ဒီေန႔ေတာ႔ ခင္ရတဲ႔ မေနာ္ဟရီက ဘေလာ႔ဂ္မွတ္စုေလး လုပ္ပါအုံး တဲ႔။ tag လာတယ္။
မွတ္စုဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔မွာက မွတ္မွတ္သားသား ဘာမွမရွိလို႔ကို ဒီမွတ္တမ္းေလး လုပ္ထားရတာ။ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္သက္ကလဲ ၂လခြဲ ဆိုေတာ႔ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာရသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာမွာေပါ႔ လို႔ မေနာ္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္ကစာေမးပြဲေျဖသလို ေမးခြန္းတျခား အေျဖတျခား ျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ခဲ႔ရင္လည္း ခြင္႔လႊတ္ေပါ႔ ေနာ..။ ကဲ စၿပီ။
ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတဲ႔စကားကို ပထမဆုံး ၾကားဖူးတာ ဆရာမ ေမျငိမ္းဆီကပါ။ ဆရာမနဲ႔ ဂ်ီေတာ႔ခ္ ေျပာေနတုန္း ဆရာမက သူဘေလာ႔ဂ္ေလးတခု လုပ္ေနတာ သိလား တဲ႔။ ဒီက ငဒူကလဲ ထုံးစံအတုိင္း မသိပါဘူးဆိုေတာ႔ ဆရာမက လင္႔ခ္ေလး တခု ပို႔လိုက္တယ္။ “အဲဒါ ဆရာမ ဘေလာ႔ဂ္ပဲ၊ ရဲရဲသာ ႏွိပ္လိုက္” တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ႏွိပ္ပစ္လိုက္တာ ဆရာမ ဘေလာ႔ဂ္ကို တန္းေရာက္သြားေတာ႔တာပဲ။
ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ပထမဆုံး ခံစားရတာက လြတ္လပ္တဲ႔ အရသာ ပါ။ ကိုယ္ ႀကိဳက္တာကို၊ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ္ေရးခ်င္သေလာက္ စိတ္ၾကိဳက္ ေရးစမ္းပါေလ႔။ စာေပစိစစ္ေရးမရွိတာကို သေဘာအက်မိဆုံး။ ကိုယ္သာလွ်င္ အယ္ဒီတာ၊ ကိုယ္သာလွ်င္ စာေရးသူ၊ ကိုယ္႔စာကိုယ္ တာ၀န္ယူေပေတာ႔ပဲ။
ဗမာျပည္မွာတုန္းက ကိုယ္ေရးတဲ႔စာမူေလးက အယ္ဒီတာငယ္ကတဆင္႔၊ အယ္ဒီတာႀကီးေတြဆီေရာက္၊ သူတို႔ႀကိဳက္လို႔ ေရြးရင္ေတာင္ စာေပစိစစ္ေရး စားပြဲေတြ အဆင္႔ဆင္႔ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ ေရာက္ရတာ။ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ ေပါက္စ၀င္လုပ္တုန္းကဆို စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ သင္႔ဘ၀ကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး တလုံးနဲ႔ ေျပးလႊားလိုက္ရတာ။ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ပဲ။
ဒီစာမူတခု လြတ္ပါမဲ႔အေရး စာေရးဆရာကလဲ ကိုယ္ေပးခ်င္ ေျပာခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ကို လွ်ိဳ႔၀ွက္သည္းဖိုထက္ေတာင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ရေသး။ တခါတေလမ်ား လြတ္ေတာ႔လြတ္ပါရဲ႔၊ အရသာမ်ားေတာင္ ပ်က္လို႔။ ေနာက္က ခက္ဆစ္ အဓိပၸါယ္ဖြင္႔သလို ေနာက္ဆက္တြဲနဲ႔ တြဲထုတ္ရမဲ႔ပုံ။ ဖတ္တဲ႔သူကလဲ ပေဟဠိ အေျဖညိွေနရသလိုပဲ။
ဘယ္စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာသမားမွ ကိုယ္႔စာကို အလႊမ္းမိုးခံခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအရသာကို ဒီဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ရက္ရက္ေရာေရာ ေတြ႔ရတတ္တာ။ စာေရးသူရဲ႔ သေဘာအတိုင္းပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတာဟာ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင္႔ ဆိုတာကို ေရာ႔ - ဆိုၿပီး ျပန္ေပးတာ လက္ခံလိုက္ရသလိုပဲ ကိုယ္က ခံစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမဳပ္ေနတဲ႔၊ ကြပ္ညွပ္ခံေနရတဲ႔ အႏုပညာေတြ၊ အယူအဆေတြ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ လွလွပပ ပြင္႔ေနၾကတာ ျမင္လိုက္ရသလိုပဲေလ။
ေနာက္တခုက ဘေလာ႔ဂ္ေရးေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူ ပိုရင္းႏွီးခင္မင္မိေစတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀ၾကတာကိုး။ ကိုယ္ဆို ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္ေနတာလို႔ေတာင္ မခံစားမိဘူး။ သူေျပာတာကို သြားနားေထာင္လိုက္ ကိုယ္႔အေၾကာင္းေလး ျပန္ေျပာျပလိုက္.. လို႔ေတာင္ ခံစားေနမိတယ္။ အသက္၀င္ေနလို႔ေလ။
စာလာဖတ္ေနသူ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာလဲ ကိုယ္မသိ၊ သိဖို႔လဲ မႀကိဳးစား သူေျပာသမွ် ေက်နပ္၊ သူ မွ်တာ ကိုယ္ယူ၊ သူခ်က္တာ ကိုယ္စားလို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔ေနတယ္။ ကိုယ္႔အၾကည္ဓာတ္ေလး မပ်က္ေအာင္ ေနရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အဲဒါ ဘေလာ႔ဂ္ရဲ႔ လြတ္လပ္တဲ႔ အရသာကို တန္ဖိုးထားလို႔ပဲ။
တခါတေလ စိတ္ခံစားမွဳကို ေဖာ္ျပတဲ႔ သေကၤတ ပုံေလးေတြ ထည္႔တတ္တာမို႔ ဒါေလးေတြ ဘယ္သူမ်ား ထြင္ပါလိမ္႔လို႔ ၾကည္ႏူး ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီလုိေလးေတြ႔ရင္ ေခါင္းေစာင္း ေစာင္းသြားတတ္တာ။ ဥပမာ :) smilie ေလးဆိုရင္ ကိုယ္႔ကြန္ပ်ဴတာမွာ အတည္႔မေပၚေတာ႔ ေစာင္းၿပီး ျပန္ျပံဳးျပရတာ။ သူျပံဳး ကိုယ္ျပံဳး၊ သူငို ကိုယ္ငို ေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါ ျဖစ္ရတာ မေက်နပ္ မေပ်ာ္ရႊင္ ဘယ္ရွိပါ႔မလဲ။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာ ဖတ္ရတယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ တူတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္၊ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြကို open diary လို ေရးေနလို႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါးတယ္။ အဲဒါအျပင္ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကမွာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ appreciate လုပ္တဲ႔ အေလ႔အထေၾကာင္႔ စာပိုေရးခ်င္စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ သူ႔အားေပးျပံဳးကို ကိုယ္ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲေလ။
ဒါေၾကာင္႔ စာကို ေရးခ်င္လို႔ကို ေရးေနတဲ႔သူေတြအဖို႔မွာေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္က ပိုက္ဆံလဲ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ မယွဥ္ႏိုင္တဲ႔ စိတ္ၾကည္ႏူးမွဳေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ၊ သတင္းေတြ ရလို႔ ရသ သုတ ေပါင္းစုံ ရတဲ႔ ကြန္ယက္ႀကီးလိုပါပဲ။ အဲဒီအထဲက ကိုယ္လိုခ်င္တာယူ၊ ကိုယ္မလိုခ်င္တာ မဖတ္ခ်င္တာ မသြားရုံသာ။ ကိုယ္႔ေရြးခ်ယ္မွဳနဲ႔ ကိုယ္။ ကိုယ္႔ စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ ကိုယ္။ ကိုယ္႔ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳနဲ႔ ကိုယ္ေပါ႔။
ဒီေလာက္ဆို ကိုယ္႔ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္အေပၚမွာ နားလည္သေလာက္၊ ဘေလာ႔ဂါတေယာက္ရဲ႔ ခံစားမွဳကို မေနာ္ ဖတ္မိၿပီ ထင္တာပဲေလ။
ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာ အတူတူ စီးဆင္းရင္း ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ဖို႔ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
