ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘေတြက အရမ္းကို လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးထားတဲ႔ သေဘာမွာရွိတယ္။ ကေလးပဲ ေဆာ႔ပါေစ ဆိုၿပီး ဘယ္ေလာက္ေဆာ႔ေဆာ႔ မေျပာဘူး။ ခုေခတ္ကေလးေတြလိုလဲ စာေတြက မဖိစီးေသးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘေတြက ႀကီးႀကီးမားမား သိပ္မေမွ်ာ္လင္႔တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ေလ။ အဲဒီေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဘ၀ေတြက ျပန္ေတြးရင္ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသား။
ေပ်ာ္ဆို အေဖာ္ကလဲ ေကာင္းတယ္ေလ။ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ဆိုေတာ႔ အုပ္ေတာင္႔တယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။ ဘာကစားကစား၊ ဘယ္သြားသြား တတြဲႀကီးဆိုေတာ႔ အိမ္ကလဲ စိတ္မပူဘူးေပါ႔။ ကိုယ္တို႔က အငယ္ေတြဆိုေတာ႔ အႀကီးေတြလုပ္ရင္ အကုန္လိုက္လုပ္ပဲ။ အထင္လဲႀကီးတယ္။
ကိုယ္႔အမေတြထဲက အမအလတ္ မေအးက ဟာသ သမား။ သူက အိမ္ကုိ ဧည္႔သည္တေယာက္ လာလည္လို႔ ျပန္တာနဲ႔ သူက အဲဒီဧည္႔သည္ရဲ႔ အမူအယာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လုပ္ျပႏိုင္တယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ဆိုရင္ သူလုပ္ျပတာ ရီရလြန္းလို႔ ငါ႔သမီးရယ္ ေတာ္ပါေတာ႔ ေျပာရတယ္။ အျမဲေတြ႔ေနက်အေဖက သတိမထားမိဘဲ သူက ကေလးေပမဲ႔ တခ်က္ၾကည္႔တာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႔ အမူအရာကို တေၾကာင္းဆြဲလုပ္ျပတတ္တယ္။အေဖတို႔မွာ ေနာက္တခါ အဲဒီလူနဲ႔ေတြ႔ရင္ မရီမိေအာင္ မနည္းသတိထားေနရတာ။ ေမာင္ႏွမအားလုံးထဲမွာ ဟာသဥာဏ္ အရႊင္ဆုံးလို႔ ေျပာရမွာေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ ဧည္႔သည္လာရင္ ကိုယ္တို႔က အိမ္ထဲက အျမဲေခ်ာင္းၾကည္႔တာ။ သူျပန္ရင္ မေအး ဘယ္လိုလုပ္ျပမလဲ သိခ်င္လို႔၊ ရီခ်င္လို႔။ ေနာက္တခုက ဧည္႔သည္ကို ေကၽြးတဲ႔မုန္႔ေတြ ပိုရင္ စားခ်င္လို႔။ အေမက ဘယ္ေတာ႔မွ ကိုယ္တို႔ကို အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မကန္႔သတ္ဖူးဘူး။ ႀကိဳက္သေလာက္စား ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ ဘယ္ေလာက္စားရစားရ ဧည္႔သည္ကို ေကၽြးတယ္ဆိုရင္ အမြန္အျမတ္ပဲ၊ ကိုယ္႔ဟာထက္ ပိုေကာင္းတယ္ပဲ ထင္တာကိုး။
အဲဒါနဲ႔ လိုက္ကာၾကားထဲက ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနတတ္တာေပါ႔။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြကလဲ ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနတာ သိမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးေတြဆိုေတာ႔ ဘာေျပာမွာလဲ။ ၾကည္႔..ၾကည္႔ပေစေပါ႔။ တခါတေလမ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထပ္ၿပီး ၾကည္႔ၾကေတာ႔ လိုက္ကာတန္းျပဳတ္က်ၿပီး တေထြးႀကီး အရွိန္လြန္ၿပီး ဧည္႔သည္ေရွ႔ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ သြားတာကလဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါဆိုလဲ အေဖက ေအာ္ ငါ႔သမီးေတြ တယ္ေဆာ႔တာကိုး ေလာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ေတြကလဲ ကုန္းထ ၿပီး ျပန္၀င္ေျပးၾကတာပဲ။
ဧည္႔သည္ျပန္ရင္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႔ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပးၿပီး မုန္႔ေတြ ၀ိုင္းလု စားၾကတာ။ တခါတေလ ဧည္႔သည္က ထီးက်န္ခဲ႔လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိတ္က်န္ခဲ႔လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဧည္႔္ခန္းထဲကို ျပန္၀င္လာရင္ ပက္ပင္းမိေတာ႔တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲေလ။ ကေလးကိုး။
ေနာက္တခါ ထုပ္စီးတိုးတို႔၊ ေျခတေပါင္က်ိဳးတို႔ ကစားရတာ ပ်င္းရင္ ျခံထဲမွာ ရွိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လုံး စုလိုက္ၾကတယ္။ ကေလးတအုပ္ႀကီး ေပါ႔။ အဲဒါကို မေအးက ဦးေဆာင္ၿပီး လမ္းမွာ ျဖတ္သြားတဲ႔ လူႀကီးတေယာက္ေယာက္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ လမ္းေမးတယ္။
"ဦး အင္းလ်ားေဆာင္ကို ဘယ္လို သြားရလဲဟင္" ေပါ႔။ "သမီးတို႔ အေဒၚဆီကို သြားခ်င္လို႔" ေပါ႔။ အဲဒါဆို အဲဒီအေမးခံရတဲ႔ လူႀကီးက စိတ္အရမ္းပူသြားၿပီ။ သမီးတို႔ လူႀကီးမပါဘူးလား၊ ဘာလုပ္ဖို႔ သြားမွာလဲ ဘာညာေပါ႔။ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စိတ္လဲ ပူခ်င္စရာေလ။ ကိုယ္တို႔ ကေလးအေသးေလးေတြကလဲ ေနာက္မွာ ပါေသးတယ္၊ ကြိက်ိ ကြိက်ိနဲ႔ တအုပ္လုံး ကေလးေတြခ်ည္း။ တကယ္ေတာ႔ သူဒီလို စိတ္ပူေအာင္ ဖန္တီးထားတာ မသိရွာဘူး။
အဲဒါနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးလဲ ကေလးေတြဆိုေတာ႔ လမ္းေပ်ာက္ကုန္မွာလဲ စိုးတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အင္းလ်ားေဆာင္က အေဒၚဆိုတာဆီ လိုက္ေတာင္ ပို႔လိုက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သူ႔မွာကလဲ သြားရအုံးမွာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူက လမ္းမမွားေအာင္ အေသအခ်ာ ကို ရွင္းျပေတာ႔တာပါ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီ အင္းလ်ားေဆာင္တို႔ဆိုတာ ကိုယ္တို႔က ညတေရးႏိုး ထ ေမးေတာင္ သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီနယ္ေျမမွာ ေမြးခဲ႔တာ၊ ႀကီးတာဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္တခုလုံး ကိုယ္တို႔ ေဆာ႔ခဲ႔တဲ႔ ေျခရာခ်ည္းေလ။
"ကဲ သမီးတို႔၊ ေရွ႔ကပုဂံလမ္းေလးကို ေတြ႔လား၊ အဲဒီကေန တည္႔တည္႔ႀကီးသြား၊ ဘယ္ကိုမွ မေကြ႔နဲ႔ေနာ္..ၿပီးေတာ႔ လမ္းဆုံးေရာက္ရင္ ညာဖက္ကို ခ်ိဳးလုိက္၊ သိၿပီလား သမီး၊ ဘယ္ဘက္လဲ.."
"ဟုတ္ကဲ႔ ညာဖက္ပါ ဦး၊ ညာဖက္ဆိုတာ ဒီဖက္ မဟုတ္လားဟင္" (ညာဖက္ဆိုၿပီး ဘယ္ဘက္ကို ျပၿပီး တလြဲလုပ္လိုက္ေသးတာ..)
"အင္း ငါ႔ႏွယ္၊ စိတ္ပူပါ႔ကြာ၊ ကဲ လာလာ ဦးလိုက္ျပမယ္.."
အဲဒီေတာ႔ မ်က္ႏွာေသေလးေတြနဲ႔ သူလမ္းျပတာ လိုက္သြားၾကတယ္။ သူျပတဲ႔ လမ္းအတိုင္းလဲ ဆက္သြားသလိုလို လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ သူကလဲ သူ႔ခရီးသူ ဆက္မသြားႏိုင္ေသးဘဲ ကိုယ္တို႔အုပ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔လို႔॥။ ၿပီးမွ ကိုယ္တုိ႔လဲ ခြိခြိ ခြိခြိ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပးလာၾကေရာ၊ သူ႔ေဘးက ျဖတ္ၿပီး ျခံထဲေတာင္ ေျပး၀င္ သြားေသး။ သူလဲ ပထမေတာ႔ အံ႔အားသင္႔လို႔။ ၿပီးမွ ေနာက္ မွန္း ရိပ္မိၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ထြက္သြားေတာ႔တာေလ။
တခါတေလက်ေတာ႔လဲ တမ်ိဳး ကစားၾကေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ျခံေရွ႔မွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ ရွိေတာ႔ အဲဒီတုန္းက ၁၆ ကားႀကီးေတြ ေျပးတယ္။ ပုဂံလမ္းထိပ္ေပါ႔။ ဒီလိုပဲ ကေလးေတြ တအုပ္ႀကီး ျခံထိပ္မွာထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနၾကတာ။ ေနာက္ေတာ႔ မေအးက အၾကံရတယ္။
ဘတ္စ္ကားလာရပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ကုိက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားဆီ ေျပးၾကတာကိုး။ ဘတ္စ္ကားကလဲ စီးမယ္ထင္ၿပီး ေစာင္႔တယ္။ စပယ္ယာကလဲ ဟုိး ဆရာေရ႔..၊ ကေလးေတြ လိုက္မယ္ တဲ႔။ ဆယ္ျပားေတြ လိမ္႔လာတယ္ တဲ႔။ (အဲဒီေခတ္တုန္းက ဘတ္စ္ကားခက ဆယ္ျပားကိုး)။ ကိုယ္တို႔လဲ ဘတ္စ္ကားနားေရာက္ေတာ႔ တက္မလိုလိုနဲ႔ တခါတည္း ဘတ္စ္ကားကို ေက်ာ္ၿပီး ေျပးသြားတယ္။
စပယ္ယာကလဲ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည္႔လို႔။ ေစာင္႔ေနတာ..ေစာင္႔ေနတာ။ တက္မယ္ ထင္လို႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ဟုိေရွ႔မွာပဲ သိပ္အေရးႀကီးေနသလိုလို ပုံလုပ္ၿပီး သူ႔ကိုေက်ာ္ၿပီး ေျပးသြားၾကတာ။ စပယ္ယာလဲ စိတ္ဆုိး၊ ဒရုိင္ဗာလဲ စိတ္ဆိုးၿပီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္သြားတာ။ ကိုယ္တို႔မွာ တခြိခြိ ရီမဆုံးဘူး။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆာ႔ခဲ႔တာေလးေတြ သတိရလို႔ ျပန္ေျပာျပတာ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ျဖဴစင္ၿပီး အပူအပင္ကင္းတဲ႔ ကေလးဘ၀ကို ျပန္သတိရမိတာပါေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
ျပႆနာက ဖိတ္စာေ၀တဲ႔အခါမွာပါ။ တခ်ိဳ႔က ဖိတ္စာရေတာ့ နားလည္လို႔ သေဘာက်ၿပီး ျပဳံးၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။ “ပထမအကြက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေလ၊ ၀လုံးအပိန္ေလးက သူ ေပါ႔ဟာ၊ ၀လုံး ၀ိုင္း၀ိုင္းပုပုကေတာ့ ငါေပါ႔။ ပထမေတာ့ မသိၾကေသးဘူးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ေရာ၊ ခင္သြားေတာ့ ျပံဳးသြားတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ အဲလိုအသည္းပုံေလး ျဖစ္သြားေရာ။ ပုံက တကြက္ၿပီး တကြက္ ဘယ္ဘက္ကို ဆက္ၾကည္႔ရသြားတယ္” အမေလး ေမာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။