ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ (၅)ေဆာင္မွာေနရင္း ၁၉၉၃၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၁၉ ရက္မွာ ဆရာႀကီး အသက္(၆ဝ) ျပည့္တယ္။ (၆ဝ) ျပည့္အမွတ္တရအေနနဲ႔ သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖြဲ႕တယ္။ ကဗ်ာကတိုတိုေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ကဗ်ာေလးဟာ သူအက်ဥ္းခံကာလမွာ ပထမဆံုး ဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာေလးလို႔ ေျပာပါတယ္။
''ငါကြ၊ ငါဟ
ဘာကမွ ႐ွာမရ
မာန ျပာက်
စာနာမွ်သည္
လငပုတ္ဖမ္း လြတ္ခဲ့ၿပီ...'' တဲ့။ ဒါပါပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ တျခား ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ႐ြတ္ျပတယ္။ အျပင္ထုတ္ထားခ်င္တယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။ ခက္တာက အဲဒီကာလ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက အေနအထိုင္ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တဲ့ကာလ။ စာအုပ္ဖတ္ခြင့္ အ႐ွင္းမ႐ွိ။ စာေရးဖို႔ ဆိုတာ ေဝးေရာ။ စာ႐ြက္ဆိုရင္ ေထာင္ဝင္စာမုန္႔ထုပ္ထဲပါတဲ့ တံဆိပ္ေတာင္ ေဖာက္ထုတ္ထားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းမိရင္ ေသနတ္တလက္မိသေလာက္ကို အျပစ္ႀကီးတာ။ အဲဒီကာ လမွာ သူ႕ကဗ်ာကို အျပင္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွိေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္ မွာေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ လြတ္ရက္ေစ့ခါနီးၿပီ။ သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပၿပီး သူ႕အကႌ်ခ်ဳပ္႐ိုး ေၾကာင္းထဲ သူ႐ွာေပးတဲ့မွင္တံေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္ေရးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ သူလြတ္ေတာ့ အဲဒီ့ အကႌ်ဝတ္ၿပီးထြက္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ဆရာႀကီးမိသားစုေထာင္ဝင္စာလာေတာ့ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး အိမ္ ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ လြတ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့အထဲ အဲဒီကဗ်ာေလးပါတာ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆရာႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ''ေအး..ဒီကဗ်ာေလး အသိမ္းလြန္ၿပီးေပ်ာက္ေနတယ္။ ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး'' တဲ့။ က်ေနာ္ အလြတ္ရေသးတယ္ဆိုေတာ့ သူဝမ္းသာအားရ ေရးမွတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အနားမွာ ကိုယဥ္မင္းပိုက္ ႐ွိေနေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႕ကို ကဗ်ာေလးျပၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ရင္ထည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ခုထိ ထည့္ျဖစ္၊ မထည့္ျဖစ္ က်ေနာ္မသိဘူး။
ဒီလို ဆရာႀကီးနဲ႔ (၅) ေဆာင္မွာ အတူေနၾကတုန္း မွတ္မွတ္ရရေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ၁၉၉၄၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ေနရတာ အခန္းမတူဘူး။ သူက (၃)၊ က်ေနာ္က (၄)ခန္း။ တစ္ခန္းထဲအတူတူေနရဖို႔ ဆရာႀကီးေရာ၊က်ေနာ္ေရာ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္တင္ျပၾကေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးတင္ျပရဦးမယ္တို႔၊ ႐ံုးခ်ဳပ္ထိတင္ရမွာတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပခဲ့တာ(၁) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိၿပီ။
တစ္ေန႔ေတာ့ (၄) ခန္းမွာအတူတူေနတဲ့ ကိုကိုႀကီး(ျမမႏၲလာ)နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေငြတို႔ “Food Poison” ျဖစ္ၾကတယ္။ အန္လဲအန္၊ ဝမ္းလည္းသြား ၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က တန္းပိတ္ၿပီး ည (၇)နာရီေလာက္မွာျဖစ္တာ။ အဲဒီေန႔ကေတာင္ အသား အစား ငါးေၾကာ္ေကြၽး တဲ့ေန႔။ (တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါေကြၽးတာ။) ညေနခင္း ငါးေၾကာ္နဲ႔ထမင္းစားၾက ေတာ့ ငါးကအေပၚယံက်က္ ေပမဲ့ အတြင္းပိုင္းမက်က္ဘူး။ ေသြးစေသြးနေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါစားလို႔ (အခန္႔လဲမသင့္လို႔) ခုလုိျဖစ္ တာပါ။ ဒါကိုတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေခၚၿပီး ေဆး႐ံုအေၾကာင္း ၾကား ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း ေရာက္ခ်လာၿပီး ''မင္းတို႔က အစားအေသာက္မွ မဆင္ျခင္ၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဟိုလူကယ္ပါ၊ ဒီလူကယ္ပါ နဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို႐ႈတ္တယ္..'' ဆိုၿပီး ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ေထာင္းကနဲ႔ ေဒါသထြက္သြားၿပီး ''ေထာင္မွဴး - ခင္ဗ်ား ဘာသိလို႔ ေျပာေနတာလဲ။ အခုျဖစ္တာ အစားေသာင္းက်န္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္က ေပးတဲ့ငါးေၾကာ္ မက်က္လို႔ျဖစ္တာ။ အပိုေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အေရး ႀကီးတာ ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ေပး'' လို႔ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ေထာင္းမွဴးေစာထြန္းကလည္းမခံဘူး။ ''မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေျပာရေအာင္ ဘာေကာင္မို႔လုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းသားက ငါ့ကို ဘာမွျပန္ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ မင္းကိုအေရးယူ လိုက္လို႔ရ တယ္။ အခုထုတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္မယ္..'' ဘာညာဆိုၿပီး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျပန္ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ ကလည္း ''အက်ဥ္းသားလဲလူပဲ။ ခင္ဗ်ားသတိၱ႐ွိရင္ထုတ္႐ိုက္စမ္းပါ။ သတ္ပစ္လုိ႔ရတယ္။ က်ဳပ္ကလံုးဝ ဂ႐ုစိုက္ တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကမွားတာကို ကာကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဟုိဒီဒီအျပစ္ေလွ်ာက္ဖို႔ခ်င္ ေသးတယ္။ အခုေဆး႐ံုအျမန္အေၾကာင္းၾကားေပး..''ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိရာေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဆက္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးထြက္သြားတယ္။
ကိုကိုႀကီးတို႔အေျခအေနက ဆက္တိုက္ အန္၊ ဝမ္းလည္းသြားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၿပီ။ အဲဒါကို စိုးရိမ္တာေရာ၊ လူကိုႏိုင့္ထက္စီး နင္းလာေဟာက္တာကိုေရာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေဒါသ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေနတာ။ လူေပါင္း (၁၂ဝ)ေလာက္႐ွိ တဲ့ က်ေနာ္တို႔အခန္းလည္း အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ဟိုဖက္ ဆရာႀကီးတို႔အခန္းကေတာင္ က်ေနာ္ နဲ႔ေထာင္မွဴး အျပန္အလွန္ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝန္ထမ္း ေတြေရာက္လာၾကၿပီး က်ေနာ္႕ကို စားမတတ္၊ ဝါးမတတ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေတာက္တခတ္ခတ္၊ တုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႕။ က်ေနာ္လည္းမထူးဘူးဆိုၿပီး ''အေရးေပၚလူနာ၊ အေရးေပၚလူနာ..''ဆိုၿပီး ဆက္ တိုက္ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံခါးလာဖြင့္ၿပီး ကိုကိုႀကီးတို႔ကို ေဆး႐ံုေခၚသြား တယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး အငံရည္သြင္းၿပီး သက္သာ သြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းျပန္သိရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ဆရာႀကီး က်ေနာ္႕ဆီေရာက္လာတယ္။ ညကျဖစ္ပ်က္ပံုေမးလို႔ က်ေနာ္အေသးစိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ''ညက ေထာင္မွဴးအေတာ္႐ွက္သြားတယ္။ မင္းကို အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္'' လို႔ သူ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က
''ယူပေစ၊ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဒီကိစၥ က်ေနာ္လံုးဝမမွားဘူး။ သူတို႔လည္းမွားေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေရးယူခံရ အံုးမယ္ဆိုေတာ့ ဒါလံုးဝ သဘာဝမက်ဘူး။ က်ေနာ္ရတဲ့နည္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္မယ္'' လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ မင္းမမွားဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လုပ္ ပိုင္ခြင့္ ႐ွိေနေတာ့ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ျပႆနာတစ္ခုက မွန္႐ံုတင္ မၿပီးေသးဘူးေလ။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ လိုေသးတာ ကိုး။ ညကဆို ငါအေတာ္စိုးရိမ္သြားတယ္။ မင္းကို သူတို႔ထုတ္႐ိုက္ ၾကေတာ့ မွာလား။ စစ္ေခြးတိုက္ပဲ ပို႔ပစ္ လိုက္ေတာ့မွာလားလို႔ ပူမိတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ျပႆနာကို ေဒါသနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းပါနဲ႔။ ေဒါသပါရင္ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနဦးေတာ့ ကြဲစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ကကြဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က လက္မဲ့၊ သူတို႔က လက္႐ွိ၊ ဒါေၾကာင့္ .. '' သူ႕စကားမဆံုးေသးဘူး၊ က်ေနာ္ကျဖတ္ၿပီး ''ကြဲပေစ..ႀကိဳက္သေလာက္ကြဲ..က်ေနာ္ ဘက္ကမွန္ေနသ၍ ကြဲ႐ံုမကဘူး၊ ေသမွာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ ဘူး။ ေျပာသမွ်မွားမွားမွန္မွန္ ေခါင္းငံုခံေနရင္ က်ေနာ္ေထာင္ထဲေတာင္ ေရာက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေအးေအးလူလူေနလို႔ရတယ္။ မမွန္တာႀကီးကို ေခါင္းငံု႔ မခံႏိုင္ လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။ အက်ဥ္းသားလာ ျဖစ္ေနရတာ။ လက္ၫွိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိမ့္၊ ေပးတာ ယူ၊ ေကြၽးတာစားေတြအထဲ က်ေနာ္မပါဘူး”လို႔ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ တခ်က္မဲ႕ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ''မင္းက အကဲဆတ္လြန္းတယ္ ကြာ၊ ခုကိစၥမင္းမွားတယ္လို႔ ငါမေျပာေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျဖ႐ွင္းပံုက ပရိယာယ္မဲ့ရာက်လြန္းတယ္။ အရာရာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနလို႔ အက်ိဳးမ႐ွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ကိစၥ ေတြမွာ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္တယ္ ဆိုတာ အ႐ႈံးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေနာက္ထပ္ဆုတ္ခ်င္ ဆုတ္ရဦးမယ္။ အဲဒါေအာင္ျမင္ ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ကုိယ္ျပင္ဆင္တာပဲ။ မလိုအပ္ဘဲ အထိအခိုက္မျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တဲ့သေဘာပဲ'' လို႔ သူ႕အသံကို ထိန္းၿပီးေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ ညကျဖစ္ခဲ့တဲ့ေဒါသေတြ ႐ုတ္ခ်ည္းျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ရမွာက ဆရာႀကီးကို။ သူ႔ေနရာမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆို ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ႐ွိတာ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္မိမွာပဲ။ ''ခင္ဗ်ားတို႔လူႀကီးဆိုတာေတြ အသက္ေတြ ႀကီး၊ အဖိုးႀကီးေတြျဖစ္လာ တာနဲ႔အမွ် ေသြးေၾကာင္လာၾကတယ္။ ဟိုဟာေ႐ွာင္၊ ဒီဟာေ႐ွာင္နဲ႔ ေ႐ွာင္ရင္း ေ႐ွာင္ရင္း ဘာမွလုပ္္ စရာ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ အနင္းခံေနၾကရၿပီ။ အဲဒါေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြေဝေနၾကလို႔ ျဖစ္ တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္႐ွိတယ္..'' ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာဆိုၿပီး စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ေျပာပစ္လိုက္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲကေျပာခ်င္ခဲ့စကားေတြ မ်ိဳသိပ္ ထားရေတာ့ မ်က္ႏွာကတင္းမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါကိုဆရာႀကီးရိပ္စားမိတယ္နဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ့္ပုခံုး ကိုပုတ္ၿပီး ''ကဲ..ကဲ မ်က္ႏွာသြားသစ္ရေအာင္၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာတာေပါ့''လို႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီမသြားေတာ့ဘဲ ေတာင္ယာထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။ သြားခ်င္စိတ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုး က်ေနာ္မွန္ေနရက္နဲ႔ ဆရာႀကီးနားမလည္ႏိုင္တာ ကို ဝမ္းနည္းေနတာ။ ခဏေနေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႐ွိရာ ေတာင္ယာ ထဲလိုက္ လာတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက မနက္တုန္းကလို ညွိဳးမေနေတာ႔ဘဲ ဝမ္းသာတဲ႕အရိပ္အေယာင္ ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္း ''ေဟ့..ေခြးေကာင္..လာ ..မင္းငါ့အခန္း ေျပာင္းလို႔ ရၿပီ။ ခုပဲေထာင္မွဴးကေျပာင္းခြင့္ျပဳလိုက္တာ'' ဆိုၿပီး တကယ္႕ကို ဝမ္းဝမ္းသာသာနဲ႔ ေျပာ တာပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း အၫႇာကိုင္လိုက္ၿပီပဲ။
ေထာင္မွာ အျပစ္ေပးတဲ့ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္၊ အေဆာင္ေျပာင္းတိုက္ပိတ္၊ ေဒါက္၊ ေျခက်င္း ခတ္ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေတြ႐ွိတယ္။ အခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ် လိုက္တာပဲ။ ဒါ သဘာဝမက်ဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔အခန္းေျပာင္းၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔တူတူေနဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ခုက်မွ သူ႕ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခန္းေျပာင္း ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ ဒါကို က်ေနာ္ လက္သင့္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၿပီး က်ေနာ္တို႔အတူေနခြင့္ ရလို႔ ဝမ္းသာေနတာ။ က်ေနာ္အခန္း မေျပာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ ခုနက က်ေနာ္စဥ္းစားခဲ့သလို က်ေနာ္ျမင္တဲ့႐ႈေထာင့္ကေန အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ''မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ အခုဟာက သူ႔ ဟာသူ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ မင္းနဲ႔ငါ အတူေနခ်င္တာ ေနခြင့္ရၿပီေလ။ လက္ငင္းအက်ိဳးပဲ။ အခန္းေျပာင္းဖို႔ သာ လုပ္ပါကြာ'' တဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။
''မဟုတ္ေသးဘူးဆရာႀကီး။ က်ေနာ္မမွားဘဲ အျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အခန္းေျပာင္းရတာမ်ိဳးက အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာ ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလို႔ အျပစ္ဒဏ္ ခံရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အလားအလာ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆို ကုိယ့္ဘက္ကမွန္ေနရက္နဲ႔ ဘာ မွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံုခံေနရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ အဲလိုမေျပာင္း လို႔ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ က်ေနာ္ခံမယ္'' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''မင္း ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုဟာက ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေျပာင္းတာလို႔ဆိုရင္ေတာင္ တို႔ဘက္က အတူေနခြင့္ရတဲ့အက်ိဳးေတာင္ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ တဖက္မွာလဲ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး အေဆာင္ေျပာင္း၊ တိုက္ပိတ္၊ ေထာင္ေျပာင္းဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ မလဲ။ ငါ့ဆႏၵကေတာ့ မင္းကို ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္တာမ်ိဳးမေတြ႕ခ်င္ဘူးကြာ။ အထူးသျဖင့္ တို႔ေတြမလြတ္ေျမာက္ခင္ မွာအတူတူေနသြားခ်င္တယ္။ အဲဒါင့ါဆႏၵပဲ'' တဲ့။ က်ေနာ္ဆရာႀကီးကို ဘာမွာမေျပာေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီး ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္က အုတ္နံရံကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သူလည္း ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္းထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းက အခန္းလူႀကီး(တန္းစီး) ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေထာင္မွဴးက အခန္းေျပာင္းဖို႔ေျပာေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ''ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္မွဴးကိုေျပာလိုက္။ က်ဳပ္အခန္းမေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔...။ က်ဳပ္မမွားဘဲနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ ခတ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ မခံဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာတင္ က်ဳပ္ရင္ဆိုင္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေထာင္မွဴးကို အဲဒီ အတိုင္းသတင္းပို႔လိုက္'' လို႔ ခပ္မာမာေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ တန္းစီးလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ျပန္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေနာက္လိုက္သြားဖို႔ဟန္ ျပင္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး လိုက္မသြားနဲ႔။ ဒီကိစၥ ဆရာႀကီးသက္သာသလိုေနပါ။ ျဖစ္သမွ် က်ေနာ္ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ'' လို႔ ေျပာ လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေလာေလာဆယ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမဆံုးျဖတ္ဖို႔၊ အခုေရခ်ိဳးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔၊ ေန႔လည္ (၂)နာရီ တန္းဖြင့္မွ ဆက္ေျပာၾကဖို႔ေျပာၿပီး သူ႔အခန္း ျပန္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး တေန႔လည္လံုး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ျဖစ္စဥ္ တခုလံုးကိုၿခံဳၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ဘက္က လံုးဝမမွားတာေသခ်ာတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္မွန္ေၾကာင္း၊ အခန္းမေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္းေတာင့္ခံထားသင့္ေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာ ၾကတယ္။ ခက္ေနတာက ဆရာႀကီး။ သူက တျခားကိစၥေတြမွာသာ ဝင္ပါေလ့မ႐ွိတာ။ အခုကိစၥ က်ေနာ္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္မွဴးနဲ႔စကားေျပာၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ပတ္သတ္ေနတယ္။ သူ က်ေနာ့္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ေစတနာႀကီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲက သိေန တယ္။ က်ေနာ့္အက်ိဳးအတြက္ ခုလို သူဝင္ပါေနတယ္ ဆိုတာ လည္း က်ေနာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္က အမွန္တရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငံုမခံဘဲ တြန္းလွန္ေနတဲ့ကိစၥ၊ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ မွန္မွန္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကို ခံေျပာရင္ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာျဖစ္သြားမွာ စုိးရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီထက္ပိုတဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူသြားတယ္လို႔ အျမင္ခံရမယ့္သေဘာ႐ွိေနတာပဲ။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ''အမွန္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ'' ကတဖက္၊ ''ေမတၱာတရား''ကတဖက္ အျပင္းအထန္လြန္ဆြဲ ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရ တယ္။
''ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါမေျပာင္းဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္း'' ဆိုၿပီး ဆံုး ျဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ဘြားကနဲေပၚလာတယ္။ ဒီလိုဆို သူအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြား ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲလဲ ထူပူၿပီး ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲပူသြားတာ အမွန္ပဲ။ ထာဝရအမွန္တရားမဟုတ္တဲ့ သမုတိအမွန္တရားနဲ႔ ေမတၱာတရား ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရ တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္ဖက္ကိုအေလးေပးသင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး အဲဒီတုန္းကခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တာ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။
ေန႔လည္ (၂) နာရီ တန္းဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ဆရာႀကီးစီ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီး က အိပ္ယာထဲလွဲေနတုန္း႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္မွ ထထိုင္လိုက္တယ္။ သူစကားစ ႐ွာရင္း က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က ''အခန္းေျပာင္းဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ'' လို႔ ျဗဳန္းစားႀကီးေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူအံ့ၾသလြန္းလို႔ ႏႈတ္ကေတာင္ ''ေဟ''လို႔ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ဝင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ''ေခြးေကာင္..ငါဝမ္းသာတယ္ ..အခုပဲ ေျပာင္း ေတာ့ကြာ''တဲ့။ သူအံ့ၾသမယ္ဆိုလဲ အံ့ၾသေလာက္တယ္ေလ။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာလို႔သိရတာ တစ္ေန႔လည္လံုး သူစဥ္းစားၾကည့္တာ က်ေနာ္ အခန္းေျပာင္းမယ့္ပံု လံုးဝမ႐ွိဘူး။ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေတာခိုသြားတဲ့သူ၊ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာစြတ္လုပ္မယ့္သူ၊ ခုလည္း မွန္တယ္လို႔ ရပ္ခံထားၿပီး လံုးဝေလွ်ာ့မယ့္အရိပ္အေရာင္မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ (၂)နာရီထိုးရင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ့္ကိုေခၚေျပာဖို႔ ေထာင္မွဴးကို သြားေျပာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာတဲ့ေလ။ အခုက်မွ က်ေနာ္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အခန္းေျပာင္းေတာ့မယ့္လို႔ေျပာေတာ့ သူအံ့ၾသသြားရ ေတာ့တာေပါ့။ ''က်ေနာ္အခန္း ေျပာင္းဖို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း သြား ေျပာဦးမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါလည္းလိုက္ေတြ႕မယ္'' ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ေနာက္ က လိုက္လာတယ္။ က်ေနာ္က မလိုက္ခဲ့ဖို႔၊ က်ေနာ္ဖာသာ က်ေနာ္သြားေျပာမယ္ဆိုတာ မရဘူး။ ေနာက္ က အတင္းလိုက္ လာတယ္။
ေထာင္မွဴး႐ံုးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးက က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကဝင္လာတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဦးတင္မိုး..လာထိုင္ပါ။ ဘာေျပာစရာ ႐ွိလို႔လဲ'' လို႔ေမးတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုုးလုိ႔သာ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ေနာက္လုိက္လာတာ။ က်ေနာ္ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ သူမသိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေထာင္မွဴး ကို တလွည့္စီၾကည့္ၿပီး ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။ ''ေျပာမွာက က်ေနာ္ပါ။ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းဖို႔ ေထာင္မွဴးကေျပာတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔ညက က်ေနာ္ေထာင္မွဴး ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အခန္းေ႐ႊ႕တဲ့သေဘာလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာင္းမွာပါ။ ဒါကမေျပာင္းဘဲေနရင္ ျဖစ္လာစရာ႐ွိတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကို စိုးရိမ္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ေျပာင္းေပးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မေန႔ညကျဖစ္တဲ့ကိစၥကလည္း က်ေနာ့္ဘက္က မွားတယ္လို႔ လံုးဝမယူဆဘူး။ အခု က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ဆရာသမားလို၊ မိဘလို ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး အခန္းေျပာင္းေပးလိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ'' လို႔ေျပာၿပီး ႐ံုးထဲကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္မွဴးက ေနပါဦး၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ က်န္ခဲ့ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေနတဲ့ (၃) ခန္းကို ေရာက္သြားၿပီး သူနဲ႔ေဘးခ်င္း ကပ္အိပ္ရတယ္။ အခုဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ေမတၱာကို က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ရင္ထဲေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။
(၅) ေဆာင္ (၃) ခန္းမွာေနရင္း ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔ည။ ၁၉၉၅ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဖို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးေခ်ာင္းေတြအရမ္းဆိုးေနတယ္။ ေဆး လိပ္ျဖတ္ပါလား''လို႔ ေကာက္ခါငင္ကာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ နဲနဲေတြသြားတယ္။ ''ေအး..ငါ႕ အမ်ိဳး သမီး ႐ွိတုန္းကေကာ၊ သမီးေတြကေကာ အားလံုး ငါ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ခ်ည္း ေျပာၾကတယ္။ ငါက ေဆးလိပ္နဲ႔လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီကြ။ ျဖတ္ဖို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစား ၾကည့္ ပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ေဆးလိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီး သူတိုင္းကို ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အၿမဲေျပာတာပဲ။ ငါကေတာ့ စြဲေနၿပီ ျဖတ္ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး'' လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလွ်ာ့ေသးဘူး.. ''ဆရာႀကီးစကားကို က်ေနာ္အၿမဲလိုလုိ နားေထာင္ ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ အခန္းေျပာင္းတဲ့ကိစၥဆို အထင္အ႐ွားပဲ။ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ကိစၥမွာ ဆရာႀကီးစိတ္ ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ဒီေျပာင္းဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ အခုလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရး ကို ေ႐ွ႕႐ႈၿပီး က်ေနာ္ေတာင္းဆိုတာကို ဆရာႀကီးအသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္။ ခုတေလာ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္တအားေသာက္တယ္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္ၾကည့္ လက္ၾကားထဲ ေဆးလိပ္ၫႇပ္လွ်က္ပဲ။ ဒီအတုိင္း ဆို ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရးမလြယ္ဘူး။ ခု ေတာင္ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးေနၿပီ'' လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူက ''သမီးေတြလည္း ေထာင္ဝင္စာ လာတိုင္းေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ငါလည္း ျဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာပဲ။ အေျခအေနေပးရင္ ျဖတ္ၾကည့္တာ ေပါ့''တဲ့။
''ဟာ..ဆရာႀကီးကလည္း အေျခအေန ေပးရင္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနရင္ ျဖတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဆို (၉၄)ရဲ႕ေနာက္ဆံုးညပဲ။ (၉၅)ႏွစ္သစ္ ေရာက္ဖို႔ နာရီပိုင္းပဲလိုေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ အမွတ္တရအေန နဲ႔စျဖတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား''လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ေဘးနားက ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)၊ ေဝမိုးနဲ႔ တျခားရဲေဘာ္ေတြက ေကာင္းတယ္လို႔ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။
''(၉၄) မကုန္ခင္ေသာက္မယ္ကြာ။ ည (၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ မေသာက္ ေတာ့ဘူး'' လို႔ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္စျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း တယ္။ သူ႕သမီးေတြဆႏၵကိုျဖည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အားယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္ ကလည္း တြန္းအားတစ္ရပ္ေပးမိရက္သားျဖစ္သြားေတာ့ သူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ တာေလ။ အဲဒီရက္ေတြအတြင္း ဆရာႀကီး သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရင္လို ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္းမ႐ွိဘူး။ ေငါင္ေနတတ္တယ္။ သူအရမ္းကို ခံရခက္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ကိုေတြ႕တိုင္း ေဆးလိပ္ျဖတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ ရက္႐ွိၿပီေနာ္၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ၿပီး ျပန္လာ ေတာ့လည္း သူေဆးလိပ္ျဖတ္တာ သမီးေတြအရမ္းဝမ္းသာေနၾကတယ္ဆိုၿပီး တခုတ္တရေျပာတတ္ ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ သူအရမ္းခံစားေနရတာ သိသာတယ္။
ႀကိတ္မွိတ္ခံေနတာသိလို႔ တစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးအရမ္းခံစားေနရရင္ အာ႐ံု ေျပာင္းသြားေအာင္ကြမ္းေလးဘာေလးငံုပါလား။ ျမန္မာအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ကြမ္းတၿမံဳ႔ၿမံဳ႔နဲ႔ က်န္းမာေနၾကတာပဲ။ ေဆးလိပ္နဲ႔စာရင္ ကြမ္းက အႏၲရာယ္ကင္းေလာက္ပါတယ္လို႔ ေျပာမိေတာ့ ဆရာ ႀကီးက ''ဟာ..ေခြးေကာင္.. ငါ..သြားတစ္ ေခ်ာင္းမွမ႐ွိဘဲဲ ဘယ္လိုကြမ္းဝါးရမလဲ''လို႔ ေျပာေတာ့ ဝိုင္း ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ဆရာႀကီးသြားေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ ဘာလို႔ျပန္မစိုက္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားရ တာလဲလို႔ က်ေနာ္တစ္ခါက သူ႔ကိုေမးဖူးတယ္။ ''မင္းလိုေကာင္ေတြ ငါ့ဒုကၡေပးသြားၾကတာကြ။ သြား ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေတြေပါ့။ သူတို႔လက္တည့္စမ္းခ်င္တာလား မသိပါဘူး။ ငါ့ေတြ႕တိုင္း ဆရာ့သြား ေတြမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ႏႈတ္ေပးမယ္၊ ၿပီးမွ ျပန္စိုက္ေပးမယ္၊ ႐ွယ္လုပ္ေပးမယ္ခ်ည္းေျပာေနၾကတာ၊ ငါလည္း အဟုတ္မွတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြေက်ာင္းဆင္းလို႔ နယ္ေတြေရာက္သြားၾကၿပီး တေကာင္မွျပန္ေပၚမလာၾကဘူး။ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္လုိက္၊ ျပန္စိုက္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ငါ့သြားေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ေခြးေကာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ တယ္မသိဘူး။ ငါ လည္းသြားစိုက္ဖို႔ သူတို႔ကိုတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အထိ မင္းအျမင္ပဲ ။ တစ္ေခ်ာင္းမွကို မ႐ွိ ေတာ့ဘူး'' လို႔ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာဖူးတယ္။
ဆရာႀကီးက အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္တေလွ်ာက္ တစ္ခါမွေဒါသထြက္တာမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေကာင္း ေျပာတာမၾကားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားတဲ့ဝါဒက ''အေကာင္းျမင္'' ဝါဒေလ။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့လူျဖစ္ပါေစ ေကာင္း ကြက္ေတာ့ ႐ွိစၿမဲပဲလို႔ သူကခံယူထားတာ။ သူသူငါငါ ႐ွာေတြ႕ ဖို႔ခက္တဲ့ အဲဒီ႕ မဆိုစေလာက္ ေကာင္းကြက္ ေလးကို သူကအၿမဲ႐ွာေတြ႕တတ္စၿမဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ရဲ႕။ က်ေနာ့္လိုဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ကို သူလာၿပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာေနမွာ။ ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ထူးျခားခ်က္က မ်က္လံုးပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလး ေလး တေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြလိုပဲ၊ ႐ႊင္လန္း တက္ႄကြေနတတ္တယ္။ အေရာင္လက္ေန ျပီး တစ္ခုခုကိုအၿမဲစူးစမ္းေနတတ္တဲ့မ်က္လံုးေတြ။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴ၊ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွမ႐ွိလို႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးအိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အၿမဲႏုဖပ္၊ ၿပံဳး႐ႊင္၊ ခ်ိဳျမ ေနတတ္တာ။ ဆရာႀကီးကြယ္ရာမွာ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ေအာင္ထြန္းေလးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီလုိေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ကေျပာျပေတာ့ သူက စိတ္မဆိုးဘဲရယ္ေတာင္ ေနလိုက္ေသး တယ္။
တခါတေလ သူေရခ်ိဳးတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ္က 'ဂ်ီး' တြန္းေပးတတ္တယ္။ သူ႔ဗိုက္ က ေဖာင္းေဖာင္းကားကားႀကီး။ အဲဒီဗိုက္ႀကီးရဲ႕ခလယ္တည့္တည့္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ''ခ်က္''ႀကီး ႐ွိတယ္။ ဘုသီးႀကီးတစ္ခုတင္ထားသလိုပဲ။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးကိုစခ်င္ရင္ အဲဒီခ်က္ႀကီးကို လက္ၫႇိဳးနဲ႔ ဖိတြန္းၿပီး ကလိသြားထိုးတယ္။ အဲဒီအခါေတြဆို ဆရာႀကီးက ''ဟာ..ေဟ့ေကာင္..ေခြးေကာင္ ..ယားတယ္ မ လုပ္နဲ႔'' ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္က ရယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီးက အရမ္းယား တတ္တာ။ သူ႔ဗိုက္ ႀကီးကို လက္နဲ႔သြားထိမိရင္ ယားလို႔ တြန္႔ခနဲျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မစၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ပဲ အဲဒီလိုကလိထိုး သြားသြားစတာ။ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔။ သူအဲဒီလို ရယ္ရင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကပိတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေရာ။ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွ မ႐ွိတဲ့ပါးစပ္ႀကီးက ဟလို႔၊ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာႀကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး က်ေနာ္ကေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာ..'' လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက ''ဘာ႐ွက္စရာလဲကြ။ မင္းနဲ႔ငါက သားအဖ၊ ေျမးအဖိုးအ႐ြယ္ပဲ'' လို႔ျပန္ေျပာတတ္ တယ္။ က်ေနာ္က ''ဒါဆို ဆရာႀကီးရဲ႕ခ်က္ႀကီးကို လည္း က်ေနာ့္လက္နဲ႔အတင္းဖိမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ''ဟာ..ေခြးေကာင္'' ဆိုၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ့္ကိုျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္း တဲ့ဆရာႀကီးပါ။
ေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ့္ ၾကားမွာ႐ွိတဲ့ဆက္သြယ္မႈက က်ေနာ္ထမင္းစားေနတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ့္ထမင္းပန္းကန္ထဲက တစ္လုတ္၊ ႏွစ္လုတ္ ဇြန္းနဲ႔ခပ္စားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း က်ေနာ္ က လက္နဲ႔ခြံ႕ေပးရ တယ္။ ဘာဟင္းနဲ႔စားစား ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း က်ေနာ္ထမင္းစားတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ သူထမင္းစားတာနဲ႔ႀကံဳရင္လည္း က်ေနာ္ကို ''ေခြးေကာင္..လာဆိုၿပီး'' အတင္းခြံ႕ေကြၽးေတာ့တာပဲ၊ မစားခ်င္ဘူးေျပာလည္းမရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဟင္းေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆို အတင္းကိုေကြၽးေတာ့တာ။ အထဲမွာသိတဲ့အတိုင္း ''ကိုယ္တာ''နဲ႔စားရ ေတာ့ ဟင္းနည္းသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ျငင္းရင္မရဘူး။ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္မွ သူ ေက် နပ္သြားတာ။ က်ေနာ္တို႔အျပင္မွာ ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ''ငါအစားေကာင္းစားတဲ့အခါတိုင္း မင္းကိုသတိရ တယ္ ကြာ'' လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီလိုဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး (၁)လေလာက္႐ွိေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)က ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ေနတာသိလားလို႔ က်ေနာ့္ကို လာေမးတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ယာ လုပ္ရင္း တန္းလန္းႀကီးဆိုေတာ့ လက္ေတြေျခေတြမွာလည္း ႐ႊံ႕ေတြေပေနတယ္။ က်ေနာ္ကမသိ ပါဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ နဲ႔အတူေနတာ က်ေနာ္သိတာပဲ။ သူျပန္မေသာက္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုေအာင္ထြန္းက မယံု ရင္ ဟိုး ..ျပတင္းေပါက္နားမွာသြားၾကည့္တဲ့။ က်ေနာ္သြားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုေအာင္မင္းတို႔ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးၫႇိထားတဲ့ေဆးလိပ္က ကိုေအာင္မင္းလက္ၾကားမွာ။
က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာလဲလို႔ေမး တယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီး တို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာၾကည့္တာလို႔ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ။ စကားထိုင္ေျပာေနတာ ေပါ့ကြလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မ႐ွင္းဘူး။ ဆရာႀကီးၾကည့္ရတာ ေဆးလိပ္ မ်ား ျပန္ေသာက္ေနၿပီလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ကိုေအာင္မင္းတို႔ ထိုင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလးသြားၾကည့္တယ္။ အဟုတ္ပဲ။ ကိုေအာင္မင္းလက္ထဲ မီးၫႇိၿပီးသား ေဆးလိပ္ကို ဆရာႀကီးယူဖြာတယ္။ ႏွစ္ဖြာေလာက္ဖြာၿပီး ကိုေအာင္မင္း လက္ထဲ ေဆးလိပ္ျပန္ထည့္ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလး ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူဖြာေတာ့ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္ထလိုက္ၿပီး ''မိၿပီ။ မိၿပီ။ ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္ေနၿပီ''လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးချမာ ႐ွက္ကိုး ႐ွက္ကန္းနဲ႔ရယ္ေနတယ္။ “ေအးကြာ။ ငါမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္မင္းဆီက တစ္ဖြာ၊ ႏွစ္ဖြာ ယူယူဖြာေနတာ'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း ''ဟုတ္တယ္၊ ဆရာႀကီးက မင္းကိုကတိေပးထားေတာ့ မင္းေ႐ွ႕မွာ ေဆးလိပ္ျပန္ ေသာက္ဖို႔ခက္ေနတာ။ ဆရာႀကီး ေတာ္ေတာ္ခံေနရတယ္။ ေသာက္ပါေစကြာ။ မမ်ားရင္ၿပီးတာပါပဲ'' လို႔ ဆရာႀကီးဘက္က ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေနပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီအတိုင္းဝိုင္းေျပာၾက တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာႀကီးအရမ္းခံေနရတာ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေျပာတာ။ သိပ္မေနႏိုင္လြန္းရင္ ေသာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ''ေအးပါကြာ။ နဲနဲပါးပါးပဲေသာက္မွာပါ။ အရင္ေသာက္ေနက်ရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုပဲ ေသာက္မယ္'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ''သမီးေတြကိုေတာ့ မေသာက္ေတာ့ဘူး ေျပာထားတာ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲမသိဘူး။ မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ'' လို႔ၿငီးတြားေနပါ ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာင္ အဲဒီလိုအေလးထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ဆရာႀကီးၾကားမွာ႐ွိတဲ့ အထင္ကရအမွတ္တရတစ္ခုက ''ဘာသာေရး'' ကိစၥပါ။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္က ကရင္ကျပား၊ ဘာသာတရား သတ္သတ္မွတ္မွတ္မ႐ွိတဲ့သူ။ ဒါကိုသူက ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္ သာရကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ေလးနက္ပံုကို ႐ွင္းျပတယ္။ ဓမၼစၾကာရဲ႕ တရားကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးေ႐ွာင္တဲ့ အလယ္အလတ္ မဇၩိမ ပဋိပဒါ လမ္းစဥ္၊ မဂၢင္ (၈) ပါး စတာေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူအၿမဲေျပာေလ့႐ွိတာ က (၃၈)ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ပါပဲ။ အႀကိမ္ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး သူေျပာေနက်ကေတာ့ “စိတ္႐ွည္၊ ဇြဲသန္၊ သည္းခံ၊ ဧကန္ နိဗၺာန္ေရာက္'' တဲ့။ ဒါေလးကို ခဏ ခဏေျပာတယ္။ တဖြဖြေျပာတယ္။ ႀကံဳတိုင္းေျပာတယ္။ သူနဲ႔ရင္းႏွွီးတဲ့သူတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ''ပရိတ္'' နဲ႔ ''ဓမၼစၾကာ'' ကို က်က္ဖို႔ ခဏ ခဏေျပာ တာ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ဆိုေတာ့ မက်က္ဖူးခ်ည္း ျပန္ေျပာတာ။ ဒါကို သူက မေလွ်ာ့ဘူး။ ႀကံဳတိုင္းတဖြဖြက်က္ခိုင္းေနေတာ့တာ။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ''မင္းက ခုိင္ဝတ္မႈန္တို႔နဲ႔ တစ္တန္းထဲဆိုေတာ့ (S) ခန္းကေပါ့။ (S) ခန္းဆိုတာ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားခ်ည္းထားတာဆိုေတာ့ မင္းလည္း စာေတာ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစာ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးစာေတြကိုေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အရမ္းခက္တယ္။ ''ပရိတ္''ထဲက ''ရတနသုတ္'' ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုလူရဖို႔မလြယ္ဘူး။ မင္းလည္း က်က္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလာ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း မာန္ကခပ္ေထာင္ေထာင္ ဆိုေတာ့ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မက်က္ ခ်င္လို႔။ က်က္ရင္ရၿပီးသားပဲလို႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီး က ''ဒါဆိုမင္းနဲ႔ငါ ေလာင္းရ ေအာင္၊ ရတနသုတ္ကို (၂)ရက္နဲ႔ရရင္ မင္းလိုခ်င္တာ ေတာင္း ငါေပးမယ္။ မရရင္ ငါလိုခ်င္တာ ေတာင္းမယ္။ မင္းေပး''ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ရတယ္။ က်က္မယ္ ဆိုၿပီး သူေလာင္းေၾကးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
တကယ္ က်က္ေတာ့မေခ်ာင္ဘူး။ က်ေနာ္က 'ၾသကာသ'ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္႐ြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။ ပါဠိဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႕ ယဥ္ပါးတာမဟုတ္ေတာ႕ အသံထြက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အသံခ်ေပးပါတယ္ ဒီလိုနဲ႔ (၂)ရက္လံုးလံုး ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္က်က္၊ ထက်က္၊ လွဲက်က္နဲ႔ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ေနရတယ္။ ဆင္တူအပိုဒ္ေတြပါလို႔ ေ႐ွ႕ကရလိုက္၊ ေနာက္ကေမ့လိုက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ကိုလည္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့(၂)ရက္ျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘုရားစာ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပထမဆံုးရတာလို႔ ဆိုရမယ္။
ေလာင္းေၾကးႏိုင္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ကို လိုခ်င္တာေတာင္း၊ သူေပးမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ က်က္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မခံခ်င္လို႔က်က္ခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘာမွမေတာင္းပါဘူးလို႔ေျပာ ေတာ့ ဆရာႀကီး က ''မင္းမေတာင္းလဲ ငါကဂုဏ္ျပဳရမွာပဲ''ဆိုၿပီး သူ႕ေထာင္ဝင္စာထဲက အေကာင္းဆံုးမုန္႔ ေတြကို ခ်ေကြၽးပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြဝိုင္းစားၾကရင္း ဆရာႀကီးက ''ဒီေကာင္ေတာ္ တယ္၊ ဥာဏ္လည္းေကာင္းတယ္'' ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနေတာ့ လူၾကားထဲ ေနရထိုင္ရေတာင္ခက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆို က်ေနာ္က်က္လို႔ရမယ္မွန္း ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်က္လို႔ရႏိုင္တာပဲေလ။ ဘာသာတရားနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးခ်င္လို႔။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းက်က္ခိုင္းတာ၊ မက်က္လို႔၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ က်က္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္မွက်ေနာ္သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေၾကာင့္ ရတနသုတ္ကေန ဓမၼစၾကာ၊ ေမတၱာသုတ္၊ ပ႒ာန္းေတြပါ အားလံုးက်ေနာ္အလြတ္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းက မနက္ (၅) နာရီထၿပီး ပ႒ာန္းတစ္ရက္၊ ဓမၼစၾကာတစ္ရက္၊ ပရိတ္တစ္ရက္ ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ၾကတယ္။ အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္က မထဘူး။ သူမ်ားေတြ ႐ြတ္လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ေပအိပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာႀကီး ကမရဘူး။ အတင္းလာႏႈိးၿပီး ထ႐ြတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ႐ြတ္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ မထခ်င္ဘဲနဲ႔ သူလာ လာႏႈိးလို႔ ထ႐ြတ္ေနရတယ္။ အဲဒါ ဆရာႀကီးခ်ေပးတဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးေစ့ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိလာရတယ္။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတရားကို တကယ္ယံုၾကည္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး တရားဘာဝနာ ကိုေတာင္ က်င့္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးေက်းဇူးဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သိလာရ တယ္။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက က်ေနာ္ ခုလိုဗုဒၶတရားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ေနၿပီဆိုတာ ဆရာႀကီးသိမသြား႐ွာဘူး။ သူနဲ႔ လူခ်င္းျပန္ဆံုၾကရင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဘာသာတရား အေၾကာင္း က်ေနာ္ သိနားလည္ထားတာေတြေျပာဖို႔၊ ေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ ေျပာခြင့္မရေတာ့ ဘူး။ ဒါထက္... သူ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေစ၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနၿပီ ဆိုတာ သူသိမသြားရလို႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေျပာသံ၊ ဆိုသံတခ်ိဳ႕ၾကားရတယ္။ ဆရာတင္မိုးဟာ လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္သူ၊ ဘာသာတရားမ႐ွိသူ'' တဲ့ေလ။ လက္ဝဲဝါဒယံုၾကည္မႈဆိုတာ ထားပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မျပဳလိုဘူး။ လူတိုင္း ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝါဒကို စြဲကိုင္ယံုၾကည္ခြင့္ ႐ွိၾကတာခ်ည္း ပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ္ယံု။ အေရးႀကီးတာက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အႏၲရာယ္မေပးတဲ့ ဝါဒျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ဝဲဝါဒကိစၥ က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာလိုဘူး။ တစ္ခါမွလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကိုမေမး ၾကည့္ဖူးဘူး။ သူကလည္း အဲဒီအေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ေျပာသံမၾကားရဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးနဲ႔ ေလးေလးလို႔ေခၚတဲ့ဦးထြန္းေဝအေၾကာင္းေတာ့ တဖြဲတႏြဲ႕ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေျပာခဲ့ဖူးတာ ပဲ႐ွိတယ္။
အခုက်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဆရာႀကီးမွာ ဘာသာတရား မ႐ွိဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါကို က်ေနာ္လံုးဝ လက္သင့္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိေျပာတဲ့သူေတြဟာ ဆရာႀကီး အေၾကာင္း ဂဃဏန မသိၾကလို႔ တဆင့္စကား နဲ႔ ေျပာေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္ကာလမွာ သူ႕ေမြးေန႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ သူ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အင္မတန္ ႏွိိမ့္ခ်တတ္ၿပီး မာန္မာနကင္းစင္တဲ့သူပါ။ ဘာသာတရား ကိုလည္း အလြန္ေလးစားတယ္။ အထင္႐ွား ဆံုး သာဓကနဲ႔ျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ (၅)ေဆာင္မွာ (၂၉၅)ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေလး တစ္ပါး ႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက အသက္ (၃ဝ) စြန္းစြန္းဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔အသက္ ေခါက္ခ်ိဳး ေလာက္ကြာတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႔ ဆံပင္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ စာခ်ဘုန္းႀကီးလုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ဆီက အဘိဓမၼာ သင္ယူခ်င္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ သင္ေပးပါတယ္။ ထူးျခားတာက ဆရာ ႀကီးဟာ မသင္ခင္မွာေရာ သင္ၿပီးမွာပါ အဲဒီဘုန္းႀကီးေလးကို ကုန္းဦးခ်တာပါပဲ။ ကန္ေတာ့တာမွ ထိျခင္း ငါးျဖာဆိုသလို နဖူးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထိၿပီး ႐ို႐ိုေသေသလက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့တာပါ။ စားစရာေလးေတြယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေလးကို သြားေပးတဲ႕အခါမွာလည္း ရိုရုိေသေသလက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ၿပီးမွ ေပးတာပါ။
က်ေနာ္က ဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ 'ကတံုး' လည္းမဟုတ္၊ သကၤန္း လည္းမစီးထားဆိုေတာ့ လူပဲေပါ့။ ဆရာႀကီးနဲ႔လည္း အသက္အရမ္းကြာတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ရတာလဲ လို႔ေမးဖူးတယ္။ ဆရာႀကီးက ''ရဟန္း''ဆို တာ ဝိနည္းနဲ႔အညီ သကၤန္းစီးၿပီးရင္ ဝိနည္းမခ်ိဳးေပါက္သ၍ အဲဒီရဟန္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ သကၤန္းခြၽတ္ လို႔မရဘူး။ ႐ုပ္ဝတၴဳျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုပဲ အတင္းခြၽတ္လို႔ရခ်င္ရမယ္။ ရဟန္းအျဖစ္ကေတာ့ ဖယ္႐ွားလို႔မရ ဘူး။ ရဟန္းက ရဟန္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးက ဝိနည္းမခ်ိဳးေဖာက္ပါဘဲနဲ႔ အဓမၼသကၤန္းခြၽတ္ ေထာင္ထဲ ထည့္ခံ ထားရတာ။ ခုထိ သိကၡာမခ်ေသးလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ ရဟန္းလို႔ ခံယူေနေသးတယ္။ ရဟန္းလိုပဲ က်င့္ ႀကံေနေသးတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနတယ္။ အဲဒီတရားေတာ္ေတြကို ငါ့ကို ပို႔ခ်ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ရိုရိုေသေသကန္ေတာ႕တာလို႕ . . . စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပ တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ညေနခင္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးတို႔ သြားထိုင္ေလ့ ႐ွိတဲ့ ေစတီေလးတစ္ဆူ႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီး တစ္ခါမွ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီထဲမဝင္ဘူး။ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီ ထဲက ထြက္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ''ေစတီဆိုတာ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့အရာပဲ။ အဲဒါကို ၿဖိဳခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ ေက်ာက္၊ သဲေတြပဲ ထြက္လာမွာေပါ့။ ဒါကို ဆရာႀကီးက ကန္ေတာ့ေနေတာ့ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္အပံုႀကီးကို ကန္ေတာ့ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္ .. မဟုတ္ဘူးလား..''လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ''မင္းေျပာသလို အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတဆိုတာ႐ွိတယ္။ ေက်းဇူးတရားကို အေလးအျမတ္ ျပဳတာနဲ႔ အေမြအႏွစ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္တယ္ဆုိတာ ႐ွိတယ္။ ဥပမာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းအမိုးတို႔ ေကြၽး ေမြးခဲ့တာေတြကို မင္းေက်းဇူးမတင္ဘူးလား။ သူတို႔ေက်းဇူးကို ရည္မွတ္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းမထားဘူးလား။ ဒီလိုပဲေပါ့။ ေစတီဆိုတာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေမြအႏွစ္ ေတြပါပဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ေက်းဇူးကိုရည္မွတ္ ၿပီး အထိမ္းအမွတ္လုပ္ တည္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ရည္မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအစဥ္အလာ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေ႐ွးလူေတြက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာၾကလို႔ ခုထိ႐ွိေနၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာဆို တိမ္ေကာပ်က္စီးကုန္ၾကတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ တို႔ေတြကလည္း လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ သြားရမယ့္တာဝန္႐ွိတယ္။ ဒါမွ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့လူသားျဖစ္မွာ..'' လို႔ က်ေနာ္နားလည္ႏိုင္ေလာက္မယ့္စကားေတြ ေ႐ြးၿပီး တခုတ္တရ႐ွင္းျပခဲ့တာပါ။
ဒီလိုမ်ိဳး ဘာသာတရားအေပၚ ၾကည္ညိဳအေလးျမတ္ ထားတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဘာသာတရားမ႐ွိသူ''လို႔ ေျပာဆိုတာကို က်ေနာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ခု အသက္႐ြယ္ ႀကီးမွ သက္ဝင္ ယုံၾကည္လာတာျဖစ္မွာေပါ႕။ ငယ္ငယ္ကေတာ႕ ဘာသာတရားရွိခ်င္မွရွိမယ္ ''လို႕ အဲဒီလို လွည့္ ေျပာၾကရင္လည္း က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ။ ဆရာႀကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႕ႀကီးျပင္းလာသူပါ။ သူဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက ျမန္မာတျပည္လုံး ျမန္မာစာပထမဆု ရခဲ႕တယ္။ အဲဒီ႕ဂုဏ္ထူးရျမန္မာစာအေျဖလႊာစာစီစာကုံးမွာ ပရိတ္တရားေတာ္ထဲက ေႏြဦးအလွကို ပါဠိလို အပိုဒ္လိုက္ကိုးကားၿပီး ထည္႕ေရးထားတာ။ ဒါကိုၾကည္႕ရင္ ဆရာႀကီးဟာ ငယ္ငယ္ကတည္း က သူ႕ႏွလုံးလားထဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိန္းဝပ္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပဲ ။ အဲဒီ႕အျပင္ ဆရာႀကီးဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိုသက္ဝင္ယုံၾကည္သူသက္သက္မဟုတ္ဘဲ တရားေတာ္ နဲ႕အညီတစ္သက္လုံး က်င္႕ႀကံေနထိုင္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူျငင္းဦးမွာလဲ. . . ။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးမရွင္းတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အထင္အျမင္လြဲၾကတာပါ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက က်ေနာ္႕ကို ဒီလိုေမးဖူးပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးက ကပ္စီးနည္းတယ္ဆို ။ သူ႕ေထာင္ဝင္စာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေကြၽးဖူးဆို . . ဟုတ္လားတဲ႕ ။ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္အံ႕အားသင္႕သြားတယ္။ တကယ္႕ကို ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ာ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက သူမ်ားေျပာတာၾကားလို႔ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး စကားအျဖစ္ေမးၾကည္႕တဲ႕သေဘာပါဘဲ။ ဘယ္က ၾကားတယ္ဆိုတာလည္း သူေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ေလ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ က ဆရာႀကီးဟာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႕ေငြဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ မက္ေမာခဲ႕တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာပါပဲ။ ေငြအေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွစကားထဲေတာင္ ထည္႕ေျပာခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ မဆလပါတီမဝင္လို႕ အၿငိဳးခံထားရၿပီး ေနာက္ေတာ႕ က်ဴရွင္ျပလို႕ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ တကၠသိုလ္က အနားေပး ေတာ့ သူ႕မွာေနစရာအိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုဆင္းရဲခဲ႕တာ သူနဲ႕နီးစပ္သူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အဲဒီလို ေငြေၾကးရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ႕တဲ႕သူဟာ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ေလးကို မက္ေမာေနပါ႕မလား။ စဥ္းစားသာ ၾကည္႕ၾကပါေတာ့။
ဆရာႀကီးရဲ႕ထမင္းစားဝိုင္းမွာ သူကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေထာင္ဝင္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး သူ႕ရွိတာနဲ႕မွ်စားေနၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႕တစ္ဝိုင္းထဲစားၿပီး ဆရာႀကီးကို အစစအရာရာ လုပ္ကိုင္ ေပးေနတဲ႕ ကိုသိန္းေအာင္ အသိဆုံးပါ။ ဆရာႀကီးက ( ၁၄ )ရက္တစ္ခါ ေထာင္ဝင္စာလာတယ္။ သူ႕အိမ္ကထည္႕ေပးလိုက္တဲ႕ အစားအစာေတြဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းစားရင္ ( ၁၄ )ရက္ မဟုတ္ ဘူး၊ တစ္လစားေတာင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက မရွိတဲ႕သူေတြနဲ႕ မရွိအတူ ရွိအတူ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး မွ်ေဝစားေသာက္တာပါ။ေထာင္ဝင္စာလာလို႕ အခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ကို လွည္႕ကိုမၾကည္႕ေတာ႕ဘူး ။ ထမင္းဝိုင္းကို အၿပီး အပ္လိုက္တာပဲ။ ထမင္းဝိုင္းက စီစဥ္တဲ႕သူက စီစဥ္ၿပီး သူ႕ကိုထည္႕ေကြၽးတာပဲစားတယ္။ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါ တစ္ခါဖူးမွမေတာင္းဖူးဘူး ။ ရဲေဘာ္ႀကီးကိုသိန္းေအာင္က အားလုံးသိမ္းဆည္းၿပီး စီမံေပးတာ။ တခါတေလ စားစရာျပတ္သြားတဲ႕အခါေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက တစ္ခါမွ မညည္းဖူးဘူး ။ သူ႕ထည္႕ေကြၽးတာနဲ႕စားတာပဲ။ တကယ္ဆို သူ႕အသက္အရြယ္ သြားေတြလည္း မရွိဆိုေတာ့ အခြင့္ထူးယူမယ္ဆို ယူခြင့္ရွိလ်က္နဲ႕ သူမယူဘူး ။ ဒါေတြအားလုံး သူ႕ဝိုင္းစားေတြ အသိဆုံးပါ။ အထူးသျဖင္႕ကိုသိန္းေအာင္ႀကီး အသိဆုံးပါ။
တခါတေလဆရာႀကီး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီက စားစရာေတာင္းရင္ သူပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ သူယူေပးလို႕ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ယူေပးတာမိ်ဳးမလုပ္ဘူး။ ကိုသိန္းေအာင္ကိုေမးတယ္။ ရွိေသးရဲ႕လား ရွိရင္ နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ။ မရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး ။ အဲဒီလိုခြင့္ေတာင္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ဆရာႀကီးဟာ အရမ္းလည္း အားနာတတ္တယ္။ တစ္ဖက္သားကို အရမ္းငဲ့ညွာတတ္တယ္။ ဒီလိုစိတ္အခံရွိတဲ႕ ဆရာႀကီးကို ခုနကလို ေျပာၾကတာေတြၾကားရေတာ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသပါတယ္။ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းျပန္ ႀကီးပါလား ။ မေသခ်ာမွဳေတြ ျပည္႕ႏွက္ေနပါလားလို႕ ခံစားမိတယ္။ ဂဃနဏမသိဘဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ ေျပာေနေတာ့ တဆင့္စကားတဆင့္နဲ႕မဟုတ္တာႀကီးအဟုတ္ျဖစ္သြားၾကရေရာ။ ခုဆို ကိုတိုးတိုးထြန္း က သူၾကားတာေမးလို႕ေပါ႕။ မေမးဘဲ တကယ္္ထင္ေနရင္မခက္ပါလား ။ ကိုေငြလင္းလည္း ဒီလိုပဲ သိထားတာလို႕ က်ေနာ္႕ကိုေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ရွင္းျပလိုက္ေတာ႕ သူတို႔ေတြ ရွင္းသြား ၾကပါတယ္။ အမွန္သိသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင္႕ ကိုယ္တကယ္မသိဘဲနဲ႕ထင္ေၾကးနဲ႕ ေျပာတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိလ်က္နဲ႕တျခားမေက်နပ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင္႕ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းဘူး ။ အကုသိုလ္ခ်ည္းဘဲ။
ဆက္ပါအုံးမည္..
''ငါကြ၊ ငါဟ
ဘာကမွ ႐ွာမရ
မာန ျပာက်
စာနာမွ်သည္
လငပုတ္ဖမ္း လြတ္ခဲ့ၿပီ...'' တဲ့။ ဒါပါပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ တျခား ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ႐ြတ္ျပတယ္။ အျပင္ထုတ္ထားခ်င္တယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။ ခက္တာက အဲဒီကာလ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက အေနအထိုင္ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တဲ့ကာလ။ စာအုပ္ဖတ္ခြင့္ အ႐ွင္းမ႐ွိ။ စာေရးဖို႔ ဆိုတာ ေဝးေရာ။ စာ႐ြက္ဆိုရင္ ေထာင္ဝင္စာမုန္႔ထုပ္ထဲပါတဲ့ တံဆိပ္ေတာင္ ေဖာက္ထုတ္ထားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းမိရင္ ေသနတ္တလက္မိသေလာက္ကို အျပစ္ႀကီးတာ။ အဲဒီကာ လမွာ သူ႕ကဗ်ာကို အျပင္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွိေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္ မွာေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ လြတ္ရက္ေစ့ခါနီးၿပီ။ သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပၿပီး သူ႕အကႌ်ခ်ဳပ္႐ိုး ေၾကာင္းထဲ သူ႐ွာေပးတဲ့မွင္တံေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္ေရးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ သူလြတ္ေတာ့ အဲဒီ့ အကႌ်ဝတ္ၿပီးထြက္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ဆရာႀကီးမိသားစုေထာင္ဝင္စာလာေတာ့ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး အိမ္ ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ လြတ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့အထဲ အဲဒီကဗ်ာေလးပါတာ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆရာႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ''ေအး..ဒီကဗ်ာေလး အသိမ္းလြန္ၿပီးေပ်ာက္ေနတယ္။ ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး'' တဲ့။ က်ေနာ္ အလြတ္ရေသးတယ္ဆိုေတာ့ သူဝမ္းသာအားရ ေရးမွတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အနားမွာ ကိုယဥ္မင္းပိုက္ ႐ွိေနေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႕ကို ကဗ်ာေလးျပၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ရင္ထည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ခုထိ ထည့္ျဖစ္၊ မထည့္ျဖစ္ က်ေနာ္မသိဘူး။
ဒီလို ဆရာႀကီးနဲ႔ (၅) ေဆာင္မွာ အတူေနၾကတုန္း မွတ္မွတ္ရရေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ၁၉၉၄၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ေနရတာ အခန္းမတူဘူး။ သူက (၃)၊ က်ေနာ္က (၄)ခန္း။ တစ္ခန္းထဲအတူတူေနရဖို႔ ဆရာႀကီးေရာ၊က်ေနာ္ေရာ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္တင္ျပၾကေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးတင္ျပရဦးမယ္တို႔၊ ႐ံုးခ်ဳပ္ထိတင္ရမွာတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပခဲ့တာ(၁) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိၿပီ။
တစ္ေန႔ေတာ့ (၄) ခန္းမွာအတူတူေနတဲ့ ကိုကိုႀကီး(ျမမႏၲလာ)နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေငြတို႔ “Food Poison” ျဖစ္ၾကတယ္။ အန္လဲအန္၊ ဝမ္းလည္းသြား ၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က တန္းပိတ္ၿပီး ည (၇)နာရီေလာက္မွာျဖစ္တာ။ အဲဒီေန႔ကေတာင္ အသား အစား ငါးေၾကာ္ေကြၽး တဲ့ေန႔။ (တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါေကြၽးတာ။) ညေနခင္း ငါးေၾကာ္နဲ႔ထမင္းစားၾက ေတာ့ ငါးကအေပၚယံက်က္ ေပမဲ့ အတြင္းပိုင္းမက်က္ဘူး။ ေသြးစေသြးနေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါစားလို႔ (အခန္႔လဲမသင့္လို႔) ခုလုိျဖစ္ တာပါ။ ဒါကိုတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေခၚၿပီး ေဆး႐ံုအေၾကာင္း ၾကား ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း ေရာက္ခ်လာၿပီး ''မင္းတို႔က အစားအေသာက္မွ မဆင္ျခင္ၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဟိုလူကယ္ပါ၊ ဒီလူကယ္ပါ နဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို႐ႈတ္တယ္..'' ဆိုၿပီး ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ေထာင္းကနဲ႔ ေဒါသထြက္သြားၿပီး ''ေထာင္မွဴး - ခင္ဗ်ား ဘာသိလို႔ ေျပာေနတာလဲ။ အခုျဖစ္တာ အစားေသာင္းက်န္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္က ေပးတဲ့ငါးေၾကာ္ မက်က္လို႔ျဖစ္တာ။ အပိုေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အေရး ႀကီးတာ ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ေပး'' လို႔ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ေထာင္းမွဴးေစာထြန္းကလည္းမခံဘူး။ ''မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေျပာရေအာင္ ဘာေကာင္မို႔လုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းသားက ငါ့ကို ဘာမွျပန္ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ မင္းကိုအေရးယူ လိုက္လို႔ရ တယ္။ အခုထုတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္မယ္..'' ဘာညာဆိုၿပီး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျပန္ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ ကလည္း ''အက်ဥ္းသားလဲလူပဲ။ ခင္ဗ်ားသတိၱ႐ွိရင္ထုတ္႐ိုက္စမ္းပါ။ သတ္ပစ္လုိ႔ရတယ္။ က်ဳပ္ကလံုးဝ ဂ႐ုစိုက္ တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကမွားတာကို ကာကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဟုိဒီဒီအျပစ္ေလွ်ာက္ဖို႔ခ်င္ ေသးတယ္။ အခုေဆး႐ံုအျမန္အေၾကာင္းၾကားေပး..''ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိရာေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဆက္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးထြက္သြားတယ္။
ကိုကိုႀကီးတို႔အေျခအေနက ဆက္တိုက္ အန္၊ ဝမ္းလည္းသြားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၿပီ။ အဲဒါကို စိုးရိမ္တာေရာ၊ လူကိုႏိုင့္ထက္စီး နင္းလာေဟာက္တာကိုေရာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေဒါသ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေနတာ။ လူေပါင္း (၁၂ဝ)ေလာက္႐ွိ တဲ့ က်ေနာ္တို႔အခန္းလည္း အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ဟိုဖက္ ဆရာႀကီးတို႔အခန္းကေတာင္ က်ေနာ္ နဲ႔ေထာင္မွဴး အျပန္အလွန္ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝန္ထမ္း ေတြေရာက္လာၾကၿပီး က်ေနာ္႕ကို စားမတတ္၊ ဝါးမတတ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေတာက္တခတ္ခတ္၊ တုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႕။ က်ေနာ္လည္းမထူးဘူးဆိုၿပီး ''အေရးေပၚလူနာ၊ အေရးေပၚလူနာ..''ဆိုၿပီး ဆက္ တိုက္ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံခါးလာဖြင့္ၿပီး ကိုကိုႀကီးတို႔ကို ေဆး႐ံုေခၚသြား တယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး အငံရည္သြင္းၿပီး သက္သာ သြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းျပန္သိရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ဆရာႀကီး က်ေနာ္႕ဆီေရာက္လာတယ္။ ညကျဖစ္ပ်က္ပံုေမးလို႔ က်ေနာ္အေသးစိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ''ညက ေထာင္မွဴးအေတာ္႐ွက္သြားတယ္။ မင္းကို အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္'' လို႔ သူ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က
''ယူပေစ၊ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဒီကိစၥ က်ေနာ္လံုးဝမမွားဘူး။ သူတို႔လည္းမွားေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေရးယူခံရ အံုးမယ္ဆိုေတာ့ ဒါလံုးဝ သဘာဝမက်ဘူး။ က်ေနာ္ရတဲ့နည္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္မယ္'' လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ မင္းမမွားဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လုပ္ ပိုင္ခြင့္ ႐ွိေနေတာ့ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ျပႆနာတစ္ခုက မွန္႐ံုတင္ မၿပီးေသးဘူးေလ။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ လိုေသးတာ ကိုး။ ညကဆို ငါအေတာ္စိုးရိမ္သြားတယ္။ မင္းကို သူတို႔ထုတ္႐ိုက္ ၾကေတာ့ မွာလား။ စစ္ေခြးတိုက္ပဲ ပို႔ပစ္ လိုက္ေတာ့မွာလားလို႔ ပူမိတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ျပႆနာကို ေဒါသနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းပါနဲ႔။ ေဒါသပါရင္ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနဦးေတာ့ ကြဲစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ကကြဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က လက္မဲ့၊ သူတို႔က လက္႐ွိ၊ ဒါေၾကာင့္ .. '' သူ႕စကားမဆံုးေသးဘူး၊ က်ေနာ္ကျဖတ္ၿပီး ''ကြဲပေစ..ႀကိဳက္သေလာက္ကြဲ..က်ေနာ္ ဘက္ကမွန္ေနသ၍ ကြဲ႐ံုမကဘူး၊ ေသမွာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ ဘူး။ ေျပာသမွ်မွားမွားမွန္မွန္ ေခါင္းငံုခံေနရင္ က်ေနာ္ေထာင္ထဲေတာင္ ေရာက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေအးေအးလူလူေနလို႔ရတယ္။ မမွန္တာႀကီးကို ေခါင္းငံု႔ မခံႏိုင္ လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။ အက်ဥ္းသားလာ ျဖစ္ေနရတာ။ လက္ၫွိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိမ့္၊ ေပးတာ ယူ၊ ေကြၽးတာစားေတြအထဲ က်ေနာ္မပါဘူး”လို႔ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ တခ်က္မဲ႕ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ''မင္းက အကဲဆတ္လြန္းတယ္ ကြာ၊ ခုကိစၥမင္းမွားတယ္လို႔ ငါမေျပာေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျဖ႐ွင္းပံုက ပရိယာယ္မဲ့ရာက်လြန္းတယ္။ အရာရာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနလို႔ အက်ိဳးမ႐ွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ကိစၥ ေတြမွာ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္တယ္ ဆိုတာ အ႐ႈံးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေနာက္ထပ္ဆုတ္ခ်င္ ဆုတ္ရဦးမယ္။ အဲဒါေအာင္ျမင္ ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ကုိယ္ျပင္ဆင္တာပဲ။ မလိုအပ္ဘဲ အထိအခိုက္မျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တဲ့သေဘာပဲ'' လို႔ သူ႕အသံကို ထိန္းၿပီးေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ ညကျဖစ္ခဲ့တဲ့ေဒါသေတြ ႐ုတ္ခ်ည္းျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ရမွာက ဆရာႀကီးကို။ သူ႔ေနရာမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆို ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ႐ွိတာ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္မိမွာပဲ။ ''ခင္ဗ်ားတို႔လူႀကီးဆိုတာေတြ အသက္ေတြ ႀကီး၊ အဖိုးႀကီးေတြျဖစ္လာ တာနဲ႔အမွ် ေသြးေၾကာင္လာၾကတယ္။ ဟိုဟာေ႐ွာင္၊ ဒီဟာေ႐ွာင္နဲ႔ ေ႐ွာင္ရင္း ေ႐ွာင္ရင္း ဘာမွလုပ္္ စရာ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ အနင္းခံေနၾကရၿပီ။ အဲဒါေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြေဝေနၾကလို႔ ျဖစ္ တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္႐ွိတယ္..'' ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာဆိုၿပီး စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ေျပာပစ္လိုက္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲကေျပာခ်င္ခဲ့စကားေတြ မ်ိဳသိပ္ ထားရေတာ့ မ်က္ႏွာကတင္းမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါကိုဆရာႀကီးရိပ္စားမိတယ္နဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ့္ပုခံုး ကိုပုတ္ၿပီး ''ကဲ..ကဲ မ်က္ႏွာသြားသစ္ရေအာင္၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာတာေပါ့''လို႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီမသြားေတာ့ဘဲ ေတာင္ယာထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။ သြားခ်င္စိတ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုး က်ေနာ္မွန္ေနရက္နဲ႔ ဆရာႀကီးနားမလည္ႏိုင္တာ ကို ဝမ္းနည္းေနတာ။ ခဏေနေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႐ွိရာ ေတာင္ယာ ထဲလိုက္ လာတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက မနက္တုန္းကလို ညွိဳးမေနေတာ႔ဘဲ ဝမ္းသာတဲ႕အရိပ္အေယာင္ ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္း ''ေဟ့..ေခြးေကာင္..လာ ..မင္းငါ့အခန္း ေျပာင္းလို႔ ရၿပီ။ ခုပဲေထာင္မွဴးကေျပာင္းခြင့္ျပဳလိုက္တာ'' ဆိုၿပီး တကယ္႕ကို ဝမ္းဝမ္းသာသာနဲ႔ ေျပာ တာပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း အၫႇာကိုင္လိုက္ၿပီပဲ။
ေထာင္မွာ အျပစ္ေပးတဲ့ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္၊ အေဆာင္ေျပာင္းတိုက္ပိတ္၊ ေဒါက္၊ ေျခက်င္း ခတ္ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေတြ႐ွိတယ္။ အခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ် လိုက္တာပဲ။ ဒါ သဘာဝမက်ဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔အခန္းေျပာင္းၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔တူတူေနဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ခုက်မွ သူ႕ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခန္းေျပာင္း ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ ဒါကို က်ေနာ္ လက္သင့္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၿပီး က်ေနာ္တို႔အတူေနခြင့္ ရလို႔ ဝမ္းသာေနတာ။ က်ေနာ္အခန္း မေျပာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ ခုနက က်ေနာ္စဥ္းစားခဲ့သလို က်ေနာ္ျမင္တဲ့႐ႈေထာင့္ကေန အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ''မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ အခုဟာက သူ႔ ဟာသူ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ မင္းနဲ႔ငါ အတူေနခ်င္တာ ေနခြင့္ရၿပီေလ။ လက္ငင္းအက်ိဳးပဲ။ အခန္းေျပာင္းဖို႔ သာ လုပ္ပါကြာ'' တဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။
''မဟုတ္ေသးဘူးဆရာႀကီး။ က်ေနာ္မမွားဘဲ အျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အခန္းေျပာင္းရတာမ်ိဳးက အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာ ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလို႔ အျပစ္ဒဏ္ ခံရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အလားအလာ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆို ကုိယ့္ဘက္ကမွန္ေနရက္နဲ႔ ဘာ မွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံုခံေနရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ အဲလိုမေျပာင္း လို႔ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ က်ေနာ္ခံမယ္'' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''မင္း ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုဟာက ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေျပာင္းတာလို႔ဆိုရင္ေတာင္ တို႔ဘက္က အတူေနခြင့္ရတဲ့အက်ိဳးေတာင္ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ တဖက္မွာလဲ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး အေဆာင္ေျပာင္း၊ တိုက္ပိတ္၊ ေထာင္ေျပာင္းဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ မလဲ။ ငါ့ဆႏၵကေတာ့ မင္းကို ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္တာမ်ိဳးမေတြ႕ခ်င္ဘူးကြာ။ အထူးသျဖင့္ တို႔ေတြမလြတ္ေျမာက္ခင္ မွာအတူတူေနသြားခ်င္တယ္။ အဲဒါင့ါဆႏၵပဲ'' တဲ့။ က်ေနာ္ဆရာႀကီးကို ဘာမွာမေျပာေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီး ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္က အုတ္နံရံကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သူလည္း ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္းထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းက အခန္းလူႀကီး(တန္းစီး) ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေထာင္မွဴးက အခန္းေျပာင္းဖို႔ေျပာေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ''ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္မွဴးကိုေျပာလိုက္။ က်ဳပ္အခန္းမေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔...။ က်ဳပ္မမွားဘဲနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ ခတ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ မခံဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာတင္ က်ဳပ္ရင္ဆိုင္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေထာင္မွဴးကို အဲဒီ အတိုင္းသတင္းပို႔လိုက္'' လို႔ ခပ္မာမာေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ တန္းစီးလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ျပန္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေနာက္လိုက္သြားဖို႔ဟန္ ျပင္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး လိုက္မသြားနဲ႔။ ဒီကိစၥ ဆရာႀကီးသက္သာသလိုေနပါ။ ျဖစ္သမွ် က်ေနာ္ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ'' လို႔ ေျပာ လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေလာေလာဆယ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမဆံုးျဖတ္ဖို႔၊ အခုေရခ်ိဳးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔၊ ေန႔လည္ (၂)နာရီ တန္းဖြင့္မွ ဆက္ေျပာၾကဖို႔ေျပာၿပီး သူ႔အခန္း ျပန္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး တေန႔လည္လံုး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ျဖစ္စဥ္ တခုလံုးကိုၿခံဳၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ဘက္က လံုးဝမမွားတာေသခ်ာတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္မွန္ေၾကာင္း၊ အခန္းမေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္းေတာင့္ခံထားသင့္ေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာ ၾကတယ္။ ခက္ေနတာက ဆရာႀကီး။ သူက တျခားကိစၥေတြမွာသာ ဝင္ပါေလ့မ႐ွိတာ။ အခုကိစၥ က်ေနာ္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္မွဴးနဲ႔စကားေျပာၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ပတ္သတ္ေနတယ္။ သူ က်ေနာ့္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ေစတနာႀကီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲက သိေန တယ္။ က်ေနာ့္အက်ိဳးအတြက္ ခုလို သူဝင္ပါေနတယ္ ဆိုတာ လည္း က်ေနာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္က အမွန္တရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငံုမခံဘဲ တြန္းလွန္ေနတဲ့ကိစၥ၊ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ မွန္မွန္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကို ခံေျပာရင္ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာျဖစ္သြားမွာ စုိးရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီထက္ပိုတဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူသြားတယ္လို႔ အျမင္ခံရမယ့္သေဘာ႐ွိေနတာပဲ။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ''အမွန္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ'' ကတဖက္၊ ''ေမတၱာတရား''ကတဖက္ အျပင္းအထန္လြန္ဆြဲ ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရ တယ္။
''ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါမေျပာင္းဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္း'' ဆိုၿပီး ဆံုး ျဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ဘြားကနဲေပၚလာတယ္။ ဒီလိုဆို သူအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြား ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲလဲ ထူပူၿပီး ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲပူသြားတာ အမွန္ပဲ။ ထာဝရအမွန္တရားမဟုတ္တဲ့ သမုတိအမွန္တရားနဲ႔ ေမတၱာတရား ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရ တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္ဖက္ကိုအေလးေပးသင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး အဲဒီတုန္းကခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တာ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။
ေန႔လည္ (၂) နာရီ တန္းဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ဆရာႀကီးစီ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီး က အိပ္ယာထဲလွဲေနတုန္း႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္မွ ထထိုင္လိုက္တယ္။ သူစကားစ ႐ွာရင္း က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က ''အခန္းေျပာင္းဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ'' လို႔ ျဗဳန္းစားႀကီးေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူအံ့ၾသလြန္းလို႔ ႏႈတ္ကေတာင္ ''ေဟ''လို႔ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ဝင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ''ေခြးေကာင္..ငါဝမ္းသာတယ္ ..အခုပဲ ေျပာင္း ေတာ့ကြာ''တဲ့။ သူအံ့ၾသမယ္ဆိုလဲ အံ့ၾသေလာက္တယ္ေလ။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာလို႔သိရတာ တစ္ေန႔လည္လံုး သူစဥ္းစားၾကည့္တာ က်ေနာ္ အခန္းေျပာင္းမယ့္ပံု လံုးဝမ႐ွိဘူး။ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေတာခိုသြားတဲ့သူ၊ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာစြတ္လုပ္မယ့္သူ၊ ခုလည္း မွန္တယ္လို႔ ရပ္ခံထားၿပီး လံုးဝေလွ်ာ့မယ့္အရိပ္အေရာင္မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ (၂)နာရီထိုးရင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ့္ကိုေခၚေျပာဖို႔ ေထာင္မွဴးကို သြားေျပာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာတဲ့ေလ။ အခုက်မွ က်ေနာ္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အခန္းေျပာင္းေတာ့မယ့္လို႔ေျပာေတာ့ သူအံ့ၾသသြားရ ေတာ့တာေပါ့။ ''က်ေနာ္အခန္း ေျပာင္းဖို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း သြား ေျပာဦးမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါလည္းလိုက္ေတြ႕မယ္'' ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ေနာက္ က လိုက္လာတယ္။ က်ေနာ္က မလိုက္ခဲ့ဖို႔၊ က်ေနာ္ဖာသာ က်ေနာ္သြားေျပာမယ္ဆိုတာ မရဘူး။ ေနာက္ က အတင္းလိုက္ လာတယ္။
ေထာင္မွဴး႐ံုးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးက က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကဝင္လာတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဦးတင္မိုး..လာထိုင္ပါ။ ဘာေျပာစရာ ႐ွိလို႔လဲ'' လို႔ေမးတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုုးလုိ႔သာ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ေနာက္လုိက္လာတာ။ က်ေနာ္ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ သူမသိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေထာင္မွဴး ကို တလွည့္စီၾကည့္ၿပီး ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။ ''ေျပာမွာက က်ေနာ္ပါ။ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းဖို႔ ေထာင္မွဴးကေျပာတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔ညက က်ေနာ္ေထာင္မွဴး ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အခန္းေ႐ႊ႕တဲ့သေဘာလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာင္းမွာပါ။ ဒါကမေျပာင္းဘဲေနရင္ ျဖစ္လာစရာ႐ွိတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကို စိုးရိမ္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ေျပာင္းေပးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မေန႔ညကျဖစ္တဲ့ကိစၥကလည္း က်ေနာ့္ဘက္က မွားတယ္လို႔ လံုးဝမယူဆဘူး။ အခု က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ဆရာသမားလို၊ မိဘလို ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး အခန္းေျပာင္းေပးလိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ'' လို႔ေျပာၿပီး ႐ံုးထဲကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္မွဴးက ေနပါဦး၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ က်န္ခဲ့ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေနတဲ့ (၃) ခန္းကို ေရာက္သြားၿပီး သူနဲ႔ေဘးခ်င္း ကပ္အိပ္ရတယ္။ အခုဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ေမတၱာကို က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ရင္ထဲေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။
(၅) ေဆာင္ (၃) ခန္းမွာေနရင္း ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔ည။ ၁၉၉၅ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဖို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးေခ်ာင္းေတြအရမ္းဆိုးေနတယ္။ ေဆး လိပ္ျဖတ္ပါလား''လို႔ ေကာက္ခါငင္ကာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ နဲနဲေတြသြားတယ္။ ''ေအး..ငါ႕ အမ်ိဳး သမီး ႐ွိတုန္းကေကာ၊ သမီးေတြကေကာ အားလံုး ငါ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ခ်ည္း ေျပာၾကတယ္။ ငါက ေဆးလိပ္နဲ႔လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီကြ။ ျဖတ္ဖို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစား ၾကည့္ ပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ေဆးလိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီး သူတိုင္းကို ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အၿမဲေျပာတာပဲ။ ငါကေတာ့ စြဲေနၿပီ ျဖတ္ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး'' လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလွ်ာ့ေသးဘူး.. ''ဆရာႀကီးစကားကို က်ေနာ္အၿမဲလိုလုိ နားေထာင္ ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ အခန္းေျပာင္းတဲ့ကိစၥဆို အထင္အ႐ွားပဲ။ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ကိစၥမွာ ဆရာႀကီးစိတ္ ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ဒီေျပာင္းဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ အခုလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရး ကို ေ႐ွ႕႐ႈၿပီး က်ေနာ္ေတာင္းဆိုတာကို ဆရာႀကီးအသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္။ ခုတေလာ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္တအားေသာက္တယ္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္ၾကည့္ လက္ၾကားထဲ ေဆးလိပ္ၫႇပ္လွ်က္ပဲ။ ဒီအတုိင္း ဆို ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရးမလြယ္ဘူး။ ခု ေတာင္ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးေနၿပီ'' လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူက ''သမီးေတြလည္း ေထာင္ဝင္စာ လာတိုင္းေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ငါလည္း ျဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာပဲ။ အေျခအေနေပးရင္ ျဖတ္ၾကည့္တာ ေပါ့''တဲ့။
''ဟာ..ဆရာႀကီးကလည္း အေျခအေန ေပးရင္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနရင္ ျဖတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဆို (၉၄)ရဲ႕ေနာက္ဆံုးညပဲ။ (၉၅)ႏွစ္သစ္ ေရာက္ဖို႔ နာရီပိုင္းပဲလိုေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ အမွတ္တရအေန နဲ႔စျဖတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား''လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ေဘးနားက ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)၊ ေဝမိုးနဲ႔ တျခားရဲေဘာ္ေတြက ေကာင္းတယ္လို႔ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။
''(၉၄) မကုန္ခင္ေသာက္မယ္ကြာ။ ည (၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ မေသာက္ ေတာ့ဘူး'' လို႔ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္စျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း တယ္။ သူ႕သမီးေတြဆႏၵကိုျဖည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အားယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္ ကလည္း တြန္းအားတစ္ရပ္ေပးမိရက္သားျဖစ္သြားေတာ့ သူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ တာေလ။ အဲဒီရက္ေတြအတြင္း ဆရာႀကီး သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရင္လို ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္းမ႐ွိဘူး။ ေငါင္ေနတတ္တယ္။ သူအရမ္းကို ခံရခက္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ကိုေတြ႕တိုင္း ေဆးလိပ္ျဖတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ ရက္႐ွိၿပီေနာ္၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ၿပီး ျပန္လာ ေတာ့လည္း သူေဆးလိပ္ျဖတ္တာ သမီးေတြအရမ္းဝမ္းသာေနၾကတယ္ဆိုၿပီး တခုတ္တရေျပာတတ္ ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ သူအရမ္းခံစားေနရတာ သိသာတယ္။
ႀကိတ္မွိတ္ခံေနတာသိလို႔ တစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးအရမ္းခံစားေနရရင္ အာ႐ံု ေျပာင္းသြားေအာင္ကြမ္းေလးဘာေလးငံုပါလား။ ျမန္မာအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ကြမ္းတၿမံဳ႔ၿမံဳ႔နဲ႔ က်န္းမာေနၾကတာပဲ။ ေဆးလိပ္နဲ႔စာရင္ ကြမ္းက အႏၲရာယ္ကင္းေလာက္ပါတယ္လို႔ ေျပာမိေတာ့ ဆရာ ႀကီးက ''ဟာ..ေခြးေကာင္.. ငါ..သြားတစ္ ေခ်ာင္းမွမ႐ွိဘဲဲ ဘယ္လိုကြမ္းဝါးရမလဲ''လို႔ ေျပာေတာ့ ဝိုင္း ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ဆရာႀကီးသြားေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ ဘာလို႔ျပန္မစိုက္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားရ တာလဲလို႔ က်ေနာ္တစ္ခါက သူ႔ကိုေမးဖူးတယ္။ ''မင္းလိုေကာင္ေတြ ငါ့ဒုကၡေပးသြားၾကတာကြ။ သြား ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေတြေပါ့။ သူတို႔လက္တည့္စမ္းခ်င္တာလား မသိပါဘူး။ ငါ့ေတြ႕တိုင္း ဆရာ့သြား ေတြမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ႏႈတ္ေပးမယ္၊ ၿပီးမွ ျပန္စိုက္ေပးမယ္၊ ႐ွယ္လုပ္ေပးမယ္ခ်ည္းေျပာေနၾကတာ၊ ငါလည္း အဟုတ္မွတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြေက်ာင္းဆင္းလို႔ နယ္ေတြေရာက္သြားၾကၿပီး တေကာင္မွျပန္ေပၚမလာၾကဘူး။ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္လုိက္၊ ျပန္စိုက္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ငါ့သြားေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ေခြးေကာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ တယ္မသိဘူး။ ငါ လည္းသြားစိုက္ဖို႔ သူတို႔ကိုတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အထိ မင္းအျမင္ပဲ ။ တစ္ေခ်ာင္းမွကို မ႐ွိ ေတာ့ဘူး'' လို႔ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာဖူးတယ္။
ဆရာႀကီးက အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္တေလွ်ာက္ တစ္ခါမွေဒါသထြက္တာမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေကာင္း ေျပာတာမၾကားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားတဲ့ဝါဒက ''အေကာင္းျမင္'' ဝါဒေလ။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့လူျဖစ္ပါေစ ေကာင္း ကြက္ေတာ့ ႐ွိစၿမဲပဲလို႔ သူကခံယူထားတာ။ သူသူငါငါ ႐ွာေတြ႕ ဖို႔ခက္တဲ့ အဲဒီ႕ မဆိုစေလာက္ ေကာင္းကြက္ ေလးကို သူကအၿမဲ႐ွာေတြ႕တတ္စၿမဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ရဲ႕။ က်ေနာ့္လိုဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ကို သူလာၿပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာေနမွာ။ ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ထူးျခားခ်က္က မ်က္လံုးပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလး ေလး တေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြလိုပဲ၊ ႐ႊင္လန္း တက္ႄကြေနတတ္တယ္။ အေရာင္လက္ေန ျပီး တစ္ခုခုကိုအၿမဲစူးစမ္းေနတတ္တဲ့မ်က္လံုးေတြ။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴ၊ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွမ႐ွိလို႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးအိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အၿမဲႏုဖပ္၊ ၿပံဳး႐ႊင္၊ ခ်ိဳျမ ေနတတ္တာ။ ဆရာႀကီးကြယ္ရာမွာ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ေအာင္ထြန္းေလးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီလုိေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ကေျပာျပေတာ့ သူက စိတ္မဆိုးဘဲရယ္ေတာင္ ေနလိုက္ေသး တယ္။
တခါတေလ သူေရခ်ိဳးတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ္က 'ဂ်ီး' တြန္းေပးတတ္တယ္။ သူ႔ဗိုက္ က ေဖာင္းေဖာင္းကားကားႀကီး။ အဲဒီဗိုက္ႀကီးရဲ႕ခလယ္တည့္တည့္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ''ခ်က္''ႀကီး ႐ွိတယ္။ ဘုသီးႀကီးတစ္ခုတင္ထားသလိုပဲ။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးကိုစခ်င္ရင္ အဲဒီခ်က္ႀကီးကို လက္ၫႇိဳးနဲ႔ ဖိတြန္းၿပီး ကလိသြားထိုးတယ္။ အဲဒီအခါေတြဆို ဆရာႀကီးက ''ဟာ..ေဟ့ေကာင္..ေခြးေကာင္ ..ယားတယ္ မ လုပ္နဲ႔'' ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္က ရယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီးက အရမ္းယား တတ္တာ။ သူ႔ဗိုက္ ႀကီးကို လက္နဲ႔သြားထိမိရင္ ယားလို႔ တြန္႔ခနဲျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မစၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ပဲ အဲဒီလိုကလိထိုး သြားသြားစတာ။ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔။ သူအဲဒီလို ရယ္ရင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကပိတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေရာ။ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွ မ႐ွိတဲ့ပါးစပ္ႀကီးက ဟလို႔၊ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာႀကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး က်ေနာ္ကေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာ..'' လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက ''ဘာ႐ွက္စရာလဲကြ။ မင္းနဲ႔ငါက သားအဖ၊ ေျမးအဖိုးအ႐ြယ္ပဲ'' လို႔ျပန္ေျပာတတ္ တယ္။ က်ေနာ္က ''ဒါဆို ဆရာႀကီးရဲ႕ခ်က္ႀကီးကို လည္း က်ေနာ့္လက္နဲ႔အတင္းဖိမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ''ဟာ..ေခြးေကာင္'' ဆိုၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ့္ကိုျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္း တဲ့ဆရာႀကီးပါ။
ေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ့္ ၾကားမွာ႐ွိတဲ့ဆက္သြယ္မႈက က်ေနာ္ထမင္းစားေနတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ့္ထမင္းပန္းကန္ထဲက တစ္လုတ္၊ ႏွစ္လုတ္ ဇြန္းနဲ႔ခပ္စားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း က်ေနာ္ က လက္နဲ႔ခြံ႕ေပးရ တယ္။ ဘာဟင္းနဲ႔စားစား ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း က်ေနာ္ထမင္းစားတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ သူထမင္းစားတာနဲ႔ႀကံဳရင္လည္း က်ေနာ္ကို ''ေခြးေကာင္..လာဆိုၿပီး'' အတင္းခြံ႕ေကြၽးေတာ့တာပဲ၊ မစားခ်င္ဘူးေျပာလည္းမရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဟင္းေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆို အတင္းကိုေကြၽးေတာ့တာ။ အထဲမွာသိတဲ့အတိုင္း ''ကိုယ္တာ''နဲ႔စားရ ေတာ့ ဟင္းနည္းသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ျငင္းရင္မရဘူး။ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္မွ သူ ေက် နပ္သြားတာ။ က်ေနာ္တို႔အျပင္မွာ ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ''ငါအစားေကာင္းစားတဲ့အခါတိုင္း မင္းကိုသတိရ တယ္ ကြာ'' လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီလိုဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး (၁)လေလာက္႐ွိေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)က ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ေနတာသိလားလို႔ က်ေနာ့္ကို လာေမးတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ယာ လုပ္ရင္း တန္းလန္းႀကီးဆိုေတာ့ လက္ေတြေျခေတြမွာလည္း ႐ႊံ႕ေတြေပေနတယ္။ က်ေနာ္ကမသိ ပါဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ နဲ႔အတူေနတာ က်ေနာ္သိတာပဲ။ သူျပန္မေသာက္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုေအာင္ထြန္းက မယံု ရင္ ဟိုး ..ျပတင္းေပါက္နားမွာသြားၾကည့္တဲ့။ က်ေနာ္သြားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုေအာင္မင္းတို႔ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးၫႇိထားတဲ့ေဆးလိပ္က ကိုေအာင္မင္းလက္ၾကားမွာ။
က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာလဲလို႔ေမး တယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီး တို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာၾကည့္တာလို႔ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ။ စကားထိုင္ေျပာေနတာ ေပါ့ကြလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မ႐ွင္းဘူး။ ဆရာႀကီးၾကည့္ရတာ ေဆးလိပ္ မ်ား ျပန္ေသာက္ေနၿပီလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ကိုေအာင္မင္းတို႔ ထိုင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလးသြားၾကည့္တယ္။ အဟုတ္ပဲ။ ကိုေအာင္မင္းလက္ထဲ မီးၫႇိၿပီးသား ေဆးလိပ္ကို ဆရာႀကီးယူဖြာတယ္။ ႏွစ္ဖြာေလာက္ဖြာၿပီး ကိုေအာင္မင္း လက္ထဲ ေဆးလိပ္ျပန္ထည့္ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလး ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူဖြာေတာ့ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္ထလိုက္ၿပီး ''မိၿပီ။ မိၿပီ။ ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္ေနၿပီ''လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးချမာ ႐ွက္ကိုး ႐ွက္ကန္းနဲ႔ရယ္ေနတယ္။ “ေအးကြာ။ ငါမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္မင္းဆီက တစ္ဖြာ၊ ႏွစ္ဖြာ ယူယူဖြာေနတာ'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း ''ဟုတ္တယ္၊ ဆရာႀကီးက မင္းကိုကတိေပးထားေတာ့ မင္းေ႐ွ႕မွာ ေဆးလိပ္ျပန္ ေသာက္ဖို႔ခက္ေနတာ။ ဆရာႀကီး ေတာ္ေတာ္ခံေနရတယ္။ ေသာက္ပါေစကြာ။ မမ်ားရင္ၿပီးတာပါပဲ'' လို႔ ဆရာႀကီးဘက္က ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေနပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီအတိုင္းဝိုင္းေျပာၾက တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာႀကီးအရမ္းခံေနရတာ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေျပာတာ။ သိပ္မေနႏိုင္လြန္းရင္ ေသာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ''ေအးပါကြာ။ နဲနဲပါးပါးပဲေသာက္မွာပါ။ အရင္ေသာက္ေနက်ရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုပဲ ေသာက္မယ္'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ''သမီးေတြကိုေတာ့ မေသာက္ေတာ့ဘူး ေျပာထားတာ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲမသိဘူး။ မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ'' လို႔ၿငီးတြားေနပါ ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာင္ အဲဒီလိုအေလးထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ဆရာႀကီးၾကားမွာ႐ွိတဲ့ အထင္ကရအမွတ္တရတစ္ခုက ''ဘာသာေရး'' ကိစၥပါ။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္က ကရင္ကျပား၊ ဘာသာတရား သတ္သတ္မွတ္မွတ္မ႐ွိတဲ့သူ။ ဒါကိုသူက ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္ သာရကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ေလးနက္ပံုကို ႐ွင္းျပတယ္။ ဓမၼစၾကာရဲ႕ တရားကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးေ႐ွာင္တဲ့ အလယ္အလတ္ မဇၩိမ ပဋိပဒါ လမ္းစဥ္၊ မဂၢင္ (၈) ပါး စတာေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူအၿမဲေျပာေလ့႐ွိတာ က (၃၈)ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ပါပဲ။ အႀကိမ္ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး သူေျပာေနက်ကေတာ့ “စိတ္႐ွည္၊ ဇြဲသန္၊ သည္းခံ၊ ဧကန္ နိဗၺာန္ေရာက္'' တဲ့။ ဒါေလးကို ခဏ ခဏေျပာတယ္။ တဖြဖြေျပာတယ္။ ႀကံဳတိုင္းေျပာတယ္။ သူနဲ႔ရင္းႏွွီးတဲ့သူတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ''ပရိတ္'' နဲ႔ ''ဓမၼစၾကာ'' ကို က်က္ဖို႔ ခဏ ခဏေျပာ တာ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ဆိုေတာ့ မက်က္ဖူးခ်ည္း ျပန္ေျပာတာ။ ဒါကို သူက မေလွ်ာ့ဘူး။ ႀကံဳတိုင္းတဖြဖြက်က္ခိုင္းေနေတာ့တာ။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ''မင္းက ခုိင္ဝတ္မႈန္တို႔နဲ႔ တစ္တန္းထဲဆိုေတာ့ (S) ခန္းကေပါ့။ (S) ခန္းဆိုတာ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားခ်ည္းထားတာဆိုေတာ့ မင္းလည္း စာေတာ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစာ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးစာေတြကိုေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အရမ္းခက္တယ္။ ''ပရိတ္''ထဲက ''ရတနသုတ္'' ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုလူရဖို႔မလြယ္ဘူး။ မင္းလည္း က်က္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလာ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း မာန္ကခပ္ေထာင္ေထာင္ ဆိုေတာ့ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မက်က္ ခ်င္လို႔။ က်က္ရင္ရၿပီးသားပဲလို႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီး က ''ဒါဆိုမင္းနဲ႔ငါ ေလာင္းရ ေအာင္၊ ရတနသုတ္ကို (၂)ရက္နဲ႔ရရင္ မင္းလိုခ်င္တာ ေတာင္း ငါေပးမယ္။ မရရင္ ငါလိုခ်င္တာ ေတာင္းမယ္။ မင္းေပး''ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ရတယ္။ က်က္မယ္ ဆိုၿပီး သူေလာင္းေၾကးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
တကယ္ က်က္ေတာ့မေခ်ာင္ဘူး။ က်ေနာ္က 'ၾသကာသ'ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္႐ြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။ ပါဠိဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႕ ယဥ္ပါးတာမဟုတ္ေတာ႕ အသံထြက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အသံခ်ေပးပါတယ္ ဒီလိုနဲ႔ (၂)ရက္လံုးလံုး ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္က်က္၊ ထက်က္၊ လွဲက်က္နဲ႔ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ေနရတယ္။ ဆင္တူအပိုဒ္ေတြပါလို႔ ေ႐ွ႕ကရလိုက္၊ ေနာက္ကေမ့လိုက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ကိုလည္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့(၂)ရက္ျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘုရားစာ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပထမဆံုးရတာလို႔ ဆိုရမယ္။
ေလာင္းေၾကးႏိုင္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ကို လိုခ်င္တာေတာင္း၊ သူေပးမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ က်က္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မခံခ်င္လို႔က်က္ခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘာမွမေတာင္းပါဘူးလို႔ေျပာ ေတာ့ ဆရာႀကီး က ''မင္းမေတာင္းလဲ ငါကဂုဏ္ျပဳရမွာပဲ''ဆိုၿပီး သူ႕ေထာင္ဝင္စာထဲက အေကာင္းဆံုးမုန္႔ ေတြကို ခ်ေကြၽးပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြဝိုင္းစားၾကရင္း ဆရာႀကီးက ''ဒီေကာင္ေတာ္ တယ္၊ ဥာဏ္လည္းေကာင္းတယ္'' ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနေတာ့ လူၾကားထဲ ေနရထိုင္ရေတာင္ခက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆို က်ေနာ္က်က္လို႔ရမယ္မွန္း ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်က္လို႔ရႏိုင္တာပဲေလ။ ဘာသာတရားနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးခ်င္လို႔။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းက်က္ခိုင္းတာ၊ မက်က္လို႔၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ က်က္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္မွက်ေနာ္သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေၾကာင့္ ရတနသုတ္ကေန ဓမၼစၾကာ၊ ေမတၱာသုတ္၊ ပ႒ာန္းေတြပါ အားလံုးက်ေနာ္အလြတ္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းက မနက္ (၅) နာရီထၿပီး ပ႒ာန္းတစ္ရက္၊ ဓမၼစၾကာတစ္ရက္၊ ပရိတ္တစ္ရက္ ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ၾကတယ္။ အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္က မထဘူး။ သူမ်ားေတြ ႐ြတ္လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ေပအိပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာႀကီး ကမရဘူး။ အတင္းလာႏႈိးၿပီး ထ႐ြတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ႐ြတ္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ မထခ်င္ဘဲနဲ႔ သူလာ လာႏႈိးလို႔ ထ႐ြတ္ေနရတယ္။ အဲဒါ ဆရာႀကီးခ်ေပးတဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးေစ့ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိလာရတယ္။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတရားကို တကယ္ယံုၾကည္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး တရားဘာဝနာ ကိုေတာင္ က်င့္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးေက်းဇူးဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သိလာရ တယ္။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက က်ေနာ္ ခုလိုဗုဒၶတရားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ေနၿပီဆိုတာ ဆရာႀကီးသိမသြား႐ွာဘူး။ သူနဲ႔ လူခ်င္းျပန္ဆံုၾကရင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဘာသာတရား အေၾကာင္း က်ေနာ္ သိနားလည္ထားတာေတြေျပာဖို႔၊ ေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ ေျပာခြင့္မရေတာ့ ဘူး။ ဒါထက္... သူ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေစ၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနၿပီ ဆိုတာ သူသိမသြားရလို႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေျပာသံ၊ ဆိုသံတခ်ိဳ႕ၾကားရတယ္။ ဆရာတင္မိုးဟာ လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္သူ၊ ဘာသာတရားမ႐ွိသူ'' တဲ့ေလ။ လက္ဝဲဝါဒယံုၾကည္မႈဆိုတာ ထားပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မျပဳလိုဘူး။ လူတိုင္း ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝါဒကို စြဲကိုင္ယံုၾကည္ခြင့္ ႐ွိၾကတာခ်ည္း ပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ္ယံု။ အေရးႀကီးတာက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အႏၲရာယ္မေပးတဲ့ ဝါဒျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ဝဲဝါဒကိစၥ က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာလိုဘူး။ တစ္ခါမွလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကိုမေမး ၾကည့္ဖူးဘူး။ သူကလည္း အဲဒီအေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ေျပာသံမၾကားရဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးနဲ႔ ေလးေလးလို႔ေခၚတဲ့ဦးထြန္းေဝအေၾကာင္းေတာ့ တဖြဲတႏြဲ႕ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေျပာခဲ့ဖူးတာ ပဲ႐ွိတယ္။
အခုက်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဆရာႀကီးမွာ ဘာသာတရား မ႐ွိဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါကို က်ေနာ္လံုးဝ လက္သင့္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိေျပာတဲ့သူေတြဟာ ဆရာႀကီး အေၾကာင္း ဂဃဏန မသိၾကလို႔ တဆင့္စကား နဲ႔ ေျပာေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္ကာလမွာ သူ႕ေမြးေန႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ သူ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အင္မတန္ ႏွိိမ့္ခ်တတ္ၿပီး မာန္မာနကင္းစင္တဲ့သူပါ။ ဘာသာတရား ကိုလည္း အလြန္ေလးစားတယ္။ အထင္႐ွား ဆံုး သာဓကနဲ႔ျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ (၅)ေဆာင္မွာ (၂၉၅)ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေလး တစ္ပါး ႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက အသက္ (၃ဝ) စြန္းစြန္းဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔အသက္ ေခါက္ခ်ိဳး ေလာက္ကြာတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႔ ဆံပင္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ စာခ်ဘုန္းႀကီးလုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ဆီက အဘိဓမၼာ သင္ယူခ်င္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ သင္ေပးပါတယ္။ ထူးျခားတာက ဆရာ ႀကီးဟာ မသင္ခင္မွာေရာ သင္ၿပီးမွာပါ အဲဒီဘုန္းႀကီးေလးကို ကုန္းဦးခ်တာပါပဲ။ ကန္ေတာ့တာမွ ထိျခင္း ငါးျဖာဆိုသလို နဖူးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထိၿပီး ႐ို႐ိုေသေသလက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့တာပါ။ စားစရာေလးေတြယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေလးကို သြားေပးတဲ႕အခါမွာလည္း ရိုရုိေသေသလက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ၿပီးမွ ေပးတာပါ။
က်ေနာ္က ဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ 'ကတံုး' လည္းမဟုတ္၊ သကၤန္း လည္းမစီးထားဆိုေတာ့ လူပဲေပါ့။ ဆရာႀကီးနဲ႔လည္း အသက္အရမ္းကြာတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ရတာလဲ လို႔ေမးဖူးတယ္။ ဆရာႀကီးက ''ရဟန္း''ဆို တာ ဝိနည္းနဲ႔အညီ သကၤန္းစီးၿပီးရင္ ဝိနည္းမခ်ိဳးေပါက္သ၍ အဲဒီရဟန္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ သကၤန္းခြၽတ္ လို႔မရဘူး။ ႐ုပ္ဝတၴဳျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုပဲ အတင္းခြၽတ္လို႔ရခ်င္ရမယ္။ ရဟန္းအျဖစ္ကေတာ့ ဖယ္႐ွားလို႔မရ ဘူး။ ရဟန္းက ရဟန္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးက ဝိနည္းမခ်ိဳးေဖာက္ပါဘဲနဲ႔ အဓမၼသကၤန္းခြၽတ္ ေထာင္ထဲ ထည့္ခံ ထားရတာ။ ခုထိ သိကၡာမခ်ေသးလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ ရဟန္းလို႔ ခံယူေနေသးတယ္။ ရဟန္းလိုပဲ က်င့္ ႀကံေနေသးတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနတယ္။ အဲဒီတရားေတာ္ေတြကို ငါ့ကို ပို႔ခ်ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ရိုရိုေသေသကန္ေတာ႕တာလို႕ . . . စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပ တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ညေနခင္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးတို႔ သြားထိုင္ေလ့ ႐ွိတဲ့ ေစတီေလးတစ္ဆူ႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီး တစ္ခါမွ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီထဲမဝင္ဘူး။ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီ ထဲက ထြက္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ''ေစတီဆိုတာ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့အရာပဲ။ အဲဒါကို ၿဖိဳခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ ေက်ာက္၊ သဲေတြပဲ ထြက္လာမွာေပါ့။ ဒါကို ဆရာႀကီးက ကန္ေတာ့ေနေတာ့ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္အပံုႀကီးကို ကန္ေတာ့ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္ .. မဟုတ္ဘူးလား..''လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ''မင္းေျပာသလို အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတဆိုတာ႐ွိတယ္။ ေက်းဇူးတရားကို အေလးအျမတ္ ျပဳတာနဲ႔ အေမြအႏွစ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္တယ္ဆုိတာ ႐ွိတယ္။ ဥပမာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းအမိုးတို႔ ေကြၽး ေမြးခဲ့တာေတြကို မင္းေက်းဇူးမတင္ဘူးလား။ သူတို႔ေက်းဇူးကို ရည္မွတ္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းမထားဘူးလား။ ဒီလိုပဲေပါ့။ ေစတီဆိုတာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေမြအႏွစ္ ေတြပါပဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ေက်းဇူးကိုရည္မွတ္ ၿပီး အထိမ္းအမွတ္လုပ္ တည္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ရည္မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအစဥ္အလာ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေ႐ွးလူေတြက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာၾကလို႔ ခုထိ႐ွိေနၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာဆို တိမ္ေကာပ်က္စီးကုန္ၾကတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ တို႔ေတြကလည္း လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ သြားရမယ့္တာဝန္႐ွိတယ္။ ဒါမွ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့လူသားျဖစ္မွာ..'' လို႔ က်ေနာ္နားလည္ႏိုင္ေလာက္မယ့္စကားေတြ ေ႐ြးၿပီး တခုတ္တရ႐ွင္းျပခဲ့တာပါ။
ဒီလိုမ်ိဳး ဘာသာတရားအေပၚ ၾကည္ညိဳအေလးျမတ္ ထားတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဘာသာတရားမ႐ွိသူ''လို႔ ေျပာဆိုတာကို က်ေနာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ခု အသက္႐ြယ္ ႀကီးမွ သက္ဝင္ ယုံၾကည္လာတာျဖစ္မွာေပါ႕။ ငယ္ငယ္ကေတာ႕ ဘာသာတရားရွိခ်င္မွရွိမယ္ ''လို႕ အဲဒီလို လွည့္ ေျပာၾကရင္လည္း က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ။ ဆရာႀကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႕ႀကီးျပင္းလာသူပါ။ သူဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက ျမန္မာတျပည္လုံး ျမန္မာစာပထမဆု ရခဲ႕တယ္။ အဲဒီ႕ဂုဏ္ထူးရျမန္မာစာအေျဖလႊာစာစီစာကုံးမွာ ပရိတ္တရားေတာ္ထဲက ေႏြဦးအလွကို ပါဠိလို အပိုဒ္လိုက္ကိုးကားၿပီး ထည္႕ေရးထားတာ။ ဒါကိုၾကည္႕ရင္ ဆရာႀကီးဟာ ငယ္ငယ္ကတည္း က သူ႕ႏွလုံးလားထဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိန္းဝပ္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပဲ ။ အဲဒီ႕အျပင္ ဆရာႀကီးဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိုသက္ဝင္ယုံၾကည္သူသက္သက္မဟုတ္ဘဲ တရားေတာ္ နဲ႕အညီတစ္သက္လုံး က်င္႕ႀကံေနထိုင္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူျငင္းဦးမွာလဲ. . . ။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးမရွင္းတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အထင္အျမင္လြဲၾကတာပါ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက က်ေနာ္႕ကို ဒီလိုေမးဖူးပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးက ကပ္စီးနည္းတယ္ဆို ။ သူ႕ေထာင္ဝင္စာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေကြၽးဖူးဆို . . ဟုတ္လားတဲ႕ ။ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္အံ႕အားသင္႕သြားတယ္။ တကယ္႕ကို ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ာ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက သူမ်ားေျပာတာၾကားလို႔ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး စကားအျဖစ္ေမးၾကည္႕တဲ႕သေဘာပါဘဲ။ ဘယ္က ၾကားတယ္ဆိုတာလည္း သူေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ေလ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ က ဆရာႀကီးဟာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႕ေငြဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ မက္ေမာခဲ႕တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာပါပဲ။ ေငြအေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွစကားထဲေတာင္ ထည္႕ေျပာခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ မဆလပါတီမဝင္လို႕ အၿငိဳးခံထားရၿပီး ေနာက္ေတာ႕ က်ဴရွင္ျပလို႕ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ တကၠသိုလ္က အနားေပး ေတာ့ သူ႕မွာေနစရာအိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုဆင္းရဲခဲ႕တာ သူနဲ႕နီးစပ္သူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အဲဒီလို ေငြေၾကးရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ႕တဲ႕သူဟာ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ေလးကို မက္ေမာေနပါ႕မလား။ စဥ္းစားသာ ၾကည္႕ၾကပါေတာ့။
ဆရာႀကီးရဲ႕ထမင္းစားဝိုင္းမွာ သူကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေထာင္ဝင္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး သူ႕ရွိတာနဲ႕မွ်စားေနၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႕တစ္ဝိုင္းထဲစားၿပီး ဆရာႀကီးကို အစစအရာရာ လုပ္ကိုင္ ေပးေနတဲ႕ ကိုသိန္းေအာင္ အသိဆုံးပါ။ ဆရာႀကီးက ( ၁၄ )ရက္တစ္ခါ ေထာင္ဝင္စာလာတယ္။ သူ႕အိမ္ကထည္႕ေပးလိုက္တဲ႕ အစားအစာေတြဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းစားရင္ ( ၁၄ )ရက္ မဟုတ္ ဘူး၊ တစ္လစားေတာင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက မရွိတဲ႕သူေတြနဲ႕ မရွိအတူ ရွိအတူ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး မွ်ေဝစားေသာက္တာပါ။ေထာင္ဝင္စာလာလို႕ အခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ကို လွည္႕ကိုမၾကည္႕ေတာ႕ဘူး ။ ထမင္းဝိုင္းကို အၿပီး အပ္လိုက္တာပဲ။ ထမင္းဝိုင္းက စီစဥ္တဲ႕သူက စီစဥ္ၿပီး သူ႕ကိုထည္႕ေကြၽးတာပဲစားတယ္။ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါ တစ္ခါဖူးမွမေတာင္းဖူးဘူး ။ ရဲေဘာ္ႀကီးကိုသိန္းေအာင္က အားလုံးသိမ္းဆည္းၿပီး စီမံေပးတာ။ တခါတေလ စားစရာျပတ္သြားတဲ႕အခါေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက တစ္ခါမွ မညည္းဖူးဘူး ။ သူ႕ထည္႕ေကြၽးတာနဲ႕စားတာပဲ။ တကယ္ဆို သူ႕အသက္အရြယ္ သြားေတြလည္း မရွိဆိုေတာ့ အခြင့္ထူးယူမယ္ဆို ယူခြင့္ရွိလ်က္နဲ႕ သူမယူဘူး ။ ဒါေတြအားလုံး သူ႕ဝိုင္းစားေတြ အသိဆုံးပါ။ အထူးသျဖင္႕ကိုသိန္းေအာင္ႀကီး အသိဆုံးပါ။
တခါတေလဆရာႀကီး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီက စားစရာေတာင္းရင္ သူပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ သူယူေပးလို႕ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ယူေပးတာမိ်ဳးမလုပ္ဘူး။ ကိုသိန္းေအာင္ကိုေမးတယ္။ ရွိေသးရဲ႕လား ရွိရင္ နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ။ မရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး ။ အဲဒီလိုခြင့္ေတာင္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ဆရာႀကီးဟာ အရမ္းလည္း အားနာတတ္တယ္။ တစ္ဖက္သားကို အရမ္းငဲ့ညွာတတ္တယ္။ ဒီလိုစိတ္အခံရွိတဲ႕ ဆရာႀကီးကို ခုနကလို ေျပာၾကတာေတြၾကားရေတာ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသပါတယ္။ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းျပန္ ႀကီးပါလား ။ မေသခ်ာမွဳေတြ ျပည္႕ႏွက္ေနပါလားလို႕ ခံစားမိတယ္။ ဂဃနဏမသိဘဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ ေျပာေနေတာ့ တဆင့္စကားတဆင့္နဲ႕မဟုတ္တာႀကီးအဟုတ္ျဖစ္သြားၾကရေရာ။ ခုဆို ကိုတိုးတိုးထြန္း က သူၾကားတာေမးလို႕ေပါ႕။ မေမးဘဲ တကယ္္ထင္ေနရင္မခက္ပါလား ။ ကိုေငြလင္းလည္း ဒီလိုပဲ သိထားတာလို႕ က်ေနာ္႕ကိုေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ရွင္းျပလိုက္ေတာ႕ သူတို႔ေတြ ရွင္းသြား ၾကပါတယ္။ အမွန္သိသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင္႕ ကိုယ္တကယ္မသိဘဲနဲ႕ထင္ေၾကးနဲ႕ ေျပာတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိလ်က္နဲ႕တျခားမေက်နပ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင္႕ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းဘူး ။ အကုသိုလ္ခ်ည္းဘဲ။
ဆက္ပါအုံးမည္..
13 Comments
