အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကို မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ တကယ္က အလုပ္လုပ္ရတာ challenge ေတြနဲ႔မို႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႔ပါ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ စာက အရမ္းေရးခ်င္ေနၿပီး လုပ္စရာေတြက မ်ားလြန္းတာမို႔ ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔ပဲ။ ဟိုအေၾကာင္းေလးဆိုလဲ ေရးလိုက္ခ်င္၊ ဒီအေၾကာင္းေလးဆိုလဲ ေရးလိုက္ခ်င္နဲ႔။
ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကလဲ အဓိက အခ်က္ထဲမွာပါတာမို႔ ကိုယ္ကလဲ အျမဲပဲ ေလးေလးစားစား လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္၀ါသနာ မပါတဲ႔အလုပ္ျဖစ္ေစဦး၊ ကိုယ္႔ကို ထမင္းေကၽြးတဲ႔အလုပ္မို႔ ဗမာပီပီ ေစတနာရွိရွိ ရုိရုိေသေသပဲ လုပ္ခဲ႔၊ လုပ္ေနတယ္။ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္းေပါ႔။
အလုပ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိရင္ အရင္ဆုံး သတိရမိတာက ကိုုယ္လဲ ၀ါသနာပါၿပီး၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလဲ ျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပထမဆုံးအလုပ္ေပါ႔။ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္း မွာ လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္က ၂၃ႏွစ္။ ကိုယ္႔ဆရာေတြက ဆရာဦးတင္ေမာင္သန္း နဲ႔ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ေပါ႔။ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကိုေတာ႔ ေအးလြန္းလို႔ ကိုယ္က ဆရာေမာင္သစ္တုံး လို႔ ေခၚတယ္။ ေငြစာရင္းကိုင္တဲ႔ ဦးတင္ေအာင္၀င္းဆိုတဲ႔ ဦးတေယာက္လဲရွိတယ္၊ ဒီဇိုင္းေတြလုပ္တဲ႔ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္လဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္က ေက်ာပိုးအိတ္တလုံးနဲ႔ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အားလုံးကို လိုက္ ေလာ ရေတာ႔တာပဲ။ မဂၢဇင္း ပုံမွန္ အခ်ိန္မီ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ စာမူဖတ္ရတယ္၊ စာမူေရြးၿပီး ဆရာေတြဆီ တင္ရတယ္၊ ဆရာေတြ ေရြးၿပီဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီဖို႔ ပို႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကလဲ ရွားေသးေတာ႔ အျမန္ဆုံး ကိုယ္႔စာမူရုိက္ဖို႔ အခ်ိန္မီဖို႔ ေျပာရ၊ ေလာရ တယ္။ ၀င္းေမာက္ ပုံႏွိပ္စက္က ဦးနဲ႔ အမႀကီးဆို ကိုယ္႔ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံခဲ႔ရတာ။
ေနာက္ ဒီဇိုင္း။ အရင္က သင္႔ဘ၀က ရုိးရုိးပဲ စာကို အဓိကထားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဇိုင္းမွာလဲ နည္းနည္းေတာ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေသးတယ္။ ဒီစာေပေလာက ဆိုတာကလဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာဆိုေတာ႔ အားလုံးက အေဖ႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေလာ သမွ်၊ အႏိုင္က်င္႔သမွ် သည္းခံၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ စာမူေတြကို သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြေပါ႔။
ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာကလဲ သူတို႔ စ်ာန္၀င္စားရာ ဆြဲတတ္ၾကတာ။ ဥပမာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က သရုပ္ေဖာ္ပုံကို ဒီလမွာ ပိုးေကာင္ေလး ဆြဲတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ေနာက္တလလဲ သူ႔ကို အပ္ေတာ႔ ပိုးေကာင္ေလးက ေဒါင္လိုက္ေလး ေျပးေနတယ္။ ေနာက္တလက်ေတာ႔လဲ ပိုးေကာင္ေလး ပဲ၊ ေထာင္႔ေလးမွာ ကပ္ၿပီး ေဘးတိုက္ေလး သြားေနတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္တခါ ပိုးေကာင္ေလး ခ်ိဳသင္းတို႔ သင္႔ဘ၀မွာ လာမဆြဲနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တာ။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ ေအးပါ ေအးပါဟာ ဆိုၿပီး ရီလို႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက မုဒ္၀င္ေနလို႔ဆိုလား၊ ႀကိဳးေတြခ်ည္း ဆြဲတယ္။ ပထမ ကဗ်ာက ျမစ္အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ႀကိဳးပုံေကာက္ေကာက္ေလး ဆြဲေတာ႔ ျမစ္လိုလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ရွိေစေတာ႔။ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာကေတာ႔ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ႔အေၾကာင္း။ အဲဒါလဲ ႀကိဳးပုံပဲ။ အင္း..ရထားလမ္းလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး မေျပာေသးဘူး။
ေနာက္တပုဒ္က်ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္၊ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္အေၾကာင္း စပ္ထားတာ။ အဲဒါကိုေတာ႔ သူဆြဲတဲ႔ေဘးမွာ သြားထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ သိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေစာင္႔ေနၿပီဆိုတာ။ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ ႀကိဳးေလး မွ်င္မွ်င္ လဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေဘးကေန အဟမ္း၊ အဟမ္း လုပ္လိုက္မွ တျခားပုံ ေျပာင္းသြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ေဘာ္လုံးေလးေတြခ်ည္း ဆြဲတာ။ လူဆိုရင္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ေဘာ္လုံးေလးမွာ တပ္လိုက္တာ။ ဒါပဲ.. ၿပီးၿပီ။ ကိုယ္က အႏုပညာနားမလည္ေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အရမ္းလြယ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ ကိုယ္ဆိုးတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လာျပန္ၿပီလား ဒီေဘာ္လုံးလို႔ ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္ ဒီလို ေဘာ္လုံးေလး ေထာင္ေနဖို႔ ေတာ္ေတာ္က်င္႔ထားရတာ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး ေျပာတယ္ေလ။
ကိုယ္တို႔မွာ စာမူကလဲ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတယ္။ ေတာင္းစာမူနဲ႔ ေရြးစာမူ တဲ႔။ ေတာင္းစာမူ ကေတာ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီက ေတာင္းရတာ။ ကိုယ္႔မဂၢဇင္းမွာ သူ႔စာမူ ပါခ်င္လြန္းလို႔ တရုိတေသေတာင္း၊ အိမ္အထိ သြားယူရတာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြက လာယူလွဲ႔ လို႔ ခ်ိန္းရင္ မျပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္လွည္႔လာခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေစတနာထား အခ်ိန္မီေရးေပးခဲ႔ၾကတာ တကယ္ပဲ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။
အထူးသျဖင္႔ ဆရာ ဦးျမသန္းတင္႔ပါ။ အင္မတန္ယဥ္ေက်းၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ႔ ဆရာပါ။ ဘယ္ေန႔ စာမူ လာယူရမလဲဆရာ လို႔ ေမးရင္ သူၿပီးမဲ႔အခ်ိန္ပဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဂတိမပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ဗုဒၵဟူးေန႔လာခဲ႔ သမီးေရ ဆိုရင္ အတိအက်ကို ရတယ္။
တခါတေလ ဆရာအလုပ္မ်ားေနလို႔ မၿပီးေသးရင္လဲ အိမ္ေပၚထပ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ေလးနဲ႔ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လက္တမ္းရုိက္ေနတယ္။ စာမူကို ေစာင္႔ယူရတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာယူ၊ မၿပီးေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လဲ ရေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တက္ၾကြေနတဲ႔ လူငယ္စိတ္ကေလးကို စိတ္မပ်က္သြားေစခ်င္လို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားရက္နဲ႔ ဂတိတည္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္လို႔ ဆရာ႔ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။
ကိုယ္လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ ၉၄ခု တုန္းက မိန္းကေလး အယ္ဒီတာဆိုတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဒီလိုေျပးလႊား၊ ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ိဳး သိပ္မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာက ကိုယ္စာမူရလို႔ ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုတိုင္း “ျဖစ္ရဲ႔လား၊ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား” အျမဲေမးတတ္တာပါ။ ေနပူတုန္းပဲ သမီး၊ သမီးအံတီနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေနေအးကို ေစာင္႔လိုက္ပါအုံး လို႔လဲ ေျပာတတ္တာပါ။
ဆရာဆုံးေတာ႔ ကိုယ္က စင္ကာပူမွာ..။ ဆရာလိမ္႔က်တယ္ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေလွကားေလးကေန စာမူေလးကိုင္ၿပီး ဆရာဆင္းလာတာကို မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ ျပံဳးရင္း ႀကိဳခဲ႔ဖူးတာမို႔ ကိုယ္ျမင္ေယာင္ၿပီး ငိုခဲ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆုံးရွဳံးလိုက္ရလို႔ေပါ႔။
ေနာက္ - ျမန္မာျပည္မွာ မဂၢဇင္းလုပ္ၿပီဆိုရင္ မပါမျဖစ္က စာေပစိစစ္ေရးပဲ။ ကိုယ္႔ကို စာေပစိစစ္ေရးရဲ႔ လုပ္ပုံကိုင္ပုံေတြကို သင္ေပးခဲ႔တာ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္ပါ။ (အခု သူက နံမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ။) ကိုယ္႔မဂၢဇင္းကလဲ သူတို႔ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးစရာ အခၽြန္အတက္နဲ႔ခ်ည္း။ သင္႔ဘ၀တို႔ စာေပဂ်ာနယ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔ အမဲပဲ။
စာေပစိစစ္ေရးက ဆရာသမားမ်ားကလဲ အျမဲ ၀င္ထြက္ေနေတာ႔ လူကိုေတာ႔ ခင္ပါတယ္၊ စာကိုေတာ႔ မခင္ႏိုင္ပါ ဆိုတဲ႔ မူ ကို က်င္႔သုံးၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သင္႔ဘ၀ဆိုရင္ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ တခါတေလေတာ႔လဲ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ငရဲႀကီးလိုက္မလဲ လို႔။ စာေပသားသတ္ရုံႀကီးထဲ ၀င္သြားရသလိုပဲ။ အဲဒီကို သြားရတာ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။
သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္အေပ်ာ္ဆုံးအလုပ္က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြက ကိုယ္႔ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳတယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းအတြက္ cover story ကို ဆရာႏွစ္ေယာက္ကပဲ ပင္တိုင္ေရးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို စုေဆာင္းရ၊ အင္တာဗ်ဴးရတယ္။
ကိုယ္က နားေထာင္ရတာ သေဘာအက်ဆုံး။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အစုံပဲ။ ဆရာေတြကေမး၊ ကိုယ္က အသံဖမ္း၊ သိခ်င္တာ ၀င္ေမးေပါ႔။ တိပိဋိက ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ကိုလည္း မုသားဆိုတာ ဘာလဲ တဲ႔။ မုသားေတြေပါတဲ႔ အခ်ိန္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေမာ္စကိုက ျပန္လာခါစေလ။
တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ ႔ပညာရဲ႔ အေရးပါပုံ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေတြလဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ႔တယ္။ ဒါနဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးအတြက္ ဘဘဦးသုခကိုလည္း ေမးရၿပီး အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔လဲ ထိေတြ႔ရတယ္။ cover story အတြက္ စာပုဒ္ေလး တပုဒ္ရဖို႔ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရသလို AIDS လိုေဆာင္းပါးအတြက္ ျပည္႔တန္ဆာေလးေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာင္းေလး ကိုသြားေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးရင္း၊ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။
အလုပ္ဆိုတာကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခုလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး လုပ္ရတာ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ တကယ္႔ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို အသိပညာလဲေပး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳလည္း ေပးတဲ႔ ဒီပထမဆုံးအလုပ္ကို ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ႔ အခန္းတခုအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားေနခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္..ကိုယ္က ေရာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ၊ ဘုိေကေနာက္ ဆံရွည္ပါ ဆိုေတာ႔ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကေလးကို တိကနဲ ျဖတ္လိုက္တာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းက အခန္းေလးကို လုံးလုံး လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ ဆရာေတြက ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္သံေယာဇဥ္ကို စိတ္မခိုင္လို႔ မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ေလးေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီအလုပ္ကေလးကို ေသတၱာထဲ တျမတ္တႏိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္မွာ စာေပမိတ္ေဆြေတြက စ ေနာက္ၿပီး သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္မရွိေတာ႔မွာမို႔ “သင္႔ဘ၀ အတြက္ပဲ ေတြးကာပူမိသည္” လို႔ ဆိုၾကတာကိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနမိပါေသးတယ္။
ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကလဲ အဓိက အခ်က္ထဲမွာပါတာမို႔ ကိုယ္ကလဲ အျမဲပဲ ေလးေလးစားစား လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္၀ါသနာ မပါတဲ႔အလုပ္ျဖစ္ေစဦး၊ ကိုယ္႔ကို ထမင္းေကၽြးတဲ႔အလုပ္မို႔ ဗမာပီပီ ေစတနာရွိရွိ ရုိရုိေသေသပဲ လုပ္ခဲ႔၊ လုပ္ေနတယ္။ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္းေပါ႔။
အလုပ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိရင္ အရင္ဆုံး သတိရမိတာက ကိုုယ္လဲ ၀ါသနာပါၿပီး၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလဲ ျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပထမဆုံးအလုပ္ေပါ႔။ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္း မွာ လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္က ၂၃ႏွစ္။ ကိုယ္႔ဆရာေတြက ဆရာဦးတင္ေမာင္သန္း နဲ႔ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ေပါ႔။ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကိုေတာ႔ ေအးလြန္းလို႔ ကိုယ္က ဆရာေမာင္သစ္တုံး လို႔ ေခၚတယ္။ ေငြစာရင္းကိုင္တဲ႔ ဦးတင္ေအာင္၀င္းဆိုတဲ႔ ဦးတေယာက္လဲရွိတယ္၊ ဒီဇိုင္းေတြလုပ္တဲ႔ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္လဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္က ေက်ာပိုးအိတ္တလုံးနဲ႔ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အားလုံးကို လိုက္ ေလာ ရေတာ႔တာပဲ။ မဂၢဇင္း ပုံမွန္ အခ်ိန္မီ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ စာမူဖတ္ရတယ္၊ စာမူေရြးၿပီး ဆရာေတြဆီ တင္ရတယ္၊ ဆရာေတြ ေရြးၿပီဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီဖို႔ ပို႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကလဲ ရွားေသးေတာ႔ အျမန္ဆုံး ကိုယ္႔စာမူရုိက္ဖို႔ အခ်ိန္မီဖို႔ ေျပာရ၊ ေလာရ တယ္။ ၀င္းေမာက္ ပုံႏွိပ္စက္က ဦးနဲ႔ အမႀကီးဆို ကိုယ္႔ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံခဲ႔ရတာ။
ေနာက္ ဒီဇိုင္း။ အရင္က သင္႔ဘ၀က ရုိးရုိးပဲ စာကို အဓိကထားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဇိုင္းမွာလဲ နည္းနည္းေတာ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေသးတယ္။ ဒီစာေပေလာက ဆိုတာကလဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာဆိုေတာ႔ အားလုံးက အေဖ႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေလာ သမွ်၊ အႏိုင္က်င္႔သမွ် သည္းခံၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ စာမူေတြကို သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြေပါ႔။
ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာကလဲ သူတို႔ စ်ာန္၀င္စားရာ ဆြဲတတ္ၾကတာ။ ဥပမာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က သရုပ္ေဖာ္ပုံကို ဒီလမွာ ပိုးေကာင္ေလး ဆြဲတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ေနာက္တလလဲ သူ႔ကို အပ္ေတာ႔ ပိုးေကာင္ေလးက ေဒါင္လိုက္ေလး ေျပးေနတယ္။ ေနာက္တလက်ေတာ႔လဲ ပိုးေကာင္ေလး ပဲ၊ ေထာင္႔ေလးမွာ ကပ္ၿပီး ေဘးတိုက္ေလး သြားေနတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္တခါ ပိုးေကာင္ေလး ခ်ိဳသင္းတို႔ သင္႔ဘ၀မွာ လာမဆြဲနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တာ။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ ေအးပါ ေအးပါဟာ ဆိုၿပီး ရီလို႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက မုဒ္၀င္ေနလို႔ဆိုလား၊ ႀကိဳးေတြခ်ည္း ဆြဲတယ္။ ပထမ ကဗ်ာက ျမစ္အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ႀကိဳးပုံေကာက္ေကာက္ေလး ဆြဲေတာ႔ ျမစ္လိုလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ရွိေစေတာ႔။ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာကေတာ႔ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ႔အေၾကာင္း။ အဲဒါလဲ ႀကိဳးပုံပဲ။ အင္း..ရထားလမ္းလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး မေျပာေသးဘူး။
ေနာက္တပုဒ္က်ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္၊ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္အေၾကာင္း စပ္ထားတာ။ အဲဒါကိုေတာ႔ သူဆြဲတဲ႔ေဘးမွာ သြားထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ သိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေစာင္႔ေနၿပီဆိုတာ။ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ ႀကိဳးေလး မွ်င္မွ်င္ လဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေဘးကေန အဟမ္း၊ အဟမ္း လုပ္လိုက္မွ တျခားပုံ ေျပာင္းသြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ေဘာ္လုံးေလးေတြခ်ည္း ဆြဲတာ။ လူဆိုရင္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ေဘာ္လုံးေလးမွာ တပ္လိုက္တာ။ ဒါပဲ.. ၿပီးၿပီ။ ကိုယ္က အႏုပညာနားမလည္ေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အရမ္းလြယ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ ကိုယ္ဆိုးတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လာျပန္ၿပီလား ဒီေဘာ္လုံးလို႔ ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္ ဒီလို ေဘာ္လုံးေလး ေထာင္ေနဖို႔ ေတာ္ေတာ္က်င္႔ထားရတာ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး ေျပာတယ္ေလ။
ကိုယ္တို႔မွာ စာမူကလဲ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတယ္။ ေတာင္းစာမူနဲ႔ ေရြးစာမူ တဲ႔။ ေတာင္းစာမူ ကေတာ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီက ေတာင္းရတာ။ ကိုယ္႔မဂၢဇင္းမွာ သူ႔စာမူ ပါခ်င္လြန္းလို႔ တရုိတေသေတာင္း၊ အိမ္အထိ သြားယူရတာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြက လာယူလွဲ႔ လို႔ ခ်ိန္းရင္ မျပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္လွည္႔လာခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေစတနာထား အခ်ိန္မီေရးေပးခဲ႔ၾကတာ တကယ္ပဲ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။
အထူးသျဖင္႔ ဆရာ ဦးျမသန္းတင္႔ပါ။ အင္မတန္ယဥ္ေက်းၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ႔ ဆရာပါ။ ဘယ္ေန႔ စာမူ လာယူရမလဲဆရာ လို႔ ေမးရင္ သူၿပီးမဲ႔အခ်ိန္ပဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဂတိမပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ဗုဒၵဟူးေန႔လာခဲ႔ သမီးေရ ဆိုရင္ အတိအက်ကို ရတယ္။
တခါတေလ ဆရာအလုပ္မ်ားေနလို႔ မၿပီးေသးရင္လဲ အိမ္ေပၚထပ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ေလးနဲ႔ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လက္တမ္းရုိက္ေနတယ္။ စာမူကို ေစာင္႔ယူရတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာယူ၊ မၿပီးေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လဲ ရေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တက္ၾကြေနတဲ႔ လူငယ္စိတ္ကေလးကို စိတ္မပ်က္သြားေစခ်င္လို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားရက္နဲ႔ ဂတိတည္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္လို႔ ဆရာ႔ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။
ကိုယ္လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ ၉၄ခု တုန္းက မိန္းကေလး အယ္ဒီတာဆိုတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဒီလိုေျပးလႊား၊ ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ိဳး သိပ္မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာက ကိုယ္စာမူရလို႔ ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုတိုင္း “ျဖစ္ရဲ႔လား၊ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား” အျမဲေမးတတ္တာပါ။ ေနပူတုန္းပဲ သမီး၊ သမီးအံတီနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေနေအးကို ေစာင္႔လိုက္ပါအုံး လို႔လဲ ေျပာတတ္တာပါ။
ဆရာဆုံးေတာ႔ ကိုယ္က စင္ကာပူမွာ..။ ဆရာလိမ္႔က်တယ္ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေလွကားေလးကေန စာမူေလးကိုင္ၿပီး ဆရာဆင္းလာတာကို မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ ျပံဳးရင္း ႀကိဳခဲ႔ဖူးတာမို႔ ကိုယ္ျမင္ေယာင္ၿပီး ငိုခဲ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆုံးရွဳံးလိုက္ရလို႔ေပါ႔။
ေနာက္ - ျမန္မာျပည္မွာ မဂၢဇင္းလုပ္ၿပီဆိုရင္ မပါမျဖစ္က စာေပစိစစ္ေရးပဲ။ ကိုယ္႔ကို စာေပစိစစ္ေရးရဲ႔ လုပ္ပုံကိုင္ပုံေတြကို သင္ေပးခဲ႔တာ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္ပါ။ (အခု သူက နံမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ။) ကိုယ္႔မဂၢဇင္းကလဲ သူတို႔ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးစရာ အခၽြန္အတက္နဲ႔ခ်ည္း။ သင္႔ဘ၀တို႔ စာေပဂ်ာနယ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔ အမဲပဲ။
စာေပစိစစ္ေရးက ဆရာသမားမ်ားကလဲ အျမဲ ၀င္ထြက္ေနေတာ႔ လူကိုေတာ႔ ခင္ပါတယ္၊ စာကိုေတာ႔ မခင္ႏိုင္ပါ ဆိုတဲ႔ မူ ကို က်င္႔သုံးၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သင္႔ဘ၀ဆိုရင္ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ တခါတေလေတာ႔လဲ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ငရဲႀကီးလိုက္မလဲ လို႔။ စာေပသားသတ္ရုံႀကီးထဲ ၀င္သြားရသလိုပဲ။ အဲဒီကို သြားရတာ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။
သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္အေပ်ာ္ဆုံးအလုပ္က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြက ကိုယ္႔ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳတယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းအတြက္ cover story ကို ဆရာႏွစ္ေယာက္ကပဲ ပင္တိုင္ေရးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို စုေဆာင္းရ၊ အင္တာဗ်ဴးရတယ္။
ကိုယ္က နားေထာင္ရတာ သေဘာအက်ဆုံး။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အစုံပဲ။ ဆရာေတြကေမး၊ ကိုယ္က အသံဖမ္း၊ သိခ်င္တာ ၀င္ေမးေပါ႔။ တိပိဋိက ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ကိုလည္း မုသားဆိုတာ ဘာလဲ တဲ႔။ မုသားေတြေပါတဲ႔ အခ်ိန္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေမာ္စကိုက ျပန္လာခါစေလ။
တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ ႔ပညာရဲ႔ အေရးပါပုံ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေတြလဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ႔တယ္။ ဒါနဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးအတြက္ ဘဘဦးသုခကိုလည္း ေမးရၿပီး အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔လဲ ထိေတြ႔ရတယ္။ cover story အတြက္ စာပုဒ္ေလး တပုဒ္ရဖို႔ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရသလို AIDS လိုေဆာင္းပါးအတြက္ ျပည္႔တန္ဆာေလးေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာင္းေလး ကိုသြားေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးရင္း၊ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။
အလုပ္ဆိုတာကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခုလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး လုပ္ရတာ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ တကယ္႔ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို အသိပညာလဲေပး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳလည္း ေပးတဲ႔ ဒီပထမဆုံးအလုပ္ကို ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ႔ အခန္းတခုအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားေနခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္..ကိုယ္က ေရာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ၊ ဘုိေကေနာက္ ဆံရွည္ပါ ဆိုေတာ႔ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကေလးကို တိကနဲ ျဖတ္လိုက္တာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းက အခန္းေလးကို လုံးလုံး လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ ဆရာေတြက ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္သံေယာဇဥ္ကို စိတ္မခိုင္လို႔ မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ေလးေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီအလုပ္ကေလးကို ေသတၱာထဲ တျမတ္တႏိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္မွာ စာေပမိတ္ေဆြေတြက စ ေနာက္ၿပီး သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္မရွိေတာ႔မွာမို႔ “သင္႔ဘ၀ အတြက္ပဲ ေတြးကာပူမိသည္” လို႔ ဆိုၾကတာကိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနမိပါေသးတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
27 Comments
