အိမ္ လို႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ မိသားစု စုံစုံညီညီနဲ႔ ညေနထမင္း၀ိုင္းမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး စကားေျပာၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ႔ အိမ္ေလးေတြကိုပဲ သတိရမိတယ္။ အိမ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္မွာကိုက ခ်စ္ခင္မွဳ၊ ေႏြးေထြးမွဳေတြ ပါ၀င္ ေနတဲ႔ သေဘာမဟုတ္လား။
ေလာကထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေတြ တအိမ္ၿပီး တအိမ္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းေရႊ႔ေနခဲ႔ရေတာ႔ တခါတေလက်ေတာ႔လည္း အိမ္ဆိုတာကို စြဲလန္း ခ်စ္ခင္ဖို႔ဆိုတာလဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္႔အိမ္လို႔ သတ္မွတ္ လက္ခံပါမွ။ ေနရသမွ် စိတ္ၾကည္ႏူး ေအးခ်မ္းပါမွ အိမ္ ျဖစ္တာလို႔ နားလည္မိသူကိုး။
ကိုယ္႔ကို ေမြးေတာ႔ တကၠသိုလ္၀န္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေနခြင္႔ေပးတဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ပုံဂံျခံ၀င္းဆိုတဲ႔ အိမ္ေလးမွာ။ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစု အသိုက္အ၀ိုင္း ၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔ ကေလးဘ၀ဆိုတာလဲ မရွိမရွားဆိုေပမဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပဲ။
အဆင္႔အတန္းခြဲမွဳဆိုတာလဲ မရွိ၊ အျပိဳင္အဆိုင္ဆိုတာလဲ မသိ၊ သူ႔ရွိရင္ ကိုယ္ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ ကိုယ္႔ရွိရင္ သူ၀မ္းသာပဲ။ လူႀကီးေတြကလဲ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကို ကိုယ္႔တူ၊ တူမေတြလို။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကိုယ္႔ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြလို ေနခဲ႔ၾကတာ။
ဒီလို ေနလာလိုက္တာ ကိုယ္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေျပာင္းရဖို႔ ၾကံဳလာတယ္။ အစိုးရမင္းမ်ားက တကၠသိုလ္မွာ အေဖ အလုပ္လုပ္စရာ မလိုေတာ႔ လို႔ဆိုတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက ျခံေလးမွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီျခံေလးက ျခံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ကသြယ္ေခ်ာင္းလို႔ ေခၚတဲ႔ေခ်ာင္းေလးတခု ပတ္စီးေနတယ္။
ျခံေလးကို ၀ယ္စ က မိုးရြာႀကီးထဲ ျခံထဲမွာ ေရေတြေဖြးေနတဲ႔ အိမ္ေသးေသးေလးကို ကဗ်ာဆန္တယ္ဆိုၿပီး အေဖနဲ႔အေမက ခ်က္ခ်င္း ႀကိဳက္ခဲ႔ၾကတာ။ တကယ္အိမ္ေဆာက္မယ္ ဆိုေတာ႔ အဲဒီကဗ်ာဆန္တဲ႔ ေခ်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ပိုက္ဆံကုန္တာပါ။ အိမ္ရဲ႔ သုံးဖက္ သုံးတန္မွာ ေခ်ာင္းက ပတ္စီးေနေလေတာ႔ ေျမေတြပါမွာစိုးလို႔ ေျမဖို႔ရ၊ ေျမႀကီးအနက္ ၈ေပ တံတိုင္းတူးၿပီး အုတ္တံတိုင္းကာရလို႔ေလ။
အခု လက္ရွိအိမ္ေသးေသးေလးကို ဖ်က္ၿပီး မိသားစု ေနလို႔ရေအာင္ အိမ္ကေလး တလုံး ေဆာက္မယ္လို႔ ၾကံစည္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္႔မိသားစုတင္ မဟုတ္၊ အေဖရဲ႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကပါ သူတို႔ပါ အိမ္ေဆာက္မေလာက္ ၀ိုင္းစဥ္းစားရေတာ႔တာ။
ပထမဆုံး အေဖ႔ဆီကို RIT က ဗိသုကာဆရာ၊ ဆရာေရႊက အိမ္ပုံစံေလး ႏွစ္ခု ဆြဲလာတယ္။ တခုက တထပ္အိမ္ လုံးခ်င္းေလး။ ခ်စ္စရာေလးပါ။ ေနာက္တခုကေတာ႔ အိမ္အခၽြန္ေလးမွာ လမ္းမကို တံတားေလး ထိုးထားတဲ႔ပုံ။ အိမ္ပုံစံက ဆန္းဆန္း၊ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေပါ႔။ အိမ္က လမ္းမထက္ နိမ္႔ေနတာမို႔ မင္းႀကီးလမ္းကို အိမ္ရဲ ႔ ဒုတိယထပ္နဲ႔မွ တံတားထိုးၿပီး ၀င္ထြက္ရတဲ႔ ပုံစံမ်ိဳးေပါ႔။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က သိတတ္တဲ႔ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီမို႔ အေဖ အဲဒီအိမ္ပုံစံေလး ယူလာေတာ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိမ္ပုံစံကို ျဖန္႔ခင္းၿပီး မိသားစု ၀ိုင္းအုံၾကည္႔ၾကရတာကို မွတ္မိေနတယ္။ ပထမဆုံးကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ ျဖစ္ရမဲ႔ အိမ္ေလးဆိုေတာ႔ စိတ္၀င္စားၿပီး သေဘာက်တာေပါ႔။ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ၾကတာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲမွာက ပိုက္ဆံ ၁ ေသာင္းပဲ ရွိတာ ကိုယ္တို႔အားလုံး သိေနတယ္။ တထပ္အိမ္ေလးက ၃ေသာင္းေလာက္ ကုန္မယ္တဲ႔ (၁၉၈၇ က ေစ်းေပါ႔ေလ)၊ ဆရာေရႊက ခန္႔မွန္းတယ္။ တံတားနဲ႔ အိမ္ေလးက ၁သိန္းခြဲေလာက္ က်မယ္ တဲ႔။ တကယ္က ကိုယ္တို႔ဘတ္ဂ်တ္နဲ႔က ဘယ္တခုမွ မမီဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ အေဖေရာ၊ အေမေရာ ကိုယ္တို႔အားလုံး ဟိုကဗ်ာဆန္တဲ႔ အိမ္ေလးပဲ ႀကိဳက္ေနၾကတယ္။
အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြက အေဖ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ၀ိုင္းေမးၾကေသးတာပါ။ ဆရာ ဘယ္အိမ္ ႀကိဳက္သလဲ တဲ႔။ အေဖက အိမ္အဆန္းေလးကို လက္ညိွဳးထိုးျပေတာ႔ သေဘာက်လိုက္တာ။ သူတို႔ထင္တာ တထပ္အိမ္ေလးကိုပဲ ေရြးမယ္ထင္တာ။ အေဖက ကဗ်ာဆန္တဲ႔အိမ္ေလးကို ေရြးလိုက္ေတာ႔ တကယ္႔ကဗ်ာဆရာပဲ လို႔ ျပံဳးၾကတာေပါ႔။ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္တာကိုး။
ဒါနဲ႔ လူရင္းေတြြက အေဖ အိမ္ေဆာက္မယ္လို႔ ပါးစပ္ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ေတာ႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပါက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူၾကပါတယ္။ က်ေနာ္႔ သစ္ ၁၀ တန္ ပါမစ္က်ထားတာ ဆရာ၊ ဆရာ သုံးပါ၊ ပိုက္ဆံ အဆင္ေျပမွ ေပးေပါ႔ တဲ႔။ အဲဒီလူက ကိုျမတ္စံ တဲ႔။ သစ္စက္ပိုင္တဲ႔ ဦးေရႊမန္းကလဲ က်ေနာ္႔သစ္ေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ သုံး တဲ႔။ ဆရာ႔အတြက္ ကၽြန္းေတြခ်ည္း က်ေနာ္ ဖယ္ေပးထားမယ္တဲ႔။ ေငြစကား မေျပာပါနဲ႔ တဲ႔။
ပိုက္ဆံေတြကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွ မေခ်းရပါဘူး။ မိတ္ေဆြေတြက သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ လာေပးၾကတာ။ ေရႊလက္ေကာက္ေတြကို အ၀တ္နဲ႔ထုပ္ၿပီး လာေပးတဲ႔သူေတာင္ ရွိပါတယ္။ အေဖက ေမတၱာနဲ႔ စာျပတ႔ဲ ေက်ာင္းဆရာ။ ဘာရာထူးရာခံမွလဲ မရွိ။ အေမက ကိုယ္႔တႏိုင္ မူႀကိဳေက်ာင္းေလး ဖြင္႔ထားတာ။ မ်က္ႏွာလုပ္စရာ အေၾကာင္းလဲ မရွိ။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေဖနဲ႔ အေမက အျမဲေျပာခဲ႔တာ။ ဒီအိမ္ေလးက ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ႔ အိမ္ တဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ အဲ႔ဒီ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက အိမ္ေလးကို ၃လ နဲ႔ အၿပီး ေဆာက္ခဲ႔တာပါ။ ဗိသုကာ ဆရာေရႊ က ဂ်ပန္မွာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ ဗိသုကာပညာကို သင္ခဲ႔တာမို႔ ေျမကြက္နည္းနည္းမွာ အထပ္နဲ႔ အိမ္ေလးကို ဂ်ပန္ပုံစံ ဆန္းဆန္းေလး ေဆာက္တတ္တယ္။ သူ႔ ပညာဖိုး ကေတာ႔ ေစ်း ႀကီးလွပါတယ္။ အိမ္ပုံစံဆြဲတာေရာ၊ ေဆာက္တ႔ဲအိမ္မွာ လာေန၊ လာအိပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႀကီးၾကပ္ခေရာ တျပားတခ်ပ္မွ မေပးရပါဘူး။ ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္ေပးတာမို႔ ပိုက္ဆံေပးရင္ မိတ္ပ်က္မယ္ တဲ႔။
ေဆာက္တဲ႔ အိမ္ပုံစံကလဲ အဆန္း၊ ေခါင္မိုးက တျခမ္းအခၽြန္ပဲ ပါတယ္။ အိမ္က ၂ထပ္ခြဲ။ ေပ ၅၀ ေလာက္ ရွည္တဲ႔ တံတားနဲ႔ လမ္းကို ဆက္ထားတာမို႔ အိမ္ေဆာက္တုန္းကဆိုရင္ အထူးအဆန္းပဲ။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆို အင္းစိန္တ၀ိုက္ကလူေတြက ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္မျပန္ေသးဘဲ လမ္းမေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ဘယ္လိုပုံစံ ထြက္လာမလဲ ခန္႔မွန္းၾကတာ။ ျဖတ္သြားတဲ႔ ဆိုက္ကားေတြ အိမ္ကို ေငးရင္း တိုက္ၾကတာလဲ ခဏခဏ။
အဲဒီလို ေဆာက္တုန္း ကိုယ္တို႔မိသားစုက ပုဂံျခံ၀င္းအိမ္မွာေနတုန္းမို႔ တပတ္ကို တခါ ပုံမွန္ အင္းစိန္ကို သြား သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ က်န္တာက အေဖေရာ အေမေရာ ဘာမွလဲ နားမလည္၊ ၾကီးလဲ မၾကီးၾကပ္တတ္ေတာ႔ ဆရာေရႊပဲ အကုန္စီစဥ္တယ္။ ကိုယ္တို႔သြားတဲ႔အခ်ိန္ဆို လက္သမားေတြ ပန္းရံဆရာေတြက ေပ်ာ္လြန္းလို႔။ တပတ္ တပတ္ကို ဘာေလး တိုးတက္လာၿပီ၊ ဘယ္သူ႔အခန္းေလး ၿပီးသြားၿပီဆိုတာ ျပခ်င္လြန္းလို႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ အဲဒါေလးေတြ ၾကည္႔ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာကိုး။
ေနာက္ေတာ႔ လမ္းထဲကလူေတြက အေဖ႔ကို လာေျပာရတယ္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ေတာင္ လက္သမားေတြက မီးထြန္းၿပီး အိမ္ေဆာက္ေနတာမို႔ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရလို႔ပါ တဲ႔။ ေန႔ခင္းဖက္ပဲ ေဆာက္ခိုင္းပါ တဲ႔။
တံတားေဆာက္တဲ႔ေန႔ကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပါ။ မနက္ေရာက္ေတာ႔ တံတားႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာၿပီး လမ္းမနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ဆက္ေနေလေတာ႔ ထူးဆန္းၿပီး ဘယ္ႏွယ္႔အိမ္ပါလိမ္႔လို႔ အလုပ္သြားရတာေတာင္ မသြားခ်င္ သြားခ်င္နဲ႔ ဆိုပဲ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကလဲ ေခ်ာင္း က စီးလို႔။ ညေနခင္း အလုပ္ကအျပန္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ဘဲ ထမင္းဗူးေလးေတြ ေဘးခ်ၿပီး ေငးၾကတာ မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိပါပဲ။
ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာဆရာ႔အိမ္ ဆိုၿပီး အိမ္ပုံစံေလး ပါလာေတာ႔ လူေတြက ပိုစိတ္၀င္စားၾကတယ္။ အေဖကလဲ အိမ္က အခၽြန္ေလးမို႔ “ကဗ်ာေတြ တိမ္အေရာက္ ေရးေရာ႔ဟဲ႔ လို႔၊ ဆရာေရႊ အိမ္ေဆာက္ေပးခဲ႔တယ္” လို႔ ကဗ်ာစပ္ေသးတယ္။
လူေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚၾကတာပဲ။ သူတို႔အိမ္ေတြကို လမ္းညႊန္ရင္လဲ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ဆြဲဆြဲထည္႔တယ္။ “အိမ္အခၽြန္ေလးေလ သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအိမ္ေလးကို ေက်ာ္သြားရင္ ငါတို႔အိမ္ကို ေရာက္ၿပီ” ဆိုတာမ်ိဳး။ “ဟို တံတားေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးဟာေလ” (တံတားေလးနဲ႔ အိမ္ဆိုတာေတာ႔ သိပ္မမိုက္ဘူးေပါ႔။ ကိုယ္တို႔က တံတားေလးမွာ ေနသလို ျဖစ္ေနတာကိုး)။ တခါကေတာ႔ ေၾကးနန္းရုိက္တာမ်ား “ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၊ ဂ်ပန္အိမ္ကေလး၊ မင္းႀကီးလမ္း၊ အင္းစိန္” တဲ႔။ အဲဒါလဲ ကိုယ္တို႔ဆီ ေရာက္တာပဲ။
အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ကိုယ္တို႔ မိသားစု စုံစုံညီညီနဲ႔ ေနခဲ႔၊ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတာ..။ ညေနခင္း မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြက အရမ္းလြမ္းစရာေကာင္းတဲ႔ အတိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိုးတြင္းမွာ ေခ်ာင္းေရစီးသံေလးကို နားေထာင္ရင္း “ကသြြယ္ေခ်ာင္းငဲ႔၊ ငယ္ေပါင္းတမွ်၊ ခ်စ္ခဲ႔ၿပီ” လို႔ ကဗ်ာစပ္တဲ႔ အေဖလဲ အိမ္ေလးဆီ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ႔။ စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေတြ၊ ေဆာင္ေတာ္ကူးပင္ေလးေတြ၊ စံပယ္ပင္ေလးေတြ စိုက္တတ္တဲ႔ အေမလဲ မရွိေတာ႔။ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြလဲ ရုန္းရ၊ ကန္ရ တို႔ဘ၀လဲ တစစီ တကြဲစီပါတကား လို႔ ဆိုရမလို..။
အခုေတာ႔ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ကိုယ္႔အမအႀကီးဆုံး မစံ ေနေနတယ္။ ဘ၀ဒဏ္ကို ကိုယ္တို႔နဲ႔အတူ အိမ္ေလးလဲ အတူခံခဲ႔၊ ရင္ဆိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒီအိမ္ေလးကေနပဲ လုံျခံဳေႏြးေထြးမွဳေတြ၊ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ေမတၱာေတြ၊ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ႔ သတၱိေတြကို ကိုယ္တို႔ ႏွလုံးသားေတြထဲ ထည္႔ေပးခဲ႔တာပါ။
အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
(ဒီေန႔ comment ထဲမွာ မီယာ ဆိုသူက အင္းစိန္အိမ္ကေလး ဘယ္လိုေဆာက္ခဲ႔သလဲ ေရးပါလားလို႔ ေျပာလို႔ သတိတရ ေရးပါတယ္။ မီယာ႔ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
