ဒီေန႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ၊ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆက္ဆံရာမွာ တဦးကို တဦး အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မွဳ ေလးစားမွဳဆိုတာ တကယ္ လိုအပ္ပါတယ္။
သူ႔ကိုေတာ႔ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ရတယ္၊ သူကေတာ႔ ဒီလို ဘယ္ေတာ႔မွ လုပ္လိမ္႔မယ္႔သူ မဟုတ္ဘူး စတဲ႔ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ျခင္းမ်ိဳးေတြ ကိုယ္ကလဲ ေပးခ်င္တယ္၊ သူမ်ားဆီကလဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္မိတယ္။
ေနာက္ေက်ာမလုံတဲ႔ သံသယမ်ားတဲ႔၊ စိုးတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘယ္ေတာ႔မွ ကိုယ္မလိုခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အျမဲပဲ ယုံၾကည္စိတ္ခ် ခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါဟာ လူေတြရဲ႔ စကားတခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာဆိုတတ္တဲ႔ ဂတိေတြထက္ တန္ဖိုးထားခ်င္ေနမိတာလားေတာ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ၀တၳဳေလးတပုဒ္ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရွဳတ္ေထြး ေပြလီ ပရိယာယ္မ်ားတဲ႔ ေလာကႀကီးထဲ တိုး၀င္ခါစ အရြယ္။ ေလာကႀကီးကို တအံ႔တၾသ စူးစမ္း ေခ်ာင္းၾကည္႔မိတဲ႔ အရြယ္။ မိဘရင္ခြင္ကေန ေလာကထဲကို ေျခတလွမ္း မရဲတရဲ စလွမ္းတဲ႔ အရြယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ေနခဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ႔တဲ႔ ကမၻာနဲ႔ မတူ ျခားနားတာေတြကို ခံစားရသလို ေရးမိပါတယ္။ မေဟသီက တမ်က္ႏွာ ၀တၳဳတိုအျဖစ္ ၁၉၉၀ ဒီဇင္ဘာမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ သံသယကၽြန္းသူ တဲ႔။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
သံသယကၽြန္းသူ
က်မ ဘ၀မွာ တခ်ိန္တုန္းက ယုံၾကည္မွဳဆိုတဲ႔ စကားလုံးေလး တခု ရင္ထဲမွာ အေသအခ်ာ ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။
ဒါကို ယုံၾကည္ၾကစမ္းပါ။
က်မ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အားမာန္အျပည္႔ရွိတဲ႔ လူငယ္တေယာက္လို႔ ေျပာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေလာကႀကီးဟာ စကၠန္႔နဲ႔ အမွ် ေျပာင္းလဲ ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာလဲ ေလာကႀကီးထဲ နစ္ေမ်ာ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ႔ ဓာတု ပစၥည္း တခုပဲေပါ႔။
ဟုိး..ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ႔။ က်မဟာ (ကေလးတန္မဲ႔) အျမင္႔ ေျခာက္လက္မေလာက္ရွိတဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ကို စီးခ်င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ပူဆာခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက တန္ဖိုးက မ်ားလွပါတယ္။ ၅၃ က်ပ္ဆိုလားပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမက က်မကို ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ဂတိေပးခဲ႔တယ္။
က်မ အေမ႔ကို ယုံၾကည္ခဲ႔တယ္။ တကယ္လဲ ၀ယ္ေပးခဲ႔တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ က်မ ဒီဖိနပ္ေလးကို မပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရပါဘူး။ က်မထက္ ဦးသူ ရွိသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီကိစၥအတြက္ ၀မ္းနည္းမိတာကလြဲရင္ မေက်မနပ္ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ထပ္လဲ မပူဆာခဲ႔ဘူး။ သံသယလဲ မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ယုံၾကည္မွဳဆိုတာ အေသအခ်ာ ရွိခဲ႔ပါတယ္။
ဟိုးတခ်ိန္က က်မ အမက က်မကို တနလာၤေန႔က်ရင္ အက်ီ ၤ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေခ်ာ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစ ၿပီး တနလာၤေန႔တိုင္း သူေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ အက်ီ ၤေလးေရာ..ဆိုၿပီး ေမးခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမဟာ ၀င္ေငြ ရွိဖို႔ေနေနသာသာ မုန္႔ဖိုး လက္ျဖန္႔ေတာင္းရတဲ႔ ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးတယ္။
သူ႔ရဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ ေျပာတဲ႔စကားကို အတည္လို႔ပဲ က်မ မွတ္ယူခဲ႔ပါတယ္။ ရမယ္လို႔ပဲ သိေနခဲ႔တာပဲ။ တခါမွ ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သံသယ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ၊ တနလာၤေန႔ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ကုန္လြန္ခဲ႔ၿပီးတဲ႔ တနလာၤေန႔တေန႔မွာ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုထားတဲ႔ အျပာေရာင္ အက်ီ ၤေလးတထည္ကို က်မ တကယ္ပဲ ရခဲ႔တယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဘြဲ႔ရေတာ႔ တရုံးတက္ တရုံးဆင္း ဘြဲ႔လက္မွတ္ေလးကိုင္ၿပီး က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ႔ပါတယ္။ က်န္တာေတြ သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူးေလ။ ေနာက္ဆုံး အေတြ႔အၾကံဳတခုကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်မဟာ အရာရွိေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို အကုန္နီးပါး ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ စာေတြ႔ေအာင္လို႔ လူေတြ႔ စစ္ေဆးပြဲမွာပါ။
က်မကိုေမးတဲ႔ အရာရွိေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာလဲ က်မအေပၚ အားရမွဳေတြ ရွိေနတာ က်မ အေသအခ်ာ ရိပ္မိခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီအလုပ္ကို က်မ ရရမယ္လို႔ မွန္းထားမိပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယုံၾကည္တာပါ။
ဒါေပမဲ႔ က်မဆီကို အလုပ္ခန္႔စာေလး ေရာက္မလာခဲ႔ပါဘူး။
ေနာက္ က်မ ကဗ်ာ စပ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ မေတာက္တေခါက္နဲ႔ေပါ႔။ မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ၾကည္႔ပါတယ္။ မရဲတရဲနဲ႔ေပါ႔။ တေန႔ေတာ႔ က်မ ကဗ်ာေလး မဂၢဇင္းတခုမွာ အေရြးခံရပါတယ္။ အေရြးခ်ယ္ခံရတဲ႔ ကေလာင္သစ္စာရင္းမွာ ႀကိဳေဖာ္ျပထားတာပါ။ က်မအတြက္ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ဆိုတာ နားလည္ ခံစားမိၾကမွာပါ။ ဒီလ အေရြးခံရရင္ ေနာက္လေတြမွာ ပါေတာ႔မွာေပါ႔ ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ တသိမ္႔သိမ္႔ ၾကည္ႏူး ရႊင္ပ်ခဲ႔ရပါတယ္။
ပထမလ..မပါပါဘူး၊ ဒါကေတာ႔ က်မ အရင္ေရြးထားတာေတြ ရွိမွာေပါ႔ေလ။ ဒုတိယလ..မပါပါဘူး။ သိပ္မွ မၾကာေသးတာ၊ ဘယ္ပါအုံးမလဲ။ တတိယလ..မပါပါဘူး။ သူတို႔မွာ စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲေတြ ရွိႏိုင္တာပဲ၊ နားလည္ရမွာေပါ႔။ စတုတၳလ..မပါပါဘူး။ အို..ေနာက္လ ဆိုပါေလာက္မွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္လ ေနာက္လနဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ဆုံးသြားပါတယ္။ က်မ ကဗ်ာေလး လုံး၀ မပါလာေတာ႔ပါဘူး။
က်မဘ၀မွာ တခ်ိန္က ယုံၾကည္မွဳဆိုတဲ႔ စကားလုံးေလး ရင္ထဲမွာ အေသအခ်ာ ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
