔က တံတားေလးမွာ ေနသလို ျဖစ္ေနတာကိုး)။ တခါကေတာ႔ ေၾကးနန္းရုိက္တာမ်ား “ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၊ ဂ်ပန္အိမ္ကေလး၊ မင္းႀကီးလမ္း၊ အင္းစိန္” တဲ႔။ အဲဒါလဲ ကိုယ္တို႔ဆီ ေရာက္တာပဲ။

အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ကိုယ္တို႔ မိသားစု စုံစုံညီညီနဲ႔ ေနခဲ႔၊ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတာ..။ ညေနခင္း မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြက အရမ္းလြမ္းစရာေကာင္းတဲ႔ အတိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိုးတြင္းမွာ ေခ်ာင္းေရစီးသံေလးကို နားေထာင္ရင္း “ကသြြယ္ေခ်ာင္းငဲ႔၊ ငယ္ေပါင္းတမွ်၊ ခ်စ္ခဲ႔ၿပီ” လို႔ ကဗ်ာစပ္တဲ႔ အေဖလဲ အိမ္ေလးဆီ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ႔။ စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေတြ၊ ေဆာင္ေတာ္ကူးပင္ေလးေတြ၊ စံပယ္ပင္ေလးေတြ စိုက္တတ္တဲ႔ အေမလဲ မရွိေတာ႔။ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြလဲ ရုန္းရ၊ ကန္ရ တို႔ဘ၀လဲ တစစီ တကြဲစီပါတကား လို႔ ဆိုရမလို..။

အခုေတာ႔ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ကိုယ္႔အမအႀကီးဆုံး မစံ ေနေနတယ္။ ဘ၀ဒဏ္ကို ကိုယ္တို႔နဲ႔အတူ အိမ္ေလးလဲ အတူခံခဲ႔၊ ရင္ဆိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒီအိမ္ေလးကေနပဲ လုံျခံဳေႏြးေထြးမွဳေတြ၊ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ေမတၱာေတြ၊ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ႔ သတၱိေတြကို ကိုယ္တို႔ ႏွလုံးသားေတြထဲ ထည္႔ေပးခဲ႔တာပါ။

အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ..။

မိုးခ်ိဳသင္း

(ဒီေန႔ comment ထဲမွာ မီယာ ဆိုသူက အင္းစိန္အိမ္ကေလး ဘယ္လိုေဆာက္ခဲ႔သလဲ ေရးပါလားလို႔ ေျပာလို႔ သတိတရ ေရးပါတယ္။ မီယာ႔ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

46 comments:

ဇနိ said...

အမခ်ိဳသင္း အိမ္အခၽြန္ေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ဂ်ပန္အိမ္ေလးက အမခ်ိဳသင္းေပါ့ေနာ္။ အိမ္ေဆာက္ပံုဇာတ္လမ္းေလးက ပံုျပင္ေျပာျပေနသလို ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အမနဲ႔အတူ မျမင္ဖူးတဲ့ ေမတၱာအိမ္ေလးကို လြမ္းသြားၿပီ။

Anonymous said...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက အဲဒီအိမ္ေလးဆီေန ဒီစာေလးထဲအထိေနာ္.......

ThuHninSee said...

အဲဒီနားက အေအးဆုိင္ေလးကိုေရာက္တုိင္း အစ္မတို႔ အိမ္ေလးကို
သြားႀကည္႔ၿဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဦးဘေဖလမ္၊မင္းႀကိးလမ္း၊အေသာကလမ္း။အင္းစိန္တ၀ိုက္ကပဲေလ။

MANORHARY said...

ေက်ာင္းသူဘ၀က အင္းစိန္က ဘၾကီးအိမ္ကိုသြားရင္
ဆရာဦးတင္မိုးအိမ္ကေလးကို႐ွာၿပီး ကားရပ္ၾကည့္ခဲ့ရတာ
သတိရတယ္...ေနာက္က်ေတာ့..အဲဒီအိမ္ကေလးကို
ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ့ရတယ္..ဆရာ႐ွိတယ္..ခ်ိဳသင္း႐ွိလား
မ႐ွိလားမမွတ္မိေတာ့ဘူး...ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီးကဗ်ာဆန္
တဲ့စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါလုပ္ထားတဲ့အိမ္ကေလးဆိုတာသိ
သာပါတယ္...အဲဒီဘက္ေရာက္မွထပ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္

စူး said...

အမ ေမ်ာသြားတယ္..။ ေအာက္ကစာဆက္မဖတ္ခင္ကတည္းက ျမတ္ႏိုးဆိုလဲ တံတားေလးနဲ့ အိမ္ကို ေဆာက္မွာလို႔ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ အမေရးေတာ့လည္းကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ပဲ..။
ျမတ္ႏိုးက အလွအရမ္းၾကိဳက္တယ္။ မ်က္စိထဲမွာလဲ ျမင္လာတယ္..။ ေခ်ာင္းကေလးရယ္ တံတားေလးရယ္ အိမ္ခ်ြန္ေလးရယ္..အမေရ..ပံုကေလးပါတင္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။

ျမတ္ႏိုးငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ယုဝတီခင္စိန္လိွဳင္ရဲ့ အိမ္ကေလးကိုေတာင္ သြားျမင္မိဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီ၀တၱဳထဲမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုျဖတ္ ၾကိဳးတံတားေလးရယ္ လွပတဲ့ အိမ္ကေလးရယ္ပါတယ္..။ အရမ္းစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးေပါ့..။ ကိုယ္တိုင္ေဆာက္ခြင့္ရခဲ့တုန္းကလည္း လွတာေလးေတြမ်ားေပမဲ့ ..အိမ္မက္ထဲက စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ... ၾကိဳးတံတားေသးေသးေလးေတြ မဖန္တီးခဲ့ရပါဘူး။ :(

ေမတၱာနဲ့ေဆာက္တဲ့အိမ္ကေလးကိုဖတ္ပီး ေဖေဖေဆာက္ခဲ့တဲ့ ျမတ္ႏိုးတို႔အိမ္အသစ္ကေလးကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္..။ ေက်းဇးပါ အမ

ကုိေပါ said...

မင္းႀကီးလမ္းရဲ႕ ဘယ္နားေလာက္မွာပါလိမ့္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ဦးတင့္စိန္ဖူး က်ဴရွင္တက္ရင္း၊ ဦးစံသိန္း အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္တက္ရင္း မင္းႀကီးလမ္းကုိ အပတ္စဥ္ေရာက္တယ္။

Anonymous said...

အမရွင္မင္းလဲအိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္...
မိသားစုထမင္းတူတူၿပန္စားခ်င္တယ္...
မမိုးခ်ိဳလိုပဲလြမ္းတယ္....

P.Ti said...

အမအေရးေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ေလးကို ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိ...

အိမ္ကိုလြမ္းတယ္...

tututha said...

အမေရ ၉၂ ေလာက္က အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္တက္တုန္းက တူးတို႔သယ္ယင္းတစု ဆရာႀကီးတင္မိုးအိမ္ဆိုၿပီး သြားသြားၾကည့္ၾကရတာ အေမာ။ အဲဒီအိမ္ကေလးကို မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ဘူးသိလား။ ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕အိမ္က ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ ဆိုၿပီး (တူးတို႔ေပါေကာင္းတုန္းကာလက) ေက်ာင္းကေန တမင္သတ္သတ္ကို သြားေငးတာ။ ခုေတာ့ ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ့အိမ္ကေလးဆိုပါလား။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ တေန႔ေန႔ အဲဒီအိမ္ကေလးဆီကို အမ ျပန္ရမွာပါ။ တခ်ိန္က်ရင္ တင္မိုးျပတိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တင္မိုးစာၾကည့္တိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပါ့ အမရယ္။

kay said...

ညီအမ ေတြ ထဲက ေန..ခံစားျပီး ( ခံစားလို႕ ရ ေနတယ္ေလ) နားလည္ေနတယ္။ အိမ္ကေလး ကလည္း..သူ႕ပိုင္ရွင္ေတြကို..သတိရေနမွာပဲ လို႕ ေတြးေနမိတယ္။
အခါခါ ၾကားဖူးေပမဲ့..မျမင္ဘူးေသးပါ။

ေမသဇင္ said...

ငယ္ငယ္ကတည္းက အဲဒီကဗ်ာအိမ္ကေလးကို ေငးတဲ.အထဲမွာ တို.ေတြလည္း ပါတယ္။ အင္းေပါ့.. အဲဒီအိမ္ကေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ခဲ႔မွာေပါ့ေနာ္..။ တုိ.ေတြေတာင္ ဆရာဆံုးေတာ့ အဲဒီအိမ္ကေလးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ရတာ..။

ဂ်ဴနို said...

စာဆံုးသြားေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ နဲ ံဘာေၿပာရမွန္းမသိေအာင္ပါပဲ။ အိမ္အၿမန္ ၿပန္နိုင္ပါေစ ခ်ိဳသင္းေရ။

လင္း said...

ဖတ္ရင္းနဲ ့အားလံုးကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၿကည့္လို ့ရတယ္။ အိမ္ေလးက ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ။ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ သြားၾကည့္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္။
လင္းလဲ အိမ္ကိုလြမ္းသြားျပီ
(အမေရ ကြန္မင့္ေပးလို ့ရသြားျပီ။ setting မွားေနလို ့ ျပန္ျပင္ထားျပီပါျပီ)

ဟန္လင္းထြန္း said...

အမတို႔က အေရးေကာင္းဆုိေတာ့ ဖတ္လုိက္္တာနဲ႔ ကုိယ္အိမ္လုိ မ်က္လုံးထဲမွာ ေျပးျမင္ေရာင္ေနေတာ့တာပဲ။ အမေျပာေျပာေနတဲ စိတ္ၾကည္ေလးထားၿပီး စာေရးလုိ႔ ေျပာတာ နားလည္သလုိလုိနဲ႔ အမစာေတြဖတ္မွ ပုိနားလည္လာတယ္။

Anonymous said...

အိမ္ပံုစံေလး ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။

ဇနိ said...

အမေရ အိမ္ပုံဓာတ္ပုံရွိရင္ တင္ျပပါဦးေနာ္..
အမေရးလိုက္တာ ျမင္ဖူးခ်င္ေနၿပီ..
ကိုဇနိ

Unknown said...

Ma Moe Cho Thin ,
I have been to your sweet home on October 5th Do you believe or not ? I had lunch there with Ma San ....such a sweet and warm home..I couldn't mentioned it now. We ate together at your garden. Now I 've copied and posted this article to her .
San San Aye

M.Y. said...

ကဗ်ာေတြတိမ္အေရာက္ပို ့ေပးမယ့္ အမိုးခြ်န္နဲ ့ကဗ်ာဆရာ့အိမ္ေလးမွာဆို မိုးခိ်ဳ ဒိထက္အေတြးေတြပိုထက္မွာေသခ်ာတယ္။

mama said...

ျပန္စရာ အိမ္မရွိေတာ့ တဲ႕သူေတြ အတြက္ေတာ့
မ်က္ရည္၀ဲ ရုံ ကလြဲျပီး..

အေရးအသားေလး က ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ..
ကိုယ္လဲ .. ပီတိ ကို စားခဲ႕ဖူးေပမဲ႕ ..
အိမ္ေလး တစ္အိမ္ ၀ိုင္းေဆာက္ေပးခံခဲ႕ ရေအာင္ထိေတာ့ ေမတၱာေတြ မရခဲ႕ႏိုင္ေသးဘူး..

ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ႕တာ ေတာမွာ ဆိုေတာ့..
မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ျပီဆို ရင္
ရြာထဲက လူေတြ အမ်ားၾကီး လားျပီ ၀ိုင္းျပင္ ၾကတာ မွတ္မိ တယ္.. ေဖေဖ့ ကို ေလးစားသူေတြ ေပါ့
ေက်ာင္းဆရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..

ခုေတာ့ ေဖေဖ ေရာ ေမေမ ေရာ မရွိတဲ႕ အျပင္..
အိမ္ေလး မရွိခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာေပါ့...

မမရဲ႕ အဲဒီအိမ္ေလးရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ အရမ္း စိတ္ကူးယဥ္စရာေကာင္းခဲ႕ တာ ...

ဒီစာစုေလး ဖတ္ျပီး ငယ္ဘ၀ ကို လဲ လြမ္း..
မရွိေတာ့ တဲ႕ အိမ္ နဲ႕ ရြာေလးကို လဲ လြမ္း...
ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ ကိုလဲ လြမ္း.....

ျပီးေတာ့... အိမ္ပျပန္ႏိုင္သူ အားလုံး ကို လဲ
ကိုယ္ ခ်င္းစာ... သနား.....

ပန္းခရမ္းျပာ said...

အင္းစိန္ အ.ထ.က ၁ မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေပါ့ ....ေန႔တိုင္း မင္းႀကီးလမ္း ကေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေက်ာင္းသြားရတယ္။ ဆရာႀကီးတင္မိုးအိမ္ ေရွ့ေရာက္တိုင္း အၿမဲေငးၾကည့္မိတယ္။ ခုထိ အလည္ၿပန္လို႔ မင္းႀကီးလမ္းေရာက္တိုင္း ၾကည့္မိတုန္းပဲ။ ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ အိမ္ရွင္နဲ႔ပါ အရမ္းရင္းႏီွးတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။

Taungoo said...

အမေရ ဓါတ္ပံုေလးမရႏိုင္ဘူးလား
အိမ္ေလးက လွလွ
တံတားေလးက ၾကြၾကြ
ေခ်ာင္းေလးက ျမျမ(ေအးေအး) စီးေနတာကို ျမင္ခ်င္လို႔ပါ

Anonymous said...

အိမ္ပုံေလးကို ဓာတ္ပုံရွိရင္ တင္ေပးပါလား... တကယ္ၾကည္႔ခ်င္လို႔ပါ.... တံတားေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာအိမ္ေလးကို မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔ပါ....

PAUK said...

မခ်ိဳသင္းေရ..
ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြေဖၚျပပါေနာ္..
ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေဆာက္တုန္းကလည္း..
ပိုက္ဆံလံုေလာက္ေအာင္မရွိခဲ့ပါဘူး..
ဒီလိုပဲ..အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘိလပ္ေျမ
အိတ္၂၀၀ေလာက္ေပးသံုးထားတာ..
တျခား..အေမတို႔မိတ္ေဆြလည္း ၀ိုင္းကူၾကေပါ့
အိမ္ေလးက မလွပါဘူး..
ဒါေပမယ့္...
ေႏြးေထြးတယ္။။

သစ္နက္ဆူး said...

ရယ္ေမာေအာင္လဲ ေ၇းတတ္တယ္...
လြမ္းသြားေအာင္လဲ ေရးတတ္တယ္..
စာေၾကာင္းေလးနဲ ့လဲ အိမ္ေဆာက္တတ္တယ္...
ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ...
အိမ္ပံုေလးရွိရင္ ျပပါလား...ေတြ ့ဘူးခ်င္ပါတယ္..။

မီယာ said...

မင္းၾကီးလမ္းကအဖြားတုိ႔ဆီသြားလည္တုိင္းအမတုိ႔
အင္းစိန္အိမ္ေလးကုိျဖတ္သြားရတယ္
အေမကေျပာျပတာ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မုိးအိမ္တဲ့။
အဲ့ဒီအိမ္ကေလးကုိငယ္ငယ္ထဲကခ်စ္ခဲ႔ၿပီး
အမွတ္ရေနတာ၊ တေန႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း TK blogမွာအဲ့ဒီအိမ္ေလးကုိခ်စ္စရာေလးလုိ႔ေျပာထားတာ
ေတြ႕လုိ႔ကုိယ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ပါလားလုိ႔
သိလုိက္တာ။ အခုလုိအေရးတယူအိမ္ေလးအေၾကာင္း
ေရးေပးလုိ႔ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ေက်းဇူးကုေဍကုဍာ။

ေဗဒါရီ said...

အမေရ ..
ကြန္မန္႔ေတြ မေရးျဖစ္ေပမဲ့ အမရဲ႕ စာေတြကို တိတ္တိတ္ကေလး ဖတ္ၿပီး အားက်ေနခဲ့တာပါ။

ကၽြန္မကို လာအားေပးတာ ၀မ္းလည္းသာတယ္၊ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္။

အမရဲ႕ ေမတၱာအိမ္ကေလးမွာ ခဏ ကြန္းခိုသြားတယ္ေနာ္ ... ။

(စာက်န္ခဲ့လို႔ ျပန္တင္လုိက္တာပါ) း)

thwe thwe said...

ဆရာႀကီးတို့ အန္တီတို့ရဲ့ ေမတၱာက အရမ္းႀကီးတယ္ေနာ္
လက္ထဲမွာ ၁ေသာင္းပဲရွိတာေတာင္ ၁သိန္းေက်ာ္တန္ အိမ္ကို ေလာဘ၊ေမာဟ၊ေဒါသ သံုးစရာမလိုပဲ ရလာတယ္ေနာ္။ ေမတၱာ တန္ဖိုးက အရမ္းႀကီးတာပဲ။

ေကဇီလင္း said...

အစ္မရဲ့စာေတြလာဖတ္ျဖစ္တာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ စိတ္ျကည္ႏူးစရာလည္းေကာင္း၊ လြမ္းစရာလည္းေကာင္းလို႔ေလ။ ေမတၱာနဲ့ေဆာက္တဲ့အိမ္ကို ဖတ္ျပီး က်မလည္း အိမ္ကို ျပန္ခ်င္လိုက္တာ။ အိမ္ပံုစံေလးကိုလည္း ျမင္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။

nu-san said...

အမေရ.. အင္းစိန္မွာေနတဲ့သူဆုိေတာ့ အမတုိ႔ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္တုိင္း ေငးရတာ အေမာပါပဲ..အိမ္ေလးကုိ သေဘာက်လုိ႔.. ေနာက္ေတာ့ ပါပါးက အဲဒါ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးအိမ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ အမတုိ႔အိမ္ကုိအခုထိ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ.. ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားရတုိင္း အဲဒီလမ္းကေန ျဖတ္သြားရတာကုိး.. တံတားကေန ျဖတ္ျပီး အိမ္ထဲကုိ ၀င္သြားလိုက္ရင္ အထဲမွာ ဘယ္လုိေနမလဲဆုိတာ အရမ္းသိခ်င္တာ.. အမေရ.. တေန႔ေန႔ေတာ့ အမရွိမယ့္ အဲဒီ့အိမ္ေလးကုိ လာလည္မယ္ေနာ္.. :)

Anonymous said...

အမရဲ့ အိမ္ေလးအေၾကာင္းဖတ္ျပီး ၾကည္နူး ျပံဳးမိ ..

ေနာက္ဆံုးပိုင္းလည္းေရာက္ေရာ .. အမ အလြမ္းေတြနဲ႔ စာေၾကာင္းေတြ ဖတ္ျပီး ... ရင္ထဲ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ ။

pandora said...

ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေပေဟာေျပာပြဲ တခုအတြက္ ဆရာႀကီးကို လာဖိတ္ရင္း အိမ္ေလးေရွ႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ လွလိုက္တာ လို႕ တဖြဖြ ေျပာလို႕မဆံုးၾကဘူးေလ။ ေဟာေျပာပြဲက်ေတာ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားတေယာက္က စာေပအေၾကာင္း မေမးပဲ ဆရာ့အိမ္ေလးအေၾကာင္း ေမးပါရေစဆိုၿပီး ေမးခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးက အခု အစ္မေျပာျပသလို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

khin oo may said...

ဖတ္ရင္းနဲ႕ ၿကက္သီးေတြ ထလာတယ္။ မိုးခ်ဴိသင္းရယ္။ ဝမ္းလည္းသာ။ ဝမ္းလည္းနဲ။ အားလံုးရဲ႕ ေမတာ ကို လည္းခံစားၿပီး ဝမ္းသာ လိုက္ တာ။အဲဒီ အိမ္ ကေလး ကို လည္းၿကည္႕ခ်င္ လိုက္တာ။ အစ္မဆီ ကဒါတ္ပံု မွာၿပီး တို႕ ကို ၿပ ပါလားဟင္။ ၿကည္.ခ်င္လို႕ပါ။ ဝမး္သာ စရာေကာင္းတာ က အေဖတို႕ အေမတို႕ အဲဒီ အိမ္ မွာ ေနသြားခဲ႕ ရတာ။ မိသားစု ကဆက္လက္ ထိန္းသိန္းထားနိုင္ တာ ကေတာ႕ဝမ္းသာစရာပါဘဲ။ ဝမ္းနည္း စရာေကာင္းတာ ကေတာ႕ အားလံုးၿပိုဴကဲြ တကဲြ တၿပား ၿဖစ ္သြားရတာဘဲ။

ေဆာင္း said...

တေန႕ေန႕မွာ အိမ္ကေလးဆီ ျပန္လည္နုိင္ပါေစ လို ့ဆုေတာင္းပါတယ္ မမိုးခ်ဳိသင္းေရ...

HAPPY CLOUD said...

အမရဲ႕ အေရးအသားေၾကာင့္ အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္အိမ္ေလးကို အရမ္းသတိရမိပါတယ္...

ေလးစားလ်က္..
(မိုးေမာင္)

HAPPY CLOUD said...

ကြန္႔မန္႔အတြက္.. ေက်းဇူး.. .
မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်.. အမရဲ႕...
ေအးေဆးေနာ္...ေအးေဆး.. ဟဲ..ဟဲ :P


ေလးစားလ်က္..
(မိုးေမာင္)

Ma May Mya said...

မခ်ိဳသင္းေရ-
က်မတို႕ငယ္ငယ္တည္းက.. အိမ္ျပန္တိုင္း..မင္းၾကီးလမ္းကိုျဖတ္ရင္.. အဲဒီအိမ္ေလးကို အျမဲ ေငးၾကည့္ေနက်ပါ။ အခု ထိေတာင္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း..အျမဲ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးရဲ႕ အလွနဲ႕ခ်စ္စရာ ေကာင္းပံုေလး က.. တမ်ိဳးခံစားရေစတယ္။

မခ်ိဳသင္း နဲ႕ မိသားစု အားလံုး.. အိမ္ျပန္နိုင္တဲ့ အခ်ိန္ အျမန္ဆံုး ေရာက္လာပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

လင္းဒီပ said...

ေကာင္းလိုက္တာ အစ္မေရ...
အိိမ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အျပည့္အဝေရးခ်သြားတာ..
အိမ္ကေလးကို ကူလြမ္းေပးသြားပါတယ္...
Link လည္းယူသြားတယ္..ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ..

tin min htet said...

ခ်ိဳသင္းေရ

နင္တို႔ အိမ္ေလးကို လာၿပီး ဆရာနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔တာေတြ သတိရပါတယ္။ ဘာေတြေျပာျဖစ္တယ္ မမွတ္မိေတာ႔ မွတ္မိတာကေတာ႔ ဆရာက လူႀကီးလူငယ္၊ ဂုဏ္ ရာထူး ပညာ ဘာကိုမွ မၾကည္႔ပဲ အားလုံးကို တသားထဲ ဆက္ဆံတတ္တာကိုပါပဲ။ အေျပာလြယ္ေပမယ္႔ တကယ္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ပါဖူး။

ငထက္

ေမျငိမ္း said...

ခ်ိဳကေလးး
ငိုခ်င္တယ္..
တူးတူးေျပာသလို.. အဲဒီအိမ္ကေလးက တခ်ိန္မွာ တင္မိုးျပတိုက္ေပါ့..။

HAPPY CLOUD said...

အမအိမ္ကေလးဖတ္ၿပီး ... ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္း မသိျဖစ္သြားတယ္... အမရာ... အိမ္အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ သူေတၤရဲ႔ အိမ္လၤမ္းစိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္ အမ...
(ဖိုးေမာင္)

Khet Mar said...

ခ်ိဳသင္းေရ
ဒီအိမ္ေလးအေၾကာင္း အားလံုးနီးပါးသိထားေပမယ္႔ အခုလိုဖတ္လိုက္ရေတာ႔ ရသအသစ္တခု ထပ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ခ်ိဳသင္းလို ေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာ။
အမလည္း စာေတြျပန္ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာျပီ။ ေက်းဇူးတင္တယ္။
ခက္မာ

တန္ခူး said...

ခိ်ဳသင္းေရ… ေမတၱာနဲ ့ေဆာက္တဲ့အိမ္ေလးရဲ့ ရာဇ၀င္ေလးထဲမွာ ေမတၱာေတြျပည့္လို ့… အဲဒီေမတၱာေတြက ကသြယ္ေခ်ာင္းေလးလို ဘယ္ေတာ့မွ ခမ္းေျခာက္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး…့

JulyDream said...

ဆရာေရႊလက္ရာဆိုတာ အခုမွ သိရတယ္။ ဆရာေရႊက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၀ိုင္တီယူ တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေရႊက ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး ဆရာ့အိမ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Thesis ကို အဓိက တည္းျဖတ္ အႀကံေပးတာ ဆရာေရႊပါပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း ညေနခင္းေတြမွာ ဆရာေရႊ အိမ္ရိွတဲ့ လွည္းတန္းဘူတာနားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခဲ့ၾကတာ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက သူ႕လက္ရာလို႕ တစ္ခါမွ မေျပာျပခဲ့ဘူးဗ်။ အဲဒီလို လွ်ိဳ႕၀ွက္ပံုပဲ။ အခုမွ မခ်ိဳသင္း ေျပာမွပဲ သိရေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ဆရာေရႊကို သြားေမးအံုးမယ္။ ဘယ္လို အိုင္ဒီယာေတြကို အေျခခံခဲ့သလဲေပါ့။ ေက်းဇူးပါဗ်ိဳ႕။

ZT said...

အစ္မတို႕ အိမ္ပံုစံကေလးက စိတ္ဝင္စားဖို႕ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မင္းၾကီးလမ္းမေပၚ ျဖတ္သြားရင္ အျမဲတမ္းသတိထား ၾကည့္မိတယ္။ အစ္မ ဘေလာ့ခ္ကိုေတြ႕လို႕ အဲဒီ အိမ္အေၾကာင္းရွိမလားလို႕ ရွာၾကည့္တာ ဒီပို႕စ္ကို ေတြ႕တာပါပဲ။

Rita said...

ကၽြန္မဦးႀကီး(ေမေမ့ အစ္ကို)ဦးျမင့္ေမာင္က ဆရာဦးတင္မိုးနဲ႕သိပါတယ္။ အစ္မတို႕အိမ္ကို ၾကည့္ၿပီး ၁၉၈၈ ေလာက္မွာ ဆရာေရႊနဲ႕ပဲ ေရစႀကိဳမွာ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ကို ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာေရႊ႕ design အမိုး တစ္ျခမ္းေစာင္း ခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႕ပဲ။ ဒီတခါ ျပန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုယူလာဦးမယ္။ အစ္မလဲ ဓါတ္ပံုတင္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာ။

Unknown said...

အမေ၇ ကိုမင္းထက္ခိုင္တဲ႕ သူအၿမဲတမ္းေၿပာလို႕ဘဘ ဆ၇ာအေၾကာင္း စာေတြ႕အၿပင္ပိုသိ၇ပါတယ္ အဲဒီအိမ္ကေလးကိုလည္းသိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာ၇ုိက္မသြက္လို႕အားမ၇ဘူး။ အမ မိုးခ်ိဳနဲ႕စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာခ်င္တယ္။