ဘေလာ႔ဂ္ေလးလဲ ဖုန္တက္ေနၿပီ။
မိတ္ေဆြေတြက စာမေရးတာ ၾကာလို႔ ကိုယ္႔လူ စာေရးေတာ႔ေလ၊ ႏွစ္ကူးေနတာ အဂၤလိပ္ႏွစ္ကူးၿပီးေတာ႔ ကရင္ ႏွစ္ကူး၊ ၿပီးေတာ႔ တရုတ္ ႏွစ္ကူး၊ ေနာက္ ျမန္မာ ႏွစ္သစ္ကူးေတာင္ ေရာက္ေတာ႔မယ္ တဲ႔ဲ။ ဒါေတာ႔ တဆိတ္ ပိုၿပီ ထင္တယ္။
တကယ္က ကိုယ္လဲ ေရးမလို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ။ မေရးျဖစ္တာက သြားကိုက္ေနတာနဲ႔ လက္ပါ ေရာ ကိုက္သြားၿပီး စာမေရးႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ သြားကိုက္ သြားဖုံး ေယာင္တဲ႔ အနာဟာ နာသမွ် အနာေတြထဲမွာ အဆိုးဆုံးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပါးႀကီးေယာင္ကိုင္းေနပါေစ၊ နဂိုက ပါးေဖာင္းၿပီးသားဆိုေတာ႔ နဂိုေဖာင္းပဲ ထင္ၿပီး ရုပ္က သနားစရာလဲ မျဖစ္ျပန္ေတာ႔ ပိုခံရတယ္ ထင္မိတယ္။
အေရးထဲ ကိုယ္ကလဲ သတၱိခဲ ဆိုေတာ႔ သြား ႏွဳတ္တဲ႔ ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြ ျမင္ရင္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတာင္ ျပတဲ႔ ဆရာ၀န္က ကိုယ္႔အမလို ခင္ၿပီး ရင္းႏွီးၿပီးသား။ ကိုယ္ေၾကာက္တတ္မွန္းသိလို႔ အသက္သာဆုံး လုပ္ေပးမွာ ယုံၾကည္ရၿပီးသား။ ဒါေတာင္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေဆးခန္းထဲ ၀င္ရတာပါ။
အခုအခ်ိန္က ပါးစပ္လွဳပ္တာေတာင္ တရားမွတ္သလို သတိနဲ႔ လွဳပ္ေနရေပမဲ႔ လက္ကေတာ႔ လွဳပ္လို႔ရေသးတာမို႔ ကီးဘုတ္ေပၚကို လက္တင္လိုက္ပါၿပီေလ။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔လည္ေတြဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ၿပီးရင္ တီဗီမွာ တပတ္အတြင္း သတင္း လာတတ္တာ သတိရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ တီဗီၾကည္႔ေနတဲ႔လူေတြက ၾကည္႔စရာေတြ ကုန္ၿပီလို႔ သေဘာထားေလသလား မသိ၊ အေညာင္းေတြဘာေတြဆန္႔၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ အခုမွ သတိရသြားသလို ထ လုပ္တတ္တာ။
အခုလဲ ကိုယ္က ကိုယ္စာမေရးျဖစ္တဲ႔ တပတ္အတြင္း ဘာေတြလုပ္ျဖစ္သလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပရရင္ တပတ္အတြင္း သတင္းနားေထာင္ရသလို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ဒါေပမဲ႔ သတင္းက ၾကည္႔သူ မရွိလဲ လႊင္႔ျမဲ လႊင္႔ေနသလို ကိုယ္ကလဲ ဖတ္သူမရွိလဲ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေလွ်ာက္ ေရးေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႔ေနာ္။
ျဖစ္ပုံက ကိုယ္႔အတတ္ကိုယ္စူးတာပါ။ ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို အံ႔ၾသေအာင္ surprise လုပ္တတ္လြန္းလို႔ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ျဖစ္သြားတာ။ ႏွစ္ကူးမွာ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုက မိတ္ေဆြေတြက လာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာၿပီးသား။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ က မဲ႔ သီးေလးသီး အျငိမ္႔ အတူတူၾကည္႔ၾကမယ္ လို႔ ခ်ိန္းၿပီးသား။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ဘာမွ ႀကိဳမေျပာဘဲ အံ႔ၾသ ၀မ္းသာသြားေအာင္ တပတ္ေလာက္ ေစာ လာလိုက္တယ္။
အဲဒီညက ခရစ္စမတ္ၿပီး ေနာက္တည။ ညစာစားေနတုန္း အိမ္ေရွ႔က ဘဲလ္တီးသံ ၾကားေတာ႔ လိုက္ကာၾကားက အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္မိတယ္။ ဟာ..။ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုေတြ႔ေတာ႔ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ အမကို ဖက္ၿပီး ခုန္ေနတာ အိမ္ေရွ႔က ေျမႀကီးေတာင္ နည္းနည္း နိမ္႔သြားသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာ ကိုယ္အံ႔ၾသသြားတာကို ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတဲ႔ အမ ဆိုတာ (စန္တာ က ေပးတဲ႔) ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္မို႔ အႀကီးႀကီးပါလား လို႔။
တကယ္က သူတို႔က နီးနီးနားနား ခရီးထြက္ဖို႔လာတာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲ တခါတည္း အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ႔တာပဲေလ။ ဒီလိုနဲ႔ Nevada က Las Vegas လဲ ေရာက္သြားတယ္၊ Arizona က Grand Canyon ကိုလဲ သြားတယ္။ အဲဒီ႔က အျပန္ Sedona ဆိုတဲ႔ အရမ္းလွတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးကိုလဲ ေရာက္သြားတာေပါ႔။
Las Vegas ဆိုလို႔ ကႏၱာရထဲက နိဗၺာန္ဘုံမို႔ အထင္ေတြ ႀကီးၿပီး ေလာင္းကစားလုပ္၊ ေပ်ာ္ပါးေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔အုံး။ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ လက္တြဲေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာပါပဲ။ လမ္းလဲ ေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ လူေတာင္ ကြ တ ေနတာပါ။ ၾကံဳရာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြမွာ ထိုင္၊ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး ျဖစ္တဲ႔ Venetian ဆိုတဲ႔ Casino မွာ ဗင္းနစ္သားေတြ ဟိုတယ္ႀကီးထဲက ျမစ္ရုိးေလးတေလွ်ာက္ သီခ်င္းဆိုရင္း ေလွေလွာ္တာကို သြားေငးေမာတာပါပဲ။
ကိုယ္ Las Vegas သြားတိုင္း ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြ မေတြ႔ရတဲ႔ (တကယ္က အထပ္ သပ္သပ္ခြဲထားတာပါ) အဲဒီ သီခ်င္းဆိုရင္း ေလွေလွာ္ၾကတဲ႔ ေနရာေလးကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားတာပဲ။ ေအးခ်မ္းလို႔ေလ။ ကိုယ္႔ dream ကလဲ ဗင္းနစ္စ္ျမိဳ႔မွာ ေလွစီးဖူးခ်င္တာမို႔ပါ။ ၿပီးရင္ မဒမ္တူးေဆာ႔တ္ ဖေယာင္းျပတိုက္ ၀င္ၾကည္႔တယ္။ Las Vegas မွာ ကိုယ္တို႔ သြားတတ္တာ ဒါ အကုန္ပဲ။
ႏွစ္ကူးတဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ Grand Canyon သြားေနခ်ိန္ေပါ႔။ ၂၀၀၉ ကိုကူးတဲ႔ ည ၁၂နာရီထိုးတဲ႔ အခ်ိန္က သူမ်ားေတြလို စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းဘူး။ ညႀကီးက ေမွာင္မိုက္လို႔၊ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ ကား တစီးတည္း မိုက္မိုက္မဲမဲ ေမာင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေတာင္ေပၚတက္ေနတဲ႔အခ်ိန္။
ကိုယ္လဲ ႏွစ္ကူးတာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုမလို႔ပါပဲ။ ကားကို လမ္းေဘးမွာရပ္၊ ကားေပၚက ခုန္ဆင္း၊ ဦးထုပ္ေတြ မာဖလာေတြ ေလထဲ ပစ္ေျမွာက္၊ ဟက္ပီးနယူးယား မယ္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကားက ေတာင္ေပၚတက္ေနခ်ိန္မို႔ လမ္းေဘး ကားမရပ္ရ တဲ႔၊ သတိေပး ဆိုင္းပုဒ္ေတြ ေရးထားတယ္။
လမ္းနံေဘးမွာလဲ ႏွင္းေတြက ေဖြးေဖြးလွဳပ္ၿပီး ျဖဴဆြတ္လို႔။ အျပင္ဖက္မွာ -11 ဒီဂရီဆိုလား။ ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပးလို႔၊ ဖုန္းေတြ ဆက္ၿပီး ႏွဳတ္ဆက္မယ္ဆိုေတာ႔ LAက မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆီပဲ ဖုန္းဆက္လို႔ရခဲ႔တယ္။ ေဟး..ဟက္ပီးနယူးယား ဆိုေတာ႔ ၁၂နာရီထိုးဖို႔ တနာရီေတာင္ လိုေသးတာ တဲ႔။ ကိုယ္ေရာက္ေနတာက Arizona မို႔ California ထက္ တနာရီ ေစာေနတာေလ..။ ျဖစ္ပုံက..။
ေနာက္ေတာ႔ ေတာင္ၾကားလမ္းမို႔ network မမိေတာ႔လို႔ ဖုန္းလဲ ဆက္မရေတာ႔လို႔ ဘယ္သူမွ ႏွဳတ္မဆက္လိုက္ရေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားထဲမွာပဲ ငုတ္တုပ္ေလး ထိုင္ၿပီး တမိနစ္တခါေလာက္ ကိုယ္ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္တဲ႔သူေတြကို စိတ္မွာေတြးၿပီး ေဟး..ဟက္ပီးနယူးယား လို႔ ေအာ္ေနလိုက္တာေပါ႔။ ဒါလဲ ေပ်ာ္တာပါပဲ။
Grand Canyon ကေတာ႔ ဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတာပါ။ ကမၻာ႔အံ႔ဘြယ္လဲျဖစ္၊ ဘူမိေဗဒ နဲ႔လဲ ေက်ာင္းၿပီးသူမို႔ ေက်ာက္ေတြကို ခ်စ္မိတာ လြန္သလား။ ေက်ာင္းစာေတြကေတာ႔ ေမ႔ကုန္ပါၿပီ။ သက္ရင္႔ သက္ႏု ေက်ာက္ေတြ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လွေနတာကို တ၀ႀကီး ၾကည္႔ခဲ႔ရတယ္။ သဘာ၀ဟာ အံ႔ၾသေလာက္ေအာင္ လွႏိုင္ပါေပ႔။
ေနာက္..ကိုယ္တို႔က Economy ခရီးသြားနည္းနဲ႔ သြားခဲ႔တာမို႔ ထမင္းဟင္းေတြလဲ သယ္သြားေသးတာ။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ Rest Area မွာ ကားရပ္ေတာ႔ ထမင္းစားၾကမယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ထမင္းေတြ၊ ငါးရံ႔ေျခာက္ဖုတ္၊ လက္ဖက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြ ထုတ္ၾကတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ အိမ္သာက မီးေရာင္ေလး မျမင္မကန္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၆ေယာက္ ေ၀ပုံက် ဟင္းေတြ ပုံၾကတယ္။
ရာသီဥတုကလဲဲ ေအးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ဒါနဲ႔ ထမင္းေပၚ ဟင္းပုံၿပီးေတာ႔ ကားထဲမွာ ျပန္ထိုင္စားၾကတာေပါ႔လို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလေအးေအးမွာ တုန္ခိုက္ရင္း ထမင္း ပန္းကန္ေတြကိုင္ၿပီး “ကားဆီကို ေျပးၾကေဟ႔” တဲ႔၊ တေယာက္က ေလာေဆာ္တယ္။
ကိုယ္ကလဲ ေမွာင္နဲ႔ မဲမဲ ဘာကိုကိုင္ ေျပးရမယ္မွန္း မသိဘဲ ေယာင္နန ျဖစ္ေနတုန္း ကိုရစ္က အဲဒီေရဗူး ယူခဲ႔ တဲ႔၊ လွမ္းေျပာတယ္။ ကိုယ္လဲ ဥာဏ္အလင္းပြင္႔ၿပီး စားပြဲေပၚက ေရဗူးယူၿပီးေတာ႔ ကားဆီကို ေျပးေနတဲ႔ လူအုပ္ေနာက္က ေျပးလိုက္ရတယ္။
ေျပးရင္းတန္းလန္း စဥ္းစားမိတာက ေရဗူးထဲမွာ ေရက တ၀က္ေလာက္သာ က်န္ေတာ႔တယ္၊ ဘာလို႔ ဒီေရဗူး သယ္ေနမလဲေပါ႔၊ ငါေသာက္လိုက္ရင္ ျမန္ျမန္ ကုုန္၊ လႊင္႔ပစ္ရတာပဲဆိုၿပီး ေျပးရင္းတန္းလန္း ေရဗူးကို ေမာ႔ေသာက္လိုက္တာ တမ်ိဳးေတာ႔ ျဖစ္သား။ ေရကလဲ ဘယ္႔ႏွယ္ ေရ ပါလိမ္႔ ခၽြဲတဲတဲ နဲ႔ဆိုၿပီး မီးမိွန္မိွန္မွာ ေသခ်ာၾကည္႔လိုက္တာ အားပါးပါး..လက္ဖက္သုတ္ဖို႔ ယူလာတဲ႔ ဆီပုလင္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဆီက ႏွစ္ဆယ္သားေလာက္ ဗိုက္ထဲ ၀င္ၿပီးေပါ႔..။
ကိုယ္လဲ ခရီး စ ထြက္ကတည္းက ေခ်ာင္းဆိုးေနတာပါ။ ခၽြဲမရွိဘဲ ေခ်ာင္းေျခာက္ႀကီး ဆိုးေနတာမို႔ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္သြားေအာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ဆီေလာင္း လိုက္ရတဲ႔သေဘာပါ။ အေတာ္ေတာ႔ အီလည္လည္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခ်ာင္းလဲ အဲဒီကတည္းက ဓာတ္ၾကမ္းတိုက္လိုက္သလို ျဖစ္ၿပီး လန္႔သြားပုံရတယ္။ လုံး၀မဆိုးေတာ႔ဘူး ဆိုပါေတာ႔။
သြားခဲ႔တဲ႔အထဲမွာေတာ႔ ဆီဒိုးနားဆိုတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးက ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆုံးပါ။ ျမိဳ႔ေလး ေသးေသးမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနၿပီး ေျမႀကီး နီနီ ေတြနဲ႔။ Cathedral ေက်ာက္ေတာင္ေဘးက ေခ်ာင္းကေလး တေလွ်ာက္ လမ္းကေလး ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ႔ၾကေသးတယ္။ တကယ္႔ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္။
၂ရက္ေန႔ ညမွာ LA ျပန္ေရာက္ၿပီး ၄ရက္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ သီးေလးသီး အျငိမ္႔ကို ၾကည္႔ဖို႔ အသင္႔ျဖစ္ေနၿပီ။ သီးေလးသီးဆိုရင္ တည္ေထာင္ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔သူ ကိုဇာဂနာကို ခ်န္ထားလို႔ မရပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ ျမစ္ၾကီးနားေထာင္မွာ ေထာင္ ၅၉ႏွစ္ က်ေနတဲ႔၊ ေထာင္၀င္စာေတာင္ ပုံမွန္ေတြ႔ခြင္႔ ေ၀းလံခက္ခဲေနတဲ႔ ကိုဇာဂနာကို သတိရစရာ လြမ္းဆြတ္စရာေတြ ျဖစ္ရတာေပါ႔။ ေမတၱာလက္မွတ္ေပးလို႔ လာၾကည္႔တဲ႔ အမ မလြင္မာတို႔ သားအမိကေတာ႔ ပို သတိရစရာ ျဖစ္ရွာမွာေပါ႔။
လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆို ရယ္ေမာခြင္႔ကို သီးေလးသီး နဲ႔ ေဆးေရာင္စုံ အျငိမ္႔က ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ကိုယ္စား ခဏေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ၾကည္႔ရင္း ကိုယ္တို႔ခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြမ္းလိုက္တာ။ တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ ဒို႔ေျပ၊ ဒို႔ေျမ တဲ႔၊ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ သီခ်င္းစာသားထဲကအတိုင္း ျဖစ္ပါ႔မလဲ။
ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ၊ ကိုယ္တို႔အားလုံးရဲ႔ တဦးတည္းေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႔ သီခ်င္းကိုေတာ႔ ဆိုရတာ အားရပါးရ အရွိဆုံးပါပဲ။ မ်က္ရည္လဲ ၀ဲမိတယ္။
သီးေလးသီးကိုေတာ႔ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ႔ အႏုပညာသမား ပီသ သူမ်ားလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ သူတို႔ဟာ သာမန္လူေတြပါ၊ ဒါေပမဲ႔ ေျပာသင္႔တာ လုပ္သင္႔တာကို ရဲရဲ၀င္႔၀င္႔ စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကမွဳ မရွိဘဲ ဆရာသမားရဲ႔ လမ္းအတိုင္း အႏုပညာနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ျပခဲ႔၊ တင္ဆက္ခဲ႔တာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။
သူတို႔ေတြက ယဥ္ေက်းမွဳတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းေတြမို႔ ပညာလဲ အသင္႔အတင္႔ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္တဲ႔အတြက္ အလွမွာ အယဥ္ဆင္႔သလို ျဖစ္ၿပီး ၾကည္႔သူတိုင္း ၾကည္ႏူး ပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ အမွန္တရားကို ထိေတြ႔ခြင္႔ရတဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔မို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔ အႏုပညာခရီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ သြားႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
ကဲ…တပတ္အတြင္း သတင္းေတာ႔ ၿပီးပါၿပီ။ သတင္းေၾကျငာသလို ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီးေတာ႔ ေအာက္က ပရိသတ္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အိပ္တဲ႔လူက အိပ္လို႔။ ထိုင္သူ မရွိတဲ႔ ဖ်ာေတာင္ ေလထဲ လြင္႔ေျပးေတာ႔မွာပါကလား။
မိုးခ်ိဳသင္း
