တေလာကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းေဘးမွာ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို အစီအရီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပထားတာေတြ႔တာနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ ၀င္ၾကည္႔မိတယ္။ ပုံေလးေတြက ေကာင္းပါတယ္။ အေပ်ာ္တမ္းဆြဲတယ္ ဆိုေပမဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဆြဲသေလာက္ ေကာင္းမြန္တာပါ။ ပန္းခ်ီဆရာက ခပ္ငယ္ငယ္ မုတ္ဆိတ္ေရးေရး နဲ႔ အေ၀းကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ မ်က္လုံးရီရီေတြနဲ႔ပါ။
ကိုယ္လဲ နားလည္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ေနမိတာ။ အဲဒီထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတကားကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အေတာ္ဆြဲေဆာင္သလိုရွိတာမို႔ ရပ္ၿပီး ေငးမိတယ္။ သူသုံးထားတာ ဆန္႔က်င္ဖက္အေရာင္ေတြကို လွလွပပ တြဲသုံးသြားတာမို႔ တျခားကားနဲ႔မတူ၊ တမ်ိဳး လွ ေနတာပါပဲ။ ညေနခင္းမွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနပုံရတဲ႔ လူပင္လယ္ႀကီးကို ဆြဲထားတာ။
ဒါနဲ႔ ေအးလဲေအး၊ ေမွာင္စလဲ ျပဳလာၿပီမို႔ ဆက္မၾကည္႔ေတာ႔ဘဲ ပန္းခ်ီဆရာကို ျပဳံးႏွဳတ္ဆက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တယ္။ လမ္းမွာလဲ စဥ္းစားလာမိတာ။ ၾကည္႔သမွ် ပန္းခ်ီကားအားလုံး တြဲဖက္ညီတဲ႔ အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ စပ္ဟပ္ဆြဲထားတာ ခ်စ္စရာ..။ ဟာမိုနီ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုေပမဲ႔ ဘာလို႔ ဟုိပန္းခ်ီကားကိုပဲ အေတြးထဲမွာ သယ္လာရပါလိမ္႔ လို႔ေပါ႔။
တကယ္ေတာ႔ မတူညီတဲ႔ ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ရင္လဲ အလွဆိုတာ ျဖစ္ေပၚတတ္တာပဲ။ အဲဒါကို ေတြးမိလို႔ အေဖစပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သတိရသြားတာနဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ျပန္ရွာ ၾကည္႔မိတယ္။
အဲဒီကဗ်ာကို အေဖက စန္ဒီေယးဂိုးျမိဳ႔က လာဟိုယာကမ္းေျခကို ေရာက္တုန္းမွာ စပ္ခဲ႔တယ္ လို႔ ေအာက္ေျခမွတ္စုေလး ေရးထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံးေနာ္။ ေခါင္းစဥ္က ဆန္႔က်င္႔ဖက္တို႔ ညီညြတ္မွဳ တဲ႔..။
ျမသားပင္လယ္၊ သမုဒ္က်ယ္မွာ
လွိဳင္းစြယ္ လိွဳင္းၾကမ္း၊ လွိဳင္းငါးမန္းေတြ
ေသြးျဖန္ျဖန္းထ ၀ိုင္းအုံၾကြလဲ
ကမ္းစ သဲျပင္၊ ေနေရာင္လြင္မွာ
ဖ်ံလ်င္တစု၊ ဘာမမွဳဘဲ
သူ႔သဘာ၀၊ လဲေလ်ာင္းၾကတယ္
တက္ၾကြမွဳနဲ႔ ျငိမ္သက္မွဳ..။
ဆန္႔က်င္ဖက္တို႔ ညီညြတ္မွဳ..။
တင္မိုး
၁၊ ၁၊ ၂၀၀၄
ကိုယ္လဲ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရင္း ဆန္႔က်င္ဖက္တို႔ ညီညြတ္ရင္လဲ အလွတရားပဲလို႔ ဆက္ေတြးမိေနပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
